Uwaga! Jemioła.

Chyba każdy z nas widział ‘zielone kule’ jemioły rosnące na gałęziach niektórych drzew. Zwłaszcza w okresie jesiennozimowym, kiedy to normalne drzewa tracą liście i wyglądają mniej atrakcyjnie, zieleń jemioły na ich tle zdaje się przedstawiać wręcz imponująco.

Jemioła jest półpasożytem. Dzięki swoim małym, grubym i skórzastym liściom prowadzi wprawdzie fotosyntezę, ale wodę i składniki mineralne pobiera za pomocą cienkich korzeni z tkanek żywiciela. Nie jest zbyt gwałtownie szkodliwa dla swojego gospodarza, ale z upływem czasu rozmnaża się i opanowuje całe drzewo.

Wspomniałem wczoraj o ruchu nowoapostolskim, ogłaszającym zmierzch denominacji kościelnych i zwiastującym świt kościoła postdenominacyjnego. Czyż ów ruch apostołów i proroków z Kansas w swej naturze nie przypomina jemioły? Czy ktoś słyszał, żeby jego emisariusze, organizując konferencję, po adresy do zaproszeń zwrócili się np. do miejskiego ośrodka pomocy społecznej? Gdziekolwiek się pojawiają, tam zawsze żerują na tkance istniejących wspólnot i kościołów. Czerpiąc soki ze swojego żywiciela, czyli kościoła denominacyjnego, jednocześnie ogłaszają jego zmierzch.

O dziwo, jemioła zawsze posiadała duże znaczenie w kulturze, symbolice i medycynie. Już w starożytności była ona uważana za dar bogów i przypisywano jej szereg drogocennych, magicznych właściwości. Nie ma chyba na świecie drugiej rośliny, która byłaby w takim stopniu kojarzona ze szczęściem.

Jest coś niepokojącego w zdumiewającej atrakcyjności ruchu nowoapostolskiego. Czy to nie dziwne, że należące do różnych denominacji zbory zapraszają proroków tego nurtu i urządzając z nimi konferencje, stwarzają im dogodne środki do powolnego wykańczania samych siebie? Trzeba przyznać, że ten proces w niektórych miejscach zaszedł już bardzo daleko. Całoroczna zieleń jemioły w wielu miejscach zupełnie zakasowała ciągle powracającą szarość normalnych i prawdziwych drzew.

Biblia ostrzega: Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie [Kol 2,8]. Paweł uświadamiał starszym zboru efeskiego, że nawet spomiędzy nich samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą [Dz 20,30]. Pan Jezus zaś przestrzegł swoich uczniów przed nowinkarstwem: I gdyby wam wtedy kto powiedział: Oto tu jest Chrystus, oto tam, nie wierzcie; powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą znaki i cuda, aby o ile można, zwieść wybranych [Mk 13,21-22].

Z uwagi na powyższe fragmenty Pisma wspomnę o innej jeszcze, bardzo wymownej ciekawostce dotyczącej jemioły. Łacińska nazwa jemioły Viscum po polsku oznacza lep. Wiele elementów działalności ruchu nowoapostolskiego stanowi swego rodzaju lep na chrześcijan należących do swoich zborów i kościołów. Przyciąganie atrakcyjnymi konferencjami, warsztatami muzycznymi, wspólną modlitwą oraz sprawami tak bliskimi każdemu chrześcijańskiemu sercu, jak Izrael, misje czy prześladowanie za wiarę – to dobrze przemyślany sposób na to, by z roku na rok zwiększać pole swojego oddziaływania.

Jemioła, zwłaszcza zimą, wygląda atrakcyjnie. Lep jest słodki. Radość i poczucie szczęścia zdaje się wreszcie być na wyciągnięcie ręki. Nawet całowanie się pod jemiołą nabiera niezwykłego, wręcz magicznego wymiaru. Należy jednak pamiętać o tym, że wszystkie części jemioły w bezpośrednim spożyciu są dla człowieka trujące.

Konkluzja? Kto chce uratować drzewo, potrzebuje zerwać uczepioną do niego jemiołę. Kto kocha Kościół, powinien uważać, żeby na jego organizmie nie hodować tworów jemiołopodobnych. Dotyczy to szczególnie tych, którzy chcieliby, aby zawsze i wszędzie było bardzo zielono. Kropka.