Podglądnijmy Jezusa: Otwartość na nietypowe zachowania

Kto interesuje się bliżej życiem i publiczną działalnością Jezusa, ten wie, że przemierzał On wzdłuż i wszerz ziemię Izraela, zwłaszcza Galileę, chodząc na piechotę. I stało się potem, że chodził po miastach i wioskach, zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym, a dwunastu z nim [Łk 8,1]. A potem chodził Jezus po Galilei; nie chciał bowiem iść do Judei, bo Żydzi zamierzali go zabić [Jn 7,1].

 Z ewangelii wynika, że wielokrotnie tak właśnie przemieszczał się pomiędzy Galileą i Judeą. Opuścił Judeę i odszedł z powrotem do Galilei. A musiał przechodzić przez Samarię [Jn 4,3–4]. Ba, nawet dłuższe wyprawy poza północne granice Izraela odbywał na piechotę. I wyszedłszy stamtąd, udał się Jezus w okolice Tyru i Sydonu [Mt 15,21].

 Zupełnym więc zaskoczeniem dla Jego uczniów mogło się okazać polecenie, skierowane do dwójki z nich: Idźcie do wioski, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział; odwiążcie je i przyprowadźcie. A jeśliby ktoś wam rzekł: Cóż to czynicie? Powiedzcie: Pan go potrzebuje. I zaraz je tutaj z powrotem odeśle [Mk 11,2–3]. Takiego zapotrzebowania Jezus wcześniej nigdy nie zgłaszał. Czyżby na kilometr od bram Jerozolimy nagle zasłabł? Czyżby nie mógł dojść piechotą, zwłaszcza, że tego dnia szli tylko z Betanii, oddalonej o niecałe trzy kilometry?

 Powód tak nagłej zmiany w sposobie podróżowania Jezusa wynikał z kierownictwa Ducha Świętego. Nie należało więc dyskutować z Nim, tylko czym prędzej wykonać polecenie. A Jezus znalazłszy oślę, wsiadł na nie, jak napisano: Nie bój się, córko syjońska! Oto król twój przychodzi, siedząc na źrebięciu oślicy. Tego początkowo nie zrozumieli uczniowie jego, lecz gdy Jezus został uwielbiony, wtedy przypomnieli sobie, że to było o nim napisane i że to uczynili dla niego [Jn 12,14–16].

 Zrozumienie tak wyjątkowego zachowania Jezusa miało przyjść dopiero po jakimś czasie. Wtedy stało się uczniom jasne, że owo nagłe zapotrzebowanie Pana na oślę było zamocowane w Piśmie Świętym i tak właśnie należało postąpić.

 Czego uczę się z dzisiejszego podglądania Jezusa? Po pierwsze, tego, że Duch Święty może pobudzić mnie do zrobienia czegoś, co jest dla mnie nietypowe, niezgodne z moimi kanonami zachowań i codziennym stylem życia. Gdy Duch Boży na coś takiego mi wskaże, to niezależnie od tego, jak ocenią mnie ludzie, mam być otwarty i gotowy, by postąpić zgodnie z Jego poleceniem.

 Po drugie zaś, uczę się z tego ostrożności w ocenie zachowania moich bliźnich. Jeżeli komuś z nich Pan powiedział, że ma dziś zrobić coś, co znacznie odbiega od ogólnie przyjętej normy, to okazałbym się duchowym głupcem, gdybym na podstawie tego pojedynczego czynu zmieniał o nim zdanie lub go krytykował. Prawda bowiem o tym jego wyjątkowym zachowaniu może się okazać zaskakująco pozytywna na jego korzyść.

 Kimże ty jesteś, że osądzasz cudzego sługę? Czy stoi, czy pada, do pana swego należy; ostoi się jednak, bo Pan ma moc podtrzymać go [Rz 14,4]. Jeżeli Pan mu powiedział, że ma postąpić w sposób dla mnie choćby nie wiem jak dziwny i niezrozumiały, to przecież – jeśli jest to człowiek posłuszny Bogu – nie może zrobić inaczej! Jeżeli zaś Pan mu nie powiedział, ażeby tak robił, jak zrobił, to ma przecież swojego Pana, i nie ja, a On go za tę samowolę rozliczy.

Dojrzałością takiego podejścia do sprawy wykazał się król Dawid, gdy pewien człowiek o imieniu Szymei złorzeczył mu publicznie. Dysponował środkami pozwalającymi go czym prędzej uciszyć, a jednak tego nie zrobił. Wtedy rzekł Abiszaj, syn Serui, do króla: Dlaczego ten zdechły pies ośmiela się złorzeczyć mojemu panu, królowi? Pozwól, że podejdę do niego i utnę mu głowę! Lecz król odpowiedział: Co wam do tego, synowie Serui? Niech złorzeczy, gdyż to Pan nakazał mu: Złorzecz Dawidowi! W takim razie zaś któż może rzec: Dlaczego to czynisz? [2Sm 16,9-10].

Chcę pamiętać, że tak jak mnie samego Bóg ma prawo użyć do zrobienia czegoś nietypowego, tak też może On pobudzić innych ludzi, by postąpili w sposób dla mnie zupełnie w danej chwili  niezrozumiały.

Nie wszystko muszę od razu rozumieć i nie wszystko musi się w moim móżdżku zawsze zgadzać...