Zwróć serce ku swoim krewnym!

Pomyślmy dziś o swoich domownikach i krewnych. Obok czułych  matek, wspaniałych ojców, mądrych wujków, posłusznych dzieci  i dyskretnych sióstr są wśród nich również mniej przyjemni osobnicy. Kąśliwa babcia, siorbiący zupę dziadek, kapryśna ciotka, rozwydrzony syn kuzynki, czepialska teściowa, samolubny kuzyn, przemądrzały szwagier i bujający w chmurach brat. A gdyby tak naraz mieli się do nas zjechać? Od razu włącza się nam instynkt samozachowawczy.  Z rodziną to najlepiej wychodzi się na zdjęciu! – mawiamy i zaczynamy swoich krewnych trzymać na dystans.

Tak dochodzi do zanikania więzi rodzinnych. Dorastające dzieci czym prędzej wyprowadzają się z domu a wielopokoleniowe domy ustępują miejsca gospodarstwom jednoosobowym. Tak jest po prostu wygodniej. Kto rzadko kiedy ma gorącą wodę w wannie? -  Ten kto ma żonę, kilka córek i jedną łazienkę. O ileż łatwiej mieszka się samemu! Problematyczni członkowie rodziny nie są nam do niczego potrzebni.

Zmierzymy się dziś z tym zjawiskiem zanikania więzi rodzinnych. Sprowokowała mnie do tego postawa biblijnego Dawida. Ten człowiek bardzo miłował swoich bliskich. Gdy jego syn Absalom dopuścił się morderstwa na starszym bracie i uciekł z domu, Dawid nie przestał go kochać. Bardzo za nim tęsknił  i uspokoił się dopiero wówczas, gdy znowu mógł go uściskać. Kilka lat później ten sam syn podstępnie przejął władzę, co zmusiło króla Dawida do ratowania się ucieczką. Wtedy, gdy wierne mu oddziały ruszały do decydującego starcia z buntownikami, wydał też król taki rozkaz Joabowi i Abiszajowi, i Ittajowi: Łagodnie mi postąpcie z młodzieńcem, z Absalomem. A całe wojsko słyszało, gdy król dawał wodzom ten rozkaz odnośnie do Absaloma [2Sm 18,5].

Z pewnością takie polecenie Dawida mogło żołnierzy zbulwersować.  Absalom nie zasługiwał przecież na żadną łagodność. Należało go czym prędzej zlikwidować. Jednakże był on synem Dawida, a Dawid w miłości do swoich bliskich przekraczał granice tzw. zdrowego rozsądku. Łagodnie mi postąpcie z młodzieńcem, z Absalomem. Dawid niezmiennie nadal bardzo miłował swojego syna.

Co myśleć o tak daleko idącej miłości rodzinnej Dawida?  Może i naszym zdaniem była ona niepoprawna i zbyt chorobliwa, ale Bóg wystawił mu świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, męża według serca mego, który wykona całkowicie wolę moją [Dz 13,22]. Właśnie dlatego Dawid dobrze ilustruje nam miłość Bożą do grzeszników.

Bóg jest rozmiłowany w Synu Bożym. Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w jego ręce [Jn 3,35].  Dlatego św. Paweł  uznał  za najważniejsze w życiu to, żeby zyskać Chrystusa i znaleźć się w nim [Flp 3,8]. Kto bowiem jest w Chrystusie, kto znajdzie się w Jego rękach, ten staje się obiektem i beneficjentem miłości Ojca do Syna. Ojcze! Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem, aby oglądali chwałę moją, którą mi dałeś, gdyż umiłowałeś mnie przed założeniem świata [Jn 17,24].

W czasach zanikania miłości rodzinnej, co zapowiedziane zostało w Biblii [np. 2Tm 3,3 stwierdza, że w czasach ostatecznych ludzie będą „bez serca” wg Biblii Gdańskiej – „bez przyrodzonej miłości”], zachodzi pilna potrzeba, aby chrześcijanie sprzeciwili się duchowi tego świata i zwrócili serca ku swoim krewnym. Ostatnie słowa Starego Testamentu zapowiadają taki wpływ łaski Bożej na lud Nowego Przymierza. Oto Ja poślę wam proroka Eliasza, zanim przyjdzie wielki i straszny dzień Pana, i zwróci serca ojców ku synom, a serca synów ku ich ojcom, abym, gdy przyjdę, nie obłożył ziemi klątwą [Ml 3,23-24].

Jak Dawid miłował Absaloma obrazując w ten sposób wielką miłość Bożą do grzeszników wierzących w  Syna Bożego, tak i my winniśmy miłować swoich krewnych. Bądźcie więc naśladowcami Boga  jako dzieci umiłowane, i chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was [Ef 5,1-2].  Nauka apostolska jasno określa nam wolę Bożą w tej sprawie. A jeśli kto o swoich, zwłaszcza o domowników nie ma starania, ten zaparł się wiary i jest gorszy od niewierzącego [1Tm 5,8]. Jak widać, nasz Pan chce, abyśmy nosili w sercu osoby bliskie nam według ciała.

W imię Boże apeluję więc: Zwróćmy serce ku swoim krewnym! Dlaczego? Bo to są ludzie, którzy mają prawo na nas liczyć. Oczywiście nie tylko w sprawach materialnych. Krewnych się nie wybiera. Skoro więc Bóg umieścił nas konkretnie w tej rodzinie i się nam objawił, to znaczy, że poprzez nas chce do naszych krewniaków przemawiać. Zwróćmy do nich swe serca, bo trzeba im głosić ewangelię, a to należy robić z miłością.

Mało tego, nasi krewni stanowią pierwszy krąg ludzi umożliwiających nam wypróbowanie naszej wiary. Domownicy i bliscy wg ciała obserwują nas na co dzień i wiedzą, jacy naprawdę jesteśmy.  Jeżeli będziemy od nich stronić, to wiele naszych mankamentów nigdy się nie ujawni. Przez całe lata będziemy w nich tkwić, przynosząc ujmę imieniu Chrystusa.

Zwróćmy serce ku swoim krewnym, bo to jest miłe w oczach Bożych!