Wróć duszo do spokoju swego

Większość ludzi nosi w pamięci miejsca, w których czuli się dobrze i byli tam szczęśliwi. Niestety, przywrócenie takiego poczucia dziecięcej beztroski i szczęścia zazwyczaj okazuje się już niemożliwe...

 A jak jest z ludzką duszą? Czy jest takie miejsce dla duszy, taki stan, w którym może ona czuć się spokojna i szczęśliwa? Tak. Jest to życie w pojednaniu i bliskości z Bogiem. W takim właśnie celu człowiek został stworzony. Zerwanie więzi z Bogiem i wygnanie człowieka z raju do dziś skutkuje tym, że ludzie żyją na co dzień w duchowym niepokoju.

 Ten stan dobrze ilustruje przypowieść Jezusa o synu marnotrawnym [zobacz: Łk 15,11-24]. Młodszy syn miał dobrze w domu. Był na swoim miejscu, miał dobrego ojca i żył z nim w dobrych relacjach. Coś go jednak podkusiło, że opuścił swoje miejsce i zaczął szukać nie wiadomo czego. Niestety, początkowe złudzenie wolności i szczęścia zostało okupione utratą wewnętrznego spokoju, a swawola przeobraziła się w końcu w poczucie całkowitego nieszczęścia.

 Wtedy nasiliło się wspomnienie ojcowskiego domu. Pamiętał to miejsce, gdzie jego dusza na co dzień doznawała spokoju.  W końcu zadecydował: Wstanę i wrócę tam, gdzie było mi dobrze! Można wręcz odnieść wrażenie, że Jezus włożył w usta tego młodzieńca słowa Psalmu: Wróć duszo moja do spokoju swego, bo Pan był dobry dla ciebie [Ps 116,7].

Powtórzmy: Dla duszy każdego człowieka zostało wyznaczone dobre i bezpieczne miejsce. Jest nim bliska więź i pokój z Bogiem. Oczywiście, urodzeni w grzechu i żyjący bez Boga na świecie, z natury rzeczy nie jesteśmy tego świadomi. Staje się to jasne dopiero wtedy, gdy dotrze do nas światło Słowa Bożego.

 Każdy człowiek z powodu grzechu jest w oczach Bożych, jak wspomniany syn marnotrawny. Syn Boży przyszedł nam to uświadomić, a zarazem umożliwić nam powrót do społeczności z Bogiem. Ten, kto prawdziwie się nawróci, tzn. uwierzy w Jezusa Chrystusa, opamięta się ze swoich grzechów i podejmie decyzję powrotu do Boga, ten uspokaja się w głębi swojej duszy i wchodzi w stan pokoju z Bogiem. Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa [Rz 5,1].

 W oparciu o tę biblijną prawdę chcę dziś zaapelować: Wróć duszo do spokoju swego!

 Do kogo jest to wezwanie? Oczywiście do wszystkich, którzy żyją bez Boga na świecie. W szczególności jednak apeluję do tych, którzy uwikłali się w jakiś grzech i w nim trwają. Także do tych, którzy porzucili swoje chrześcijańskie powołanie, zaniedbali służbę Bożą, by robić coś bardziej teraz dla nich atrakcyjnego. I wreszcie, ten apel jest do tych, którzy weszli w jakiś konflikt z bliskimi im ludźmi, opuścili swoje miejsce (rodzinę, zbór) i zaczęli szukać nie wiadomo czego.

Każdego, kto wcześniej już poznał Jezusa, proszę: Wspomnij, jak dobrze ci było, gdy trwałeś w uświęceniu,  gdy sprawy Królestwa Bożego przedkładałeś ponad wszystko inne w swoim życiu i gdy żyłeś w dobrych relacjach z twoimi domownikami oraz braćmi i siostrami w  zborze.  Sprzeniewierzając  się Panu utraciłeś wewnętrzny pokój. W takim stanie zawsze będzie cię coś gryzło.  Nie mają pokoju bezbożni - mówi Pan [Iz 48,22]. Wróć więc duszo do spokoju swego!

 Jeżeli zaś jeszcze nigdy wcześniej Boga nie poznałeś, to oczywiste, że nie wiesz o jakim pokoju tu dziś piszę. Dlatego chcę cię w imię Boże zapewnić, że jest u Niego miejsce zarezerwowane specjalnie dla ciebie, gdzie będziesz mógł się uspokoić. Jego wspaniałomyślność objawiła się także w stosunku do ciebie tym, że Syn Boży przyszedł, aby szukać i zbawić to, co zginęło [Łk 19,10]. Gdy się do Niego zwrócisz, On z pewnością cię przyjmie i obdarzy nieznanym ci wcześniej pokojem.

 Jednym słowem, jest do kogo wracać! Jest gdzie wracać! Trzeba więc wstać i wrócić!
 Powiedz dziś do siebie samego: Wróć duszo moja do spokoju swego!

Posłuchaj tego zwiastowania w całości