Czy Madzi z Sosnowca to potrzebne?

Fot. Grzegorz Celejewski, Agencja Gazeta

Mieszkańcy Sosnowca i okolic gromadzą się przy ruinach, w których ukryte były zwłoki półrocznej Magdy. Przynoszą kwiaty, maskotki i laurki. Palą znicze i się modlą. Coraz głośniej słuchać postulat o potrzebie uczczenia tego miejsca jakimś pomnikiem lub płytą pamiątkową.

 Współczucie to postawa dobra i jak najbardziej mile widziana. Obyśmy mieli w polskim społeczeństwie jak najwięcej życzliwości. Niechby zawsze osobom w tarapatach towarzyszyła nasza nieudawana empatia. W Sosnowcu jednak widać zagubienie duchowe polskiego społeczeństwa. Współczucie dla niemowlęcia zaczyna mieszać się z jakąś formą ubóstwienia. Niektórzy gotowi są zrobić już z tej dziewczynki świętą Madzię. Smutny widok. Najwyraźniej naród nie jest należycie uformowany duchowo.

Brak właściwej orientacji w sferze duchowej świadczy o nieznajomości Boga. Objawia się chaosem w myśleniu i działaniu, popadaniem w skrajności. Ludzie w takim stanie ducha zaczynają czcić wszystko, co wpadnie im w oko, nie zastanawiając się głębiej nad zasadnością tak daleko idących uniesień. Niestety, równie szybko potrafią też od obiektów swego kultu się odwracać.

 Biblia wzmiankuje o podobnym kryzysie duchowym w historii Izraela. Wymyślili też synowie izraelscy rzeczy niewłaściwe o Panu, Bogu swoim, pobudowali sobie świątynki na wzgórzach we wszystkich swoich miejscowościach, począwszy od baszty strażniczej aż do grodu warownego; i nastawiali sobie słupów i posągów Aszery na każdym wyniosłym pagórku i pod każdym zielonym drzewem; i spalali tam we wszystkich świątynkach na wyżynach kadzidła jak ludy, które Pan uprowadził przed nimi do niewoli; popełniali złe czyny, pobudzając Pana do gniewu. Czcili też bałwany, o których powiedział im Pan: Nie czyńcie tego [2Kr 17,9–12].

Kto żyje w nieświadomości i chodzi po omacku, tego łatwo wprowadzić w błąd. Wszystko może mu się wydać godne czci i każde miejsce do tego sposobne. Jezus przejmował się takim stanem duchowym swoich rodaków. A widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza [Mt 9,36]. I ja się dziś zamyślam nad duchowością Polaków. Tylu wspaniałych, wrażliwych, poświęcających się ludzi, a przyszło im żyć w duchowych mrokach. Nie znają Słowa Bożego, więc kierują się własną intuicją i tym, co wpojono im przez wieki religijności ludowej.

 Czy miejsce ukrycia zwłok Madzi należy upamiętniać?  Czy te ruiny mogą stać się celem ludzkich pielgrzymek? Biblia mówi o upamiętnianiu czynów dobrych i wspaniałych. Niech na zawsze zostaną widoczne, aby świadczyć o dobroci i wielkości Boga, który w danym miejscu się objawił i poprzez ludzi dokonał czegoś wielkiego. To miejsce raczej niczego takiego by nie upamiętniało.

 Mała Madzia, niezależnie od tego, w jakich okolicznościach poniosła śmierć, jest w niebie! Zagwarantował to sam Syn Boży, mówiąc: Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im, albowiem do takich należy Królestwo Boże [Łk 18,16]. Dorosły, ażeby dostąpić zbawienia, potrzebuje uwierzyć, że śmierć Jezusa na krzyżu stała się ofiarą przebłagalną również i za jego grzechy. Musi się w tej wierze stać prostolinijny i ufny jak dziecko. Dziecko zaś, dopóki jest małe i nie jest w stanie podejmować świadomych decyzji w sprawach wiary, ma dostęp do tej łaski bez żadnych warunków wstępnych.

Ta mała dziewczynka z pewnością ma się dziś bardzo dobrze! Jest szczęśliwa w społeczności z Panem Jezusem, którzy przyszedł zgładzić grzech świata. Co jednak z duszami z jej najbliższego otoczenia, które wciąż pozostają w ciele, czyli, co z jej rodzicami, dziadkami i innymi krewnymi?

Ktoś powinien wskazać im drogę zbawienia, ażeby mogli pewnego dnia spotkać się z Madzią.