Dziwny przypadek chrześcijanina

Dwa tygodnie temu na polskim rynku księgarskim, nakładem wydawnictwa Znak, ukazała się książka autorstwa Marka Seala pt. Dziwny przypadek Rockefellera (oryg. The man in the Rockefeller suit). Opowiada ona prawdziwą historię człowieka, który przez 30 lat udawał kogoś innego niż był w rzeczywistości, skutecznie okłamując przy tym kilkaset osób.

 Owym mistrzem mistyfikacji jest pięćdziesięcioletni Christian Karl Gerhartsreiter, Niemiec z urodzenia, swą karierę superoszusta robiący w Stanach Zjednoczonych. Szczytem jego kłamstwa było podawanie się za jednego z Rockefellerów, na co udało mu się nabrać wielu szacownych Amerykanów. Najdotkliwiej zaś okłamał milionerkę, Sandrę Boss, która wyszła za niego za mąż i zaślepiona miłością przez kilkanaście lat nie zdawała sobie z tego sprawy, że żyje z kimś innym, niż myśli.

 Dopiero parę lat temu Christian Gerhartsreiter został zdemaskowany i oskarżony o wiele oszustw. Obecnie przebywa w więzieniu za porwanie własnej córki, ale ciąży na nim także inny, poważniejszy zarzut morderstwa. Tymczasem tysiące ludzi na całym świecie nie może się nadziwić, jak temu człowiekowi udało się nabić w butelkę aż tyle osób!?

 Dziwny przypadek Rockefellera nasuwa myśl o prawdziwości wiary niektórych chrześcijan. Absolutnym wzorcem dla każdego z nas jest Syn Boży, Jezus Chrystus. Jego publiczne życie i służba na ziemi wyznacza nam standardy, które nigdy się nie przedawnią. Ja się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie; każdy, kto z prawdy jest, słucha głosu mego [Jn 18,37] – powiedział Jezus do Piłata. Żaden chrześcijanin nie ma prawa tego przykładu bagatelizować i pomijać, jeśli chce być uczniem Jezusa.

 Tymczasem tu i ówdzie mamy do czynienia z dziwnymi przypadkami chrześcijanina. No bo co myśleć o takich ludziach wierzących, którzy przez cale lata prowadzą podwójnie życie? Przecież nie nazwiemy normalnym chrześcijanina, który publicznie udając wierzącego, potajemnie żyje w grzechu! Co, gdy ktoś stara się poprawić własny wizerunek duchowy nie poprzez prawdziwą pokutę, lecz poprzez pozorną pobożność? Jak to nazwać, gdy jeszcze ktoś inny prawi komplementy i schlebia bliźniemu, tylko dlatego, że chce na tym jakoś skorzystać? Albo, czy można uznać za normalne składanie fałszywego świadectwa o swoim bliźnim, chociaż byśmy nawet kierowali się przy tym wielką miłością, nienawiścią, lub strachem?

 W życiu chrześcijanina kłamstwo musi ustąpić miejsca prawdzie. Przeto, odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim, bo jesteśmy członkami jedni drugich [Ef 4,25]. Jezus jest drogą, prawdą i życiem [Jn 14,6]. Jeżeli chcemy być zbawieni, to nie ma dla nas innej drogi, jak tylko każdego dnia żyć w prawdzie!

Historia Człowieka w garniturze Rockefellera w sposób prawdziwy i dobitny uświadamia, że wokół nas, niestety także w kręgach chrześcijańskich, mogą pojawić się ludzie udający kogoś, kim w rzeczywistości nie są. Niechby nikt z nas osobiście nie okazał się kimś takim niezwykłym ;)

Obyśmy, jak ongiś Starszy do wybranej pani, tak mogli i dziś z pełnym przekonaniem powiedzieć do innych:  Uradowałem się bardzo, że między dziećmi twoimi znalazłem takie, które chodzą w prawdzie, jak przykazał nam Ojciec [2Jn 1,4].

Jeszcze zaś bardziej, obyśmy o sobie samych, jak biblijny Gajus, mogli usłyszeć: Uradowałem się bowiem bardzo, gdy przyszli bracia i złożyli świadectwo o rzetelności twojej, że ty istotnie żyjesz w prawdzie. Nie ma zaś dla mnie większej radości, jak słyszeć, że dzieci moje żyją w prawdzie [3Jn 1,3-4].