Bóg jest sprawiedliwy

W ciągu minionego tygodnia przypomniałem sześć cech Boga, dedykując je zwłaszcza Braciom i Siostrom z Centrum Chrześcijańskiego NOWE ŻYCIE, z którymi w tych dniach razem trwaliśmy w modlitwie. Ukazując je w świetle Biblii pragnąłem w ten sposób wzmocnić naszą wiarę w Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa, bo Biblia poucza, że gdy Go o coś prosimy, powinniśmy to robić z wiarą. Na koniec chcę wspomnieć jeszcze o jednej cesze Boga, o której też dobrze jest pamiętać, gdy modlimy się do Niego. 

Jakkolwiek to zabrzmi w uszach dzisiejszych Polaków, Biblia mówi o Bogu, że On miłuje prawo i sprawiedliwość [Ps 33,5]. Najwyraźniej też chce, abyśmy to mieli na uwadze. Lecz kto chce się chlubić, niech się chlubi tym, że jest rozumny i wie o mnie, iż Ja, Pan, czynię miłosierdzie, prawo i sprawiedliwość na ziemi, gdyż w nich mam upodobanie - mówi Pan [Jr 9,23]. Tak więc Bóg, który jest dobry, wszechmogący, wszechwidzący, wszechobecny, gniewny i miłosierny, tak samo jest też sprawiedliwy. 

Z racji sprawiedliwości, która jest naturą Boga, spotykają nas najrozmaitsze przeżycia i doświadczenia. Czasem, widząc co dzieje się z niektórymi ludźmi, nie pomyślimy nawet, że to - być może - sprawiedliwość Boża urzeczywistnia się w ich życiu. Widzimy wielką krzywdę, jaka spotkała np. Adoni-Bezeka, że po schwytaniu obcięto mu kciuki u rąk i nóg. Ale jest też druga strona medalu. Siedemdziesięciu królów z odciętymi kciukami u rąk i nóg zbierało okruchy pod moim stołem. Oto jak ja postąpiłem, tak i mnie oddał Bóg [Sdz 1,7]. Czasem użalamy się nad kimś, że tak młodo odchodzi z tego świata. Ale nikt nie docieka, jak ta osoba traktowała swoich rodziców. A przecież Pismo Święte wiąże jedno z drugim. Czcij ojca swego i matkę, to jest pierwsze przykazanie z obietnicą: Aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi [Ef 6,2-3]. 

Wiele empatii - i słusznie - wzbudza w nas życiowe niepowodzenie kogoś z naszych współwyznawców. Nie wzięło się ono jednak znikąd. Mało komu przychodzi do głowy, by los takiej osoby wiązać z tym, jak traktuje ona Słowo Boże. Czy w minionych latach należycie respektowała Biblię, bo przecież nakazał nam Pan spełniać te wszystkie przepisy, okazywać cześć zbożną Panu, Bogu naszemu, aby nam się dobrze powodziło po wszystkie dni naszego życia [5Mo 6,24]? Oczywiście, kto czytał księgę Hioba, ten rozumie, że Bóg może człowieka poddać próbie nawet jeśli nie stawia mu żadnych zarzutów. Jednakże zawsze sprawiedliwości Bożej staje się zadość. Wszyscy musimy się z tym mierzyć, bo jak napisano: Nie ma ani jednego sprawiedliwego [Rz 3,10].

Jedynym sposobem uniknięcia przykrych dla nas skutków sprawiedliwości Bożej jest usprawiedliwienie przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Syn Boży przybierając postać człowieka, tj. Jezusa z Nazaretu, wziął na siebie ciężar zadośćuczynienia sprawiedliwości Bożej. On zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a Jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan Jego dotknął karą za winę nas wszystkich [Iz 53,5-6]. Według sprawiedliwości Bożej karą za grzech jest śmierć. Dlatego Jezus, jako Baranek Boży składający ofiarę zastępczą z własnej swojej krwi, musiał fizycznie umrzeć na krzyżu. Tą jedną ofiarą usprawiedliwił wszystkich, którzy uwierzą w Niego. Usprawiedliwieni zatem na podstawie wiary, mamy pokój z Bogiem. Stało się to dzięki naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi [Rz 5,1]. On, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża [Kol 2,13-14].

W związku z tym, że Bóg jest sprawiedliwy, należy za wszelką cenę i przede wszystkim zadbać o usprawiedliwienie w Jego oczach. Następuje to poprzez wyznanie grzechów i osobistą wiarę w skuteczność ofiary Chrystusa. Odrodzeni duchowo i usynowieni w Chrystusie, śmiało możemy przystąpić z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze [Hbr 4,16]. Usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa nie musimy się już martwić o swój los, bo choć sprawiedliwy siedem razy upadnie, jednak znowu się podniesie [Prz 24,16]. Uznani za sprawiedliwych, możemy cieszyć się poparciem samego Boga!

Bardzo się będę radował z Pana, weselić się będzie moja dusza z mojego Boga, gdyż oblókł mnie w szaty zbawienia, przyodział mnie płaszczem sprawiedliwości... [Iz 61,10].

Bóg jest miłosierny

Zadłużony na ogromną kwotę sługa błagał swego pana, wierzyciela, o odroczenie spłaty długu i ten mu odpuścił. Wychodząc napotkał człowieka zalegającego mu niewielką kwotę. Zażądał jej natychmiastowej spłaty i mimo usilnych próśb dłużnika, nie okazał mu serca. Zobaczyli to ludzie i donieśli panu. Wtedy przywołał go pan jego i rzekł mu: Sługo zły! Wszystek tamten dług darowałem ci, boś mnie prosił. Czy i ty nie powinieneś był zlitować się nad współsługą swoim, jak i ja zlitowałem się nad tobą? [Mt 18,31]. Tacy jesteśmy. Chcielibyśmy liczyć na życzliwość w naszej sprawie ale sami potrafimy być dla innych bardzo niemiłosierni.

 Bóg jest miłością. Mając taką naturę, Bóg wszystko czyni w miłości. W praktyce oznacza to, że nawet w dniach najcięższej próby, nawet podczas karania, mamy do czynienia z Bożą miłością. Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego ani nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza; bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje. Jeśli znosicie karanie, to Bóg obchodzi się z wami jak z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał? [Hbr 12,5-7]. Bóg nas kocha i dlatego spotykają nas rozmaite środki wychowawcze z Jego strony. Dobrze wiedział o tym król Dawid wybierając rodzaj nakładanej na niego kary. Jestem w wielkiej rozterce, ale proszę, byśmy raczej wpadli w rękę Pana, gdyż wielkie jest jego miłosierdzie, lecz w rękę człowieka wpaść nie chcę [2Sm 24,14]. 

Z całym przekonaniem należy powiedzieć, że u Boga zawsze możemy liczyć na miłosierne potraktowanie, gdyż Pismo świadczy o Nim, że jest bogaty w miłosierdzie [Ef 2,4]. A miłosierdzie Jego z pokolenia w pokolenie nad tymi, którzy się Go boją [Łk 1,50]. Żyjące w bojaźni Bożej Jego dzieci są objęte klauzulą miłosiernego traktowania. Prorok Habakuk nawet w obliczu ogłoszonej już kary Bożej, wciąż spodziewał się, że Bóg okaże miłosierdzie swojemu ludowi. Panie! Słyszałem od ciebie wieść, widziałem, Panie, twoje dzieło. W najbliższych latach tchnij w nie życie, w najbliższych latach objaw je! W gniewie pomnij na miłosierdzie! [Hb 3,2]. Czy Bóg zapomniał litości, czy w gniewie stłumił miłosierdzie swoje? [Ps 77,10] - brzmi retoryczne pytanie natchnionego Asafa.

PAN nigdy nie oczekuje od nas czegoś, w czym sam nie przoduje. Gdy jesteśmy przez Słowo Boże nakłaniani do okazywania miłosierdzia, to tym samym mamy biblijny dowód na miłosierdzie Boga. Tak sprawę postawił sam Jezus. Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz [Łk 6,36]. Miłosierdzie w praktyce polega między innymi na unikaniu drobiazgowości w stosunku do innych. Na dawaniu ludziom szerszego marginesu błędu. I gdybyście byli zrozumieli, co to jest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępialibyście niewinnych [Mt 12,7] - podsumował Jezus faryzeuszy czepiających się o to, że uczniowie w sabat zrywali kłosy. 

Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy [2Ko 1,3].

Bóg jest gniewny

Czasem wśród ludzi zdarza się ojciec, który nie potrafi stanąć w obronie swoich dzieci. Ktoś je krzywdzi, a on nie reaguje. Gdy zaś nawet podejmuje jakieś działanie, to robi to tak delikatnie i bojaźliwie, że krzywdziciel ma z tego więcej zabawy aniżeli strachu. Tak, są tacy zniewieściali faceci - 'ciepłe kluski', którym obce jest uniesienie świętym gniewem na widok bezprawia i jawnej niesprawiedliwości. Słabo ma taka rodzina, której mąż i ojciec nie ma natury groźnego wojownika, by zawalczyć o ich dobro i bezpieczeństwo.

Nasz Niebiański Ojciec, tak samo jak jest dobry i miłosierny, tak jest też gniewny! Nie jest przy tym stronniczy. Albowiem gniew Boży z nieba objawia się przeciwko wszelkiej bezbożności i nieprawości ludzi [Rz 1,18]. Bóg reaguje gniewem na wszelkie zło, także na to, które ma miejsce wpośród ludu Bożego. Wtedy zapłonął gniew Pana przeciwko synom izraelskim [Joz 7,1]. Pismo Święte wielokrotnie mówi o gniewie Bożym na Izraelitów z powodu ich grzechów. Z Bogiem nie jest tak, że On gniewa się tylko na bezbożnych pogan. Jedynie posłuszne dzieci mogą cieszyć się Jego łagodnością. Służcie Panu z bojaźnią i weselcie się, z drżeniem złóżcie mu hołd, aby się nie rozgniewał i abyście nie zgubili drogi, bo łatwo płonie gniewem. Szczęśliwi wszyscy, którzy mu ufają! [Ps 2,11-12]. Ażeby uniknąć gniewu Bożego, trzeba schronić się za plecami Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim [Jn 3,36].

Gniew Boga jest straszny dla wszystkich Jego przeciwników a zarazem jest błogosławieństwem dla prawdziwych dzieci Bożych. Rozmyślając dzisiaj o Bogu chcę przede wszystkim  uwypuklić prawdę o tym, że On naprawdę potrafi ująć się za nami, gdy dzieje się nam jakaś krzywda. Napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i usłyszałem wzdychanie jego, i zstąpiłem, żeby ich wybawić [Dz 7,34] - powiedział niegdyś do Mojżesza. Przyjaciele Joba narazili się na gniew Boży przez to tylko, że nie mówili całej prawdy i w ten sposób pognębiali tego bogobojnego człowieka. Mój gniew zapłonął przeciwko tobie i przeciwko dwom twoim przyjaciołom, ponieważ nie mówiliście o mnie prawdy, jak mój sługa Job [Jb 42,7]. Bóg zawsze zareaguje gniewem, gdy ktoś atakuje i krzywdzi dzieci Boże, gdyż tak mówi Pan Zastępów, którego chwała mnie posłała, o narodach, które was złupiły, że kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka [Za 2,12]. 

Wzywając Pana w chwilach dla nas trudnych, gdy ktoś nam szkodzi, gdy spotyka nas jakaś niesprawiedliwość i jest nam źle, zawsze możemy liczyć na to, że Bóg uniesie się świętym gniewem i przyjdzie nam z pomocą. Czyżby Bóg nie wziął w obronę swoich wybranych, którzy wołają do niego we dnie i w nocy, chociaż zwleka w ich sprawie? Powiadam wam, że szybko weźmie ich w obronę. Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? [Łk 18,7-8]. Cieszę się, że mój niebiański Ojciec na widok krzywdy swoich dzieci unosi się gniewem. 

Bóg jest wszechobecny

W dzisiejszych czasach informacja, że ktoś nas widzi, nie brzmi aż tak nadzwyczajnie. Dzięki technologii każdego dnia ludzie widzą się na odległość, chociaż są oddaleni od siebie o tysiące kilometrów. Zwykły telefon z kamerą pozwala patrzeć na rozmówcę i widzieć co robi, i gdzie przebywa. Problemem jest nieobecność. Nie wystarcza nam przecież, że kochana i ceniona przez nas osoba widzi to, co robimy i co przeżywamy. Chcielibyśmy, żeby była blisko, tuż obok nas. Co nam z tego, że ktoś widzi nas w dramatycznej sytuacji, skoro jest daleko i nie może nas przytulić ani udzielić nam praktycznej pomocy. 

Cytowany wczoraj fragment Pisma Świętego z Psalmu 139 objawia, że Bóg nie tylko jest wszechwidzący, ale że jest także wszechobecny. Nie tylko więc widzi nas w chorobie, cierpieniu, poniżeniu czy osamotnieniu. On w tym wszystkim jest przy nas obecny. Obecnością Bożą cieszył się biblijny Abraham. A oto Jam jest z tobą i będę cię strzegł wszędzie, dokądkolwiek pójdziesz [1Mo 28,15] - usłyszał Jakub z ust Bożych. Swego czasu taką obecność Bóg przyobiecał nie tylko swoim pojedynczym sługom ale i całemu narodowi izraelskiemu. Gdy będziesz przechodził przez wody, będę z tobą, a gdy przez rzeki, nie zaleją cię; gdy pójdziesz przez ogień nie spłoniesz, a płomień nie spali cię. Bo Ja, Pan, jestem twoim Bogiem, Ja, Święty Izraelski, twoim wybawicielem [Iz 43,2-3]. 

Także Syn Boży obiecał swoim wyznawcom i naśladowcom, że zawsze będzie z nimi. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata [Mt 28,20]. Gdy był w ludzkim ciele Jezusa z Nazaretu, Jego obecność ograniczała się do miejsca, gdzie przebywał. Po zmartwychwstaniu i wstąpieniu do nieba znowu jest wszechobecny! Teraz, w tym samym czasie jest z chorym w izbie szpitalnej, na trasie z kierowcą, z uczniem w szkolnej ławce, z menadżerem finalizującym ważny kontrakt, jak i z sędziwą wdową w jej skromnej samotni. Jedynym warunkiem Bożej obecności jest wiara w Syna Bożego, Jezusa Chrystusa i skruszone serce. Bo tak mówi Ten, który jest Wysoki i Wyniosły, który króluje wiecznie, a którego imię jest "Święty": Króluję na wysokim i świętym miejscu, lecz jestem też z tym, który jest skruszony i pokorny duchem, aby ożywić ducha pokornych i pokrzepić serca skruszonych [Iz 57,15].

Wszechobecność Boga sprawia, że żaden chrześcijanin, nawet opuszczony przez ludzi, nie jest samotny. Takie mamy świadectwo apostolskie. W pierwszej obronie mojej nikogo przy mnie nie było, wszyscy mnie opuścili: niech im to nie będzie policzone; ale Pan stał przy mnie i dodał mi sił... [2Tm 4,16-17]. Oczywiste, że apostoł Paweł doświadczał tej obecności dzięki wierze. My również, opierając się na świadectwie Pisma Świętego o wszechobecności Boga, wierzmy, że On jest jest z nami. Prawdziwym naszym szczęściem jest być blisko Boga.

Bóg jest wszechwidzący

Mamy w Gdańsku centrum miejskiego monitoringu. Podgląd z setek kamer. Ludzie w wielu punktach miasta widoczni są jak na dłoni. Gdy zaczyna się dziać coś złego, służby miejskie podejmują interwencję. Nie wszystkie jednak miejsca są takim podglądem objęte. Poza okiem kamer wciąż zdarza się w mieście mnóstwo incydentów pozostających bez reakcji służb. Ludzie zazwyczaj nie lubią kamer. Dopiero gdy ich samych dotknie jakaś krzywda, dopytują się o zapis monitoringu, szukają naocznych świadków zdarzenia i doceniają fakt, że ktoś widział powstawanie ich szkody.

Biblia mówi, że Pan spogląda z nieba, widzi wszystkich ludzi. Z miejsca, gdzie przebywa, patrzy na wszystkich mieszkańców ziemi [Ps 33,13-14]. Innymi słowy, Bóg jest wszechwidzący. Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję, rozumiesz myśl moją z daleka. Ty wyznaczasz mi drogę i spoczynek, wiesz dobrze o wszystkich ścieżkach moich. (...) Zbyt cudowna jest dla mnie ta wiedza, zbyt wzniosła, bym ją pojął. Dokąd ujdę przed duchem Twoim? I dokąd przed obliczem Twoim ucieknę? Jeśli wstąpię do nieba, Ty tam jesteś, a jeśli przygotuję sobie posłanie w krainie umarłych, i tam jesteś. Gdybym wziął skrzydła rannej zorzy i chciał spocząć na krańcu morza, nawet tam prowadziłaby mnie ręka Twoja, dosięgłaby mnie prawica Twoja. A gdybym rzekł: Niech ciemność mnie ukryje i nocą stanie się światło wokoło mnie, to i ciemność nic nie ukryje przed Tobą, a noc jest jasna jak dzień, ciemność jest dla Ciebie jak światło [Ps 139,2-12].

Czyniąc źle, powinniśmy się mieć na baczności. Bo On wie, którzy ludzie są fałszywi, widzi niegodziwość i bierze ją poważnie [Jb 11,11]. Gdy się łamie prawa człowieka przed obliczem Najwyższego, gdy się krzywdzi człowieka w spornej sprawie, czy Pan tego nie widzi? [Tr 3,35-36]. Każdy zły czyn, każda niewłaściwa postawa zostaje zauważona przez Boga i wzięta pod uwagę. Nie ciesz się z upadku swojego nieprzyjaciela, a gdy się potknie, niech się nie raduje twoje serce, aby Pan tego nie widział i nie uznał tego za złe [Prz 24,17-18]. Zbliża się dzień, gdy Syn Boży, który ma oczy jak płomień ognia [Obj 2,18] spojrzy i dokona ostatecznej oceny naszego postępowania.

Nie to jednak jest dzisiaj w moim sercu, gdy myślę o monitorowaniu naszego życia przez Boga. O wiele cenniejsza jest mi myśl, że Bóg widzi niesprawiedliwość i każdą krzywdę wyrządzaną dzieciom Bożym. Zwłaszcza, że Bóg jest dobry i wszechmogący, możemy liczyć na to, że nie pozostanie obojętny. Napatrzyłem się na niedolę ludu mojego w Egipcie i słyszałem krzyk ich z powodu naganiaczy jego; znam cierpienia jego. Zstąpiłem przeto, by go wyrwać z mocy Egiptu i wyprowadzić go z tego kraju do ziemi żyznej i rozległej, do ziemi opływającej w mleko i miód [2Mo 3,7-8] - powiedział niegdyś do Mojżesza. Bóg widzi również niedolę każdego chrześcijanina.

Odczuwalność niejednej przykrości potęguje myśl, że nikt nie zauważa tego, co nas spotyka. Cierpimy, doznajemy krzywdy, bywamy lekceważeni i poniżani, a nikogo to nie obchodzi. Niektórzy nawet specjalnie od naszego nieszczęścia odwracają głowy. Bóg taki nie jest. Bóg jest wszechwidzący. Widzi każdą naszą krzywdę. Tyś policzył dni mojej tułaczki, zebrałeś łzy moje w bukłak swój. Czyż nie są zapisane w księdze twojej? [Ps 56,9] - pisał sponiewierany niegdyś Dawid. 

Śmiało więc opowiadajmy Bogu o naszych krzywdach, chorobach, niespełnionych pragnieniach i niepowodzeniach. On wszystkie je widzi i - nawet jeśli się Mu nie poskarżymy - bierze je pod uwagę. 

Bóg jest wszechmogący

Ludzka dobroć, jeśli w ogóle można o niej mówić, zbyt często powiązana jest z niemożliwością. Przeważnie jest tak, że dobrzy niewiele mogą. Brakuje im wpływów, pieniędzy, talentu, siły, zdrowia czy naturalnych predyspozycji. Inaczej na tym świecie ma się sprawa z ludźmi złymi. Tacy zawsze zdają się być wolni od ww. ograniczeń. Albowiem nie mają żadnych utrapień, zdrowe i krzepkie jest ich ciało. Znoju śmiertelników nie doznają i nie spadają na nich ciosy, jak na innych ludzi [Ps 73,4-5]. Oto takimi są bezbożni: Zawsze szczęśliwi, gromadzący bogactwa [Ps 73,12]. Dobrzy w rankingu światowych sukcesów i możliwości wypadają znacznie słabiej.

Co innego Bóg! Bóg jest dobry, jak pisałem wczoraj, a zarazem wszechmogący! Gdy myślę dzisiaj o Bogu, to - jak niegdyś Jeremiasz - zaczynam opiewać Jego wszechmoc. Ach, Wszechmocny Panie! Oto Ty uczyniłeś niebo i ziemię wielką swoją mocą i swoim wyciągniętym ramieniem; nie ma nic niemożliwego dla ciebie. Wyświadczasz łaskę tysiącom, lecz za winę ojców odpłacasz na łono ich synów, którzy po nich przychodzą. Boże wielki i potężny, którego imię jest Pan Zastępów, wielki w radzie i możny w wykonaniu, którego oczy są otwarte na wszystkie drogi ludzkie, aby oddać każdemu według jego dróg i według owoców jego uczynków [Jr 32,17-19].

Chociaż z racji moich ograniczeń trudno mi ogarnąć to, że Pan czyni wszystko, co zechce, na niebie i na ziemi [Ps 135,6], to jednak całkowicie daję wiarę świadectwu Pisma Świętego o wszechmocy Boga. Odczuwając osobistą niemożliwość dobrze mi jest wiedzieć, że - jak powiedział Jezus - U ludzi to rzecz niemożliwa, ale u Boga wszystko jest możliwe [Mt 19,26]. Dzięki tej wiedzy o Bogu śmiało mogę Mu przedkładać moje sprawy z wiarą, że On każdą z nich może dobrze załatwić. 

Chrystus Pan ma władzę także nad śmiercią. Nadchodzi dzień, gdy ostatecznie Wszechmocny Pan zniszczy śmierć na wieki i zetrze łzę z każdego oblicza, i usunie hańbę swojego ludu na całej ziemi, gdyż Pan powiedział [Iz 25,8]. Teraz śmierć jest niesamowitym narzędziem w Bożym ręku. Bywa wielkim dobrodziejstwem, zwłaszcza dla ludzi rozmiłowanych w Bogu. Nieraz jednak wyraża też Boży gniew i karę za nieposłuszeństwo. Pan zadaje śmierć, ale i przywraca do życia, strąca do krainy umarłych, ale i wyprowadza, Pan zuboża, ale i wzbogaca, poniża, ale i wywyższa [1Sm 2,6-7].

Dobrze mi z tą świadomością, że Bóg jest wszechmogący.

Bóg jest dobry

Wiele osób, zjawisk i przedmiotów zwykliśmy nazywać dobrymi. Nic z tego w swej dobroci nie jest równe Bogu. Tylko Bóg jest w pełni dobry. Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg [Mk 10,18] - powiedział Jezus. Każdy, nawet najlepszy człowiek, ma jakąś niedoskonałość, skażony jest jakimś uchybieniem, nosi w sobie jakiegoś rodzaju zło. Każdy przedmiot, choćby nie wiem jak doskonale pomyślany i wykonany, można jeszcze udoskonalić.

Myśląc o Bogu Ojcu, o Synu Bożym i o Duchu Świętym, zachwycam się i zanurzam w czystym dobru. Bóg jest doskonale dobry. Cokolwiek od zarania dziejów czyni, jest dobre. I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre [1Mo 1,31]. Bóg nie ma dni lepszych i gorszych. Nie podlega wahaniu nastrojów. Nie mierzy się z problemem niemożliwości. Niczego nie musi robić wbrew Sobie. 

Bóg daje to, co jest zgodne z Jego naturą. Wszelki datek dobry i wszelki dar doskonały zstępuje z góry od Ojca światłości; u Niego nie ma żadnej odmiany ani nawet chwilowego zaćmienia [Jk 1,17]. Zawsze możemy być pewni, że nie podsunie nam czegoś złego. Jeśli tedy wy, będąc złymi, potraficie dawać dobre dary dzieciom swoim, o ileż więcej Ojciec wasz, który jest w niebie, da dobre rzeczy tym, którzy go proszą [Mt 7,11].

Dobroć Boża, gdy naprawdę zaczynamy być jej świadomi, wywiera na nas pozytywny wpływ. Motywuje nas do zmiany myślenia i poprawy. Albo może lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi? [Rz 2,4]. Jednocześnie rodzi w nas przekonanie, że  w każdych okolicznościach, że zawsze możemy liczyć na Boga. 

Gdy mamy problem, gdy spotyka nas coś złego i niezrozumiałego, śmiało przedkładajmy Ojcu nasze prośby w imieniu Jezusa Chrystusa. Czyńmy to z wiarą. A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani [Rz 8,28]. Bóg jest dobry!

Mądrość wymykająca się ludzkiej logice

Czytam w tych dniach Księgę Hioba. Pełno w niej mądrych wywodów. Przyjaciele Hioba dwoili się i troili, aby zrozumieć i wyjaśnić to, co z nim się stało. Starali się być empatyczni i sensowni. Chcieli mu pomóc. Wieloma zrodzonymi w ten sposób sentencjami posiłkujemy się dzisiaj w rozpatrywaniu naszych dylematów. Przywołujemy je, bo brzmią mądrze i logicznie. Pomijając kontekst, w jakim zostały wypowiedziane, nadajemy im czasem nawet rangę nauki samego Boga...

Również Hiob mówił mądrze. Nie godził się z tym, co mówili jego przyjaciele. W głębi serca wiedział, że nie mają racji. Jego nieszczęścia i cierpienia nie były przecież następstwem bezbożnego postępowania. W zaprawionych bólem - potęgowanych brakiem ich zrozumienia sytuacji - słowach Hioba, chociaż wyczuwa się narastające rozgoryczenie, nie ma złego myślenia o Bogu. Jest błądzące nieco przekonanie, że Bóg w końcu jakoś ujmie się za nim...

Jednakże zarówno mądrość Hioba, jak i rozumne wypowiedzi jego przyjaciół, okazały się nieadekwatne do tego, co naprawdę Bóg robił z Hiobem. Pierwszego trzeba było pouczyć, a jego życzliwych adwersarzy mocno zganić. Biblia wyraźnie mówi o tym w końcówce Księgi Hioba. 

Wtedy Job odpowiedział PANU: Wiem, że Ty możesz wszystko i że żaden Twój zamysł nie jest dla Ciebie zbyt trudny. Zapytałeś: Kim jest ten, który zaciemnia mój plan, nie mając o nim pojęcia? To ja. Wypowiadałem się bez zrozumienia. Twe plany są dla mnie zbyt wielkie — właściwie nic o nich nie wiem. Powiedziałeś: Posłuchaj, proszę, a Ja będę mówił, będę cię pytał, a ty Mnie pouczysz. Otóż wiedziałem o Tobie tylko ze słyszenia, ale teraz zobaczyłem Cię twarzą w twarz. Dlatego wycofuję moje słowa i kajam się w prochu i popiele.

Po odbyciu rozmowy z Jobem PAN zwrócił się do Elifaza z Temanu: Rozgniewałeś Mnie ty i twoi dwaj przyjaciele. To, co mówiliście o Mnie było niewłaściwe, w przeciwieństwie do tego, co mówił mój sługa Job. Dlatego teraz przygotujcie sobie siedem cielców i siedem baranów, idźcie do mojego sługi Joba i złóżcie je w ofierze całopalnej za siebie. Job, mój sługa, będzie się za was modlił. Tylko jego modlitwy wysłucham i nie ukarzę was. Bo nie mówiliście o Mnie tak trafnie jak mój sługa Job. Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naama postąpili zatem tak, jak im polecił PAN. A PAN wysłuchał modlitwy Joba [Jb 42,1-9]. 

Pełne uosobienie i zrozumienie Bożej mądrości mamy wyłącznie w osobie Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Poza Nim, cokolwiek byśmy nie wymyślili, zawiera jakąś cząstkę błędu i ostatecznie będzie rozmijać się z prawdą. Mądrość Boża zawsze wymyka się ludzkiej logice. Napisano bowiem: Wniwecz obrócę mądrość mądrych, a roztropność roztropnych odrzucę. Gdzie jest mądry? Gdzie uczony? Gdzie badacz wieku tego? Czyż Bóg nie obrócił w głupstwo mądrości świata? [1Ko 1,19-20]. Dlatego jeśli komuś z was się wydaje, że jest na tym świecie mądry, niech się stanie głupim, aby się stać mądrym. Albowiem mądrość tego świata jest u Boga głupstwem. Napisano bowiem: On chwyta mądrych w ich własnej chytrości; i znowu: Pan zna myśli mędrców, że są marne [1Ko 3,18-20].

Dlatego zarówno z kościelnej kazalnicy, jak i w każdym innym miejscu, także w Internecie, unikam cytowania ludzkich sentencji, choćby nie wiem jak mądrze brzmiały. Chcę prezentować Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą. Bo głupstwo Boże jest mędrsze niż ludzie, a słabość Boża mocniejsza niż ludzie [1Ko 1,24-25].

Jak przezwyciężyć obawę?

W czasie czytania Biblii natrafiłem dzisiaj na niezwykłe wyznanie Hioba. Bo dopadło mnie to, przed czym drżałem, dosięgło to, co budziło mój lęk [Jb 3,25]. Słowa te dobrze wyrażają swoisty mechanizm, żeby nie powiedzieć, prawo duchowe: Czego się boisz, to na ciebie przyjdzie. Najwyraźniej ów bogobojny człowiek, ciesząc się dostatnim i szczęśliwym życiem, nosił w sobie myśl, że któregoś dnia dotrą do niego wieści burzące tę błogą sielankę. Nawet jeśli nie dzielił się swoimi obawami, to jednak w głębi serca ulegał przeczuciu, że spadnie na niego jakieś nieszczęście. I tak się stało. Lęk jest matką zdarzenia - powie nam dobry psychiatra. 

Skoro istnieje i działa takie prawidło duchowe, że 'czego się lękamy, to w końcu nam się zdarza', powstaje pytanie, czy można temu jakoś się przeciwstawić? Mówienie sobie, że nasza obawa jest urojona, wypieranie jej i zastępowanie pozytywnymi myślami, w wielu przypadkach okazuje się mało pomocne i niewystarczające. Gdy panicznie boimy się bólu, niewiele nam pomoże mówienie, żeby się go nie bać. Gdy przed wejściem na scenę drży nam serce, że ogarnie nas trema, to pomimo wielu życzliwych spojrzeń raczej tak się dzieje. Czy jest jakiś mądry sposób przechytrzenia niepokojącej nas fobii? 

Owszem, istnieje taka możliwość. W tego typu sytuacjach można posłużyć się mechanizmem przeciwstawnym, który w niektórych środowiskach zwany jest intencją paradoksalną. Polega to na przemianowaniu swojej obawy w coś oczekiwanego, a nawet pożądanego. Jeżeli obawiamy się tremy, to lepiej ją uwydatnić i odkryć się z nią przed ludźmi, a nie udawać luzaka. Nieraz wymaga to odrobiny poczucia humoru i nie traktowania siebie zbyt poważnie. Wtedy z naszej obawy można zrobić atut. W sytuacji gdy np. boimy się blamażu w gronie obserwujących nas ludzi, warto nabrać dystansu do siebie i celowo zrobić coś kompromitującego nas w ich oczach. Czytałem kiedyś o chłopaku, którego wstydliwym problemem było jąkanie. Uwolnił się od tego, gdy przyłapany pewnego dnia bez biletu, próbował spotęgować swoją ułomność i przed kontrolerem odegrać rolę nieszczęśliwego jąkały. Okazało się, że w jednej chwili przestał się jąkać i od tamtego zdarzenia zaczął mówić normalnie. Najprostszym przykładem zastosowania intencji paradoksalnej jest zmiana podejścia do obawy, że znowu nie będziemy mogli zasnąć. Przestawiając się na to, by jak najdłużej nie zasnąć, starając się o to, przezwyciężymy swój lęk, a nasz organizm sam zadba o odpowiednią ilość snu.

Dlaczego chrześcijanie nie boją się cierpienia? Bo jesteśmy nauczani, że ze względu na Chrystusa zostało nam darowane to, że możemy nie tylko w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć [Flp 1,29]. Dlaczego nie boimy się prób i doświadczeń? Bo Biblia mówi: Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie, wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia... [Jk 1,2-3]. W obliczu wszystkiego, czego ludzie zazwyczaj się boją, Słowo Boże zaleca nam zastosowanie czegoś w rodzaju intencji paradoksalnej. Każdą obawę można potraktować jako wyzwanie i okazję do przeciwstawienia się jej poprzez pragnienie tym intensywniejszego jej doznawania. Chrystusowe: Nie bójcie się - nie jest infantylnym litowaniem się nad naszą bojaźliwością. Mnie prześladowali i was prześladować będą [Jn 15,20] - powiedział Pan. 

Człowiek wierzący nie boi się złej wieści, serce jego jest mocne, ufa Panu. Spokojne jest serce jego, nie boi się [Ps 121,7-8]. Gdy nachodzi nas obawa, że zbliża się jakieś prześladowanie i czas próby, stawiamy jej czoła z intencją paradoksalną. Błogosławieni jesteście, gdy wam złorzeczyć i prześladować was będą i kłamliwie mówić na was wszelkie zło ze względu na Mnie! Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami [Mt 5,11-12]. Nie chodzi o to, aby trudności prowokować i celowo je na siebie sprowadzać. Można jednak zacząć je traktować jako zaszczyt i pożądaną nobilitację w oczach Pana.

Jest sposób na nasze lęki!

Odświeżmy w sobie nadzieję!

W tych dniach naszły mnie chmurne myśli o przemijalności i kruchości życia. Wspierane okropną pogodą i splotem innych zdarzeń, zaczęły wywoływać we mnie dziwne i nieznane mi wcześniej odczucie bezsensu. Dobrze ilustruje je kosz kaset VHS, które wyrzuciłem dziś na śmieci. Nie tak dawno kupowałem je, nagrywałem i katalogowałem. Cieszyłem się swoją wideoteką, a teraz to wszystko, w idealnym stanie technicznym, idzie na przemiał. Tyle pozytywnych emocji oraz mojego czasu i pieniędzy zostanie poddane utylizacji! Ba, na domiar złego muszę jeszcze za tę utylizację zapłacić. Jaki sens miało zdobywanie i gromadzenie wielu innych dóbr? Jakie znaczenie za kilka lat mieć będzie mój dzisiejszy trud? 

Stawiając czoła tym i podobnym myślom, uświadomiłem sobie, jak bardzo mi w tym pomocna jest moja wiara w Jezusa Chrystusa i wynikająca z niej nadzieja. Jestem prawdziwym szczęściarzem, bo moje lata na ziemi upływają w nadziei żywota wiecznego, przyobiecanego przed dawnymi wiekami przez prawdomównego Boga [Tt 1,2]. Czekam na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa i nadchodzące Królestwo Boże. Wiem, co tu robię, po co żyję i dokąd zmierzam. Dzięki temu mogę cieszyć się też z ucisków, wiedząc, że ucisk wywołuje cierpliwość, a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; a nadzieja nie zawodzi, bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany [Rz 5,3-5].

Wszystkim braciom i siostrom w Chrystusie przypominam więc dzisiaj o nadziei, która jest przygotowana dla was w niebie; o niej to słyszeliście już przedtem w ewangelicznym Słowie prawdy, które was doszło [Kol 1,5-6]. Pewność tego, że czeka nas chwalebna przyszłość, daje nam siłę do przezwyciężania złego nastroju. Myśl o niebie i o naszym spotkaniu z Panem Jezusem potrafi rozświetlić nam najchmurniejszy dzień. Gdy komuś takiej nadziei zabraknie, grozi mu depresja, a nawet przedwczesna śmierć. 

Psychiatra Viktor Frankl, dzieląc się w jednej ze swoich książek ważnymi obserwacjami z czasów pobytu w obozach zagłady, napisał: "W tygodniu pomiędzy Bożym Narodzeniem 1944 a Nowym Rokiem 1945 śmiertelność w obozie zwiększyła się w sposób wcześniej nieodnotowany. Według mojego rozmówcy przyczyną tego wzrostu nie była konieczność cięższej pracy fizycznej, pogarszające się wyżywienie, zmiana pogody ani nowe epidemie. Chodziło po prostu o to, że przeważająca większość więźniów żyła wcześniej naiwną nadzieją, iż Boże Narodzenie spędzą już na wolności we własnych domach. Jednak w miarę jak do świąt było coraz bliżej, a z frontu nie dochodziły żadne krzepiące wieści, więźniowie coraz bardziej tracili nadzieję i ulegali rozczarowaniu. To zaś miało wprost zabójczy wpływ na ich odporność i w konsekwencji wielu z nich umarło" [Viktor Frankl, Człowiek w poszukiwaniu sensu, str. 123]. 

Trzeba uważać, by nie utracić sprzed oczu celu naszego ziemskiego życia. Otaczają nas ludzie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie [Ef 2,12]. Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość [2Pt 3,13]. Dzięki temu żadne czarne myśli nie są w stanie nas rozwalić. Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość dla zachowania pełni nadziei aż do końca [Hbr 6,11]. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę [Hbr 10,23].

Kiedy chmury ciemne cię zatrwożą
[: Powiedz to Zbawcy :]
Gdy zasłonią tobie miłość Bożą
Wszystko to Zbawcy wnet mów!

[: Powiedz to Zbawcy :]
On Przyjacielem jest twym
Kiedy serce nagle coś zatrwoży
Wszystko to Zbawcy wnet mów!

Gdy Twym sercem pragnie wróg zawładnąć
[Powiedz to Zbawcy :]
Kiedy siły twoje zaczną słabnąć
Wszystko to Zbawcy wnet mów!

Gdy w twym sercu czasem smutek gości
[: Powiedz to Zbawcy :]
Lub gdy znowu pełne jest radości
Wszystko to Zbawcy wnet mów!
(Śpiewnik Pielgrzyma Nr 776)

A Bóg nadziei niechaj was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadzieję przez moc Ducha Świętego [Rz 15,13].