Festiwal (bogatego) życia

Ponieważ w kręgach ewangelikalnych coraz głośniej mówi się o wizycie w Polsce amerykańskiej kaznodziejki, Joyce Meyer, pozwalam sobie i ja zabrać głos w tej sprawie.

 Normalnie powinienem się cieszyć z tego, że wkrótce w Sali Kongresowej w Warszawie odbędzie się wielkie spotkanie pod nazwą "Festiwal Życia". Tymczasem zaś, z racji mojego rozumienia roli kobiet w służbie duchowej, a także będąc świadomy tego, że Joyce Meyer jest propagatorką tzw. ewangelii sukcesu, smucę się z powodu tak szerokiego nagłaśniania jej przyjazdu.

 Owszem, nie można odmówić Joyce Meyer wielkiej popularności. Dzięki telewizji satelitarnej oraz Internetowi każdego dnia jest ona słuchana i oglądana przez miliony ludzi na całym świecie, a na konferencje z jej udziałem zjeżdżają się tysiące.

 Nie można jej też odmówić wysokiego standardu życia. W artykule z 19 listopada 2003 roku, zatytułowanym "Z Fenton do sławy", Joyce Mayer mówi, że to sam Bóg uczynił ją bogatą. Jej zdaniem wszystko, co ma, pochodzi od Niego: Organizacja przynosząca ogromne przychody, samolot wartości 10 milionów dolarów, mercedes męża za 107 tysięcy dolarów, posiadłość (na zdjęciu) warta 2 miliony i domy czwórki jej dzieci za dalsze 2 miliony dolarów – wszystkie te błogosławieństwa – jak twierdzi – dostała prosto z Bożej ręki.

 Określając samą siebie jako dziewczynkę wykorzystywaną seksualnie w dzieciństwie, jako młodą mężatkę zlekceważoną i opuszczoną, Mayer przeobraziła się w jedną z najbardziej rozpoznawalnych i najlepiej zarabiających kaznodziejek telewizyjnych. W samym tylko roku 2003 poprzez jej program telewizyjny, konferencje i serwis internetowy do kasy jej organizacji zwanej dziś "Enjoying Everyday Life" wpłynęło ponad 8 milionów dolarów.

 Gwiazda Joyce Meyer wzleciała tak wysoko i tak szybko, że zadziwia to nawet nią samą:
 "Czasem z Dawidem łapiemy się na takich myślach: Czy to wszystko naprawdę jest nasze? Czujemy się tak, jak byśmy byli najbardziej błogosławionymi i uhonorowanymi ludźmi na obliczu Ziemi".

Dla Meyer wszystko więc jest oczywiste: "Oto ja, dawna gospodyni domowa z Fenton, z ukończonymi zaledwie dwunastoma klasami szkoły. Jak ktoś widząc to, może zobaczyć coś innego, niż Boga?"

Nie taki obraz sługi Bożego maluje nam Biblia. Wprawdzie wspomina o pojawieniu się w kręgach Kościoła ludzi spaczonych na umyśle i wyzutych z prawdy, którzy sądzą, że z pobożności można ciągnąć zyski [1Tm 6,5] ale bardzo jasno dystansuje się od nich, wskazując z czym wiąże się prawdziwa pobożność.

I rzeczywiście, pobożność jest wielkim zyskiem, jeżeli jest połączona z poprzestawaniem na małym. Albowiem niczego na świat nie przynieśliśmy, dlatego też niczego wynieść nie możemy. Jeżeli zatem mamy wyżywienie i odzież, poprzestawajmy na tym. A ci, którzy chcą być bogaci, wpadają w pokuszenie i w sidła, i w liczne bezsensowne i szkodliwe pożądliwości, które pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie. Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy; niektórzy, ulegając jej, zboczyli z drogi wiary i uwikłali się sami w przeróżne cierpienia. Ale ty, człowiecze Boży, unikaj tego, a zabiegaj o sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, cierpliwość, łagodność [1Tm 6,6–11].

 Biblia wskazuje, że chrześcijanie na tyle dzielą się z bliźnimi w potrzebie, że siłą rzeczy nie mogą opływać w luksusy. Jeśli zaś ktoś posiada dobra tego świata, a widzi brata w potrzebie i zamyka przed nim serce swoje, jakże w nim może mieszkać miłość Boża? [1Jn 3,17]. Praktyka chrześcijańskiej postawy jest prosta: W obecnym czasie niech wasz nadmiar wyrówna ich niedostatek, by i ich nadmiar służył na pokrycie waszego niedostatku, ażeby była równość, jak napisano: Kto wiele zebrał, nie miał za wiele, a kto mało, nie miał za mało [2Ko 8,14–15].

 Joyce Meyer zdaje się inaczej podchodzić do tego, co zbiera. W czerwcu bieżącego roku przyleci do Polski. Co przyciągnie do niej tłumy chrześcijan z całego kraju? Mowa o krzyżu? Poselstwo wzywające do zapierania się samego siebie i nawracania się z całego serca do Chrystusa? Taką ewangelię głoszą  tu od lat setki wiernych Bogu pastorów i kaznodziejów.

Raczej przyciągnie ich chęć zobaczenia i posłuchania amerykańskiej Cinderelli, która będzie i tutaj sprzedawać czy rozdawać nadzieję na spełnienie "Amercian dream". Rozbawi ich przy tym,  wzruszy do łez i co najwyżej, spotęguje w nich chęć poprawienia sobie życia. Przecież będzie to jego festiwal.

 Daj Boże, żebym się mylił...