I w tym pora wrócić do Biblii!

Dziś rocznica powołania w dniu 20 marca 1950 roku Funduszu Kościelnego. O tyle ważna, że trwa właśnie w Polsce gorąca debata o jego likwidacji. Rząd ogłosił zamiar zastąpienia Funduszu Kościelnego innymi, bardziej nowoczesnymi sposobami finansowania działalności kościołów i związków wyznaniowych.

 Z mocy owej ustawy o przejęciu przez państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego kościoły i związki wyznaniowe posiadające uregulowany status prawny w RP czerpią z budżetu państwa określone środki. W ubiegłym roku była to w skali całego kraju kwota 89 milionów złotych. Z oczywistych powodów głównym beneficjentem tych środków jest kościół katolicki, ale także inne wspólnoty kościelne, nawet te, którym państwo nic nie zabrało, bo przed 1950 rokiem formalnie ich nie było, teoretycznie mają prawo z tego przywileju korzystać.

 Gros środków z Funduszu Kościelnego (np. w 2004 roku aż 86%] przeznacza się na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne duchownych. Teraz ma to się zmienić. Kościoły, względnie bezpośrednio sami duchowni, będą pokrywać te koszty z własnych środków. Budżet państwa natomiast odstąpi jakiś ułamek procentowy podatku dochodowego obywatela (być może 0,3%) , jeżeli ten obywatel osobiście go swojemu kościołowi zadeklaruje. Czy sprawy idą więc w dobrą stronę?

 Patrząc na kwestię finansów Kościoła w świetle Biblii można się zdziwić, że na tym polu chrześcijanie w ogóle mają względem świeckiego państwa jakiekolwiek oczekiwania. Pismo Święte prezentuje inne, całkiem dostateczne źródło finansowania wspólnoty kościelnej. Jest to dziesięcina, czyli 10% dochodów każdego członka, przeznaczana na działalność miejscowego zboru, do którego ów wierzący przynależy i w którym korzysta z potrzebnego mu wsparcia duchowego.

 Wszelka dziesięcina z płodów ziemi, czy to z plonów polnych, czy z owoców drzew, należy do Pana. Jest ona poświęcona Panu [3Mo 27,30]. Podkreślmy przy tym, że środki z dziesięcin bynajmniej nie były potrzebne Bogu. Służyć miały zaspokojeniu potrzeb ludu Bożego.  Na miejsce, które Pan, Bóg wasz, wybierze na mieszkanie dla swego imienia, będziecie przynosić wszystko, co wam dziś nakazuję: wasze całopalenia i rzeźne ofiary, wasze dziesięciny i dary ofiarne waszych rąk, i cały wybór ofiar ślubowanych, jakie ślubować będziecie Panu. I będziecie się radować przed obliczem Pana, Boga waszego, wraz z synami i córkami swymi, sługami i służebnicami swymi oraz z Lewitą, który jest w twoich bramach, gdyż on nie ma działu i dziedzictwa z wami [5Mo 12,11–12].

 Biblijne wezwanie do oddawania dziesięciny, jako części dochodu chrześcijanina, która już przed jego uzyskaniem, mocą Słowa Bożego została przypisana do domu Bożego, jest najbardziej sprawiedliwą i niezwykle mądrą formą finansowania zboru. Po prostu, każdy członek wspólnoty, proporcjonalnie do swoich przychodów, partycypuje w pokrywaniu kosztów jej funkcjonowania.

 Oczywiście, wiemy że w naśladowaniu Jezusa liczą się nie tylko te sprawy, ale Jezus wskazał, żebyśmy przypadkiem nie popadli w drugą skrajność i nie zaniechali oddawania dziesięciny. Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że dajecie dziesięcinę z mięty i z kopru, i z kminku, a zaniedbaliście tego, co ważniejsze w zakonie: sprawiedliwości, miłosierdzia i wierności; te rzeczy należało czynić, a tamtych nie zaniedbywać [Mt 23,23].

 Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, i w ten sposób wystawcie mnie na próbę! - mówi Pan Zastępów - czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństwa ponad miarę. I zabronię potem szarańczy pożerać wasze plony rolne, wasz winograd zaś w polu nie będzie bez owocu - mówi Pan Zastępów. Wszystkie narody będą was nazywać szczęśliwymi, bo będziecie krajem uroczym - mówi Pan Zastępów [Ml 3,10–12].

 Jak widać, ludzie wierzący, z ochotą okazujący posłuszeństwo temu wezwaniu, nie tylko mają szczęście udziału w życiu dobrze zaopatrzonej finansowo wspólnoty i mogą stale z tego w sposób uprawniony korzystać, ale także doświadczają błogosławieństwa Bożego w życiu prywatnym.

To błogosławieństwo bierze się z tego, że oddając dziesięcinę, chrześcijanie nie zatrzymują dla siebie tego, co w świetle Biblii do nich nie należy. Czy człowiek może oszukiwać Boga? Bo wy mnie oszukujecie! Lecz wy pytacie: W czym cię oszukaliśmy? W dziesięcinach i daninach [Ml 3,8]. Kto kombinuje przy dziesięcinie zaniżając jej wysokość lub wcale jej nie oddaje, ten sprzeniewierza Bożą własność. Kto z radością i skwapliwie ją oddaje, ten jest błogosławiony. Czy dobrze rozumiem ten fragment Pisma?

Jakkolwiek byśmy nie pojmowali nauki biblijnej na ten temat, lokalna wspólnota chrześcijańska, zasilana na bieżąco dziesięcinami swoich wiernych, jest w stanie prawidłowo funkcjonować bez żadnych dotacji, oczywiście pod warunkiem, że nie będzie obligowana do ponoszenia kosztów funkcjonowania administracji kościelnej tzw. wyższego szczebla lub płacenia jakichś dodatkowych podatków.

 Jeżeli jakiś zbór ma trudności finansowe, to tylko dlatego, że spora część jego członków nie okazuje posłuszeństwa Słowu Bożemu w kwestii oddawania dziesięciny. Oglądają się na innych, wyciągają ręce po dotacje unijne, wpatrują się w portfele bogatszych współwyznawców, ubolewają z powodu likwidacji państwowego Funduszu Kościelnego, a tymczasem wystarczy, żeby bardziej rozmiłowali się w Jezusie Chrystusie.

 Po tym poznajemy, iż dzieci Boże miłujemy, jeżeli Boga miłujemy i przykazania jego spełniamy. Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe [1Jn 5,2–3]. Kto miłuje Pana Jezusa, ten z radością bierze też udział we wspieraniu wspólnoty Jego wyznawców, której notabene sam jest członkiem.

 Wspólnocie chrześcijańskiej złożonej z takich wiernych ani Fundusz Kościelny, ani 0,3% podatku kościelnego nie są konieczne do życia...