Cześć ich pamięci!

Jedną z najbardziej budujących chwil, jakie miałem w roli ojcowskiej, było obserwowanie okazywania wzajemnego współczucia pomiędzy moimi dziećmi. Gdy któreś z nich trzeba było poddać rodzicielskiej dyscyplinie, wówczas ważne dla mnie było to, jak wobec niego zachowają się pozostałe dzieci. Owszem, bywało, że czasem cieszyły się, że brat czy siostra ma pod górkę. Nie byłem z takiej ich postawy zadowolony. Serce mi rosło, gdy widziałem w nich wzajemną empatię i próby pocieszania w przykrych chwilach. 

Dziś obchodzimy w Polsce Narodowy Dzień Pamięci Polaków ratujących Żydów pod okupacją niemiecką. Z dumą wspominamy tych naszych rodaków, którzy w tamtych tragicznych latach wykazali się wielkim sercem i odwagą. Już samo okazanie Żydom empatii było wówczas źle widziane, a co mówić podanie im pomocnej dłoni, wpuszczenie do domu i ukrywanie przed tropiącymi ich Niemcami. Owszem, byli tacy, którzy cieszyli się z nieszczęścia Żydów. Teraz chcieliby się ze wstydu zapaść pod ziemię. Na szczęście o wiele więcej było takich, którzy z narażeniem własnego życia starali się ratować tych, których Hitler skazał na zagładę. Cześć ich pamięci!

Biblia uczy, że Bogu podoba się, gdy ludzie okazują sobie współczucie. Gdy jakiegoś człowieka lub cały naród Bóg poddaje określonej próbie lub dyscyplinie, chce zobaczyć, że poszczególni ludzie, jak i całe narody, okazują serce tym, którzy znaleźli się w ogniu doświadczenia lub gniewu Bożego. Nie paś oczu widokiem swojego brata w dniu jego nieszczęścia! Nie ciesz się z powodu synów Judy w dniu ich zagłady i nie mów zuchwale w dniu niedoli! Nie wkraczaj do bramy mojego ludu w dniu jego klęski; nie paś i ty oczu widokiem jego nieszczęścia w dniu jego klęski! I nie wyciągaj ręki po jego mienie w dniu jego klęski! Nie stój na rozstaju dróg, aby zabijać jego uchodźców! I nie wydawaj jego zbiegów w dniu niedoli! Gdyż bliski jest dzień Pana na wszystkie narody. Jak postępowałeś, tak postąpią z tobą. Odpłata za twoje postępki spadnie na twoją głowę [Abd 1,12-15].

Trzeba pamiętać, że Bóg, jako dobry Ojciec, realizuje swoje plany i postanowienia nie tylko wobec swoich dzieci ale też w stosunku do wszystkich ludzi i narodów. On sprawuje tę władzę w sposób całkowicie suwerenny. Gdy dopuszcza na kogoś jakieś przykrości, czyni to z miłością. Nawet podczas okazywania gniewu serce Boga przepełnia miłość. Zrozumiałe więc, że w oczach innych ludzi, a zwłaszcza w oczach dzieci Bożych, chce On wiedzieć współczucie wobec tych, na których musiały przyjść złe dni. Ośmielam się nawet twierdzić, że w takich chwilach Bóg chciałby, żebyśmy zachowali się jak niegdyś Mojżesz, który łagodził gniew Pana, Boga swego i mówił: Dlaczegóż, Panie, płonie gniew twój przeciwko ludowi twojemu [2Mo 32,11]. 

Chcemy podobać się Bogu? Przeto przyobleczcie się jako wybrani Boży, święci i umiłowani, w serdeczne współczucie [Kol 3,12]. W tych dniach i jako Polacy, i jako chrześcijanie, znowu mamy wiele sposobności, aby stanąć na wysokości zadania.