Dziesięcina. Dlaczego warto ją oddawać?

Ponieważ mój wczorajszy wpis wzbudził zainteresowanie tematem dziesięciny, chcę jeszcze i dziś przy tym pozostać i krótko przedstawić trzy główne powody, dla których od lat praktykuję oddawanie dziesięciny.

 Po pierwsze, dziesięcina jest wspaniale pomyślanym sposobem finansowania duchowej strony życia. Jak wiadomo, Izraelici mieli trzykrotnie w ciągu roku pielgrzymować do Jerozolimy. Na święto Paschy, Pięćdziesiątnicy i święto Namiotów. Ponieważ za każdym razem była to co najmniej tygodniowa wyprawa, a zarazem przerwa w pracy, potrzebna była odpowiednia ilość środków materialnych na to świętowanie.

 Ażeby uniknąć niedoboru tych środków, spowodowanych np. wcześniejszą rozrzutnością lub chwilowo szczuplejszym budżetem, Bóg zabezpieczył im te środki na pobyt w świątyni poprzez dziesięcinę. Mieli obowiązek ją odkładać i ze swą dziesięciną, zgromadzoną w naturze udawać się do Jerozolimy, aby tam spożywać ją przed Panem, wielbiąc Go i weseląc się. Jeżeli zaś ktoś mieszkał zbyt daleko, aby dźwigać swą dziesięcinę w naturze, mógł ją spieniężyć. Te pieniądze miał zachować i zabrać ze sobą, aby mieć z czego tam na miejscu kupować żywność i brać udział w całych świętach.

 Nie trzeba żadnych głębszych rozważań, aby docenić mądrość takiego zabezpieczenia środków na praktykowanie życia duchowego i wspólne świętowanie. Wystarczy wsłuchać się w to, co mówią dzisiejsi chrześcijanie, gdy zachęcamy ich do wyjazdu na wspólne wczasy, aby razem spędzić trochę czasu przed Panem, albo gdy zapraszamy ich na budującą konferencję. Chętnie by pojechali, ale nie mają na to pieniędzy, albo czasu, bo muszą pracować i zarabiać...

 Po drugie, ażeby Izraelici mieli gdzie świętować i aby po dotarciu do Jerozolimy mogli zastać świątynię tętniącą życiem, potrzebne były środki na całą tamtejszą służbę świątynną. Kapłani i lewici nie otrzymali normalnego przydziału ziemi, ażeby mieli czas na doglądanie i wykonywanie posługi w świątyni. Ponieważ jednak potrzebowali z czegoś żyć, Bóg zorganizował im zaopatrzenie z dziesięcin synów Izraela oraz z ofiar składanych przez nich w świątyni. Dzięki temu Dom Boży na okrągło przez cały rok tętnił życiem.

 By docenić mądrość takiego rozwiązania, wystarczy przyjrzeć się funkcjonowaniu zborów, których członkowie nie praktykują oddawania dziesięciny. Zazwyczaj ich pastor musi pracować zarobkowo, z trudem płacą bieżące rachunki i na nic ponadto nie mają pieniędzy. Niezbyt przyjemnie jest iść na zgromadzenie takiego zboru, gdzie pastor przyjeżdża prosto z pracy, niezbyt przygotowany do posługi Słowem Bożym, a sala zgromadzeń wyziębiona. Wierne składanie dziesięcin przez członków zboru umożliwia wypłacenie pastorowi średniej pensji i owocuje dobrze zaopatrzoną materialnie siedzibą zboru.

 I po trzecie, praktykując oddawanie dziesięciny, Żydzi na co dzień uczyli się zachowywania należytego dystansu do rzeczy materialnych. Konieczność potraktowania co dziesiątej narodzonej owcy, co dziesiątej efy zebranej pszenicy lub bańki oliwy – jako poświęconych Panu – była ustawicznym sprawdzianem ich miłości do Jahwe. Serce człowieka tak łatwo przywiązuje się do dóbr materialnych. Umiłowanie pieniędzy jest wg Biblii źródłem wszelkiego zła. Dlatego Bóg daje w nasze ręce określone dobra materialne i sumy pieniędzy i chce, abyśmy to my, a nie On, oddzielali z tego 10% jako wartość, która do nas nie należy. W każdym naszym przychodzie dziesięć procent nie jest nasze. Formalnie rzecz biorąc, wszystko nam mówi, że w całości jest to nasz zarobek, spadek, kieszonkowe, premia itd. Ale z Biblii wynika, że dziesięć procent należy do Pana i powinno trafić do domu Bożego. Zawsze, zarówno w czasach obfitości materialnej, jak i w czasach niedostatku, jest to sprawdzian pokazujący, do czego jest przywiązane nasze serce.

 Idea dziesięciny nie od dziś ma w środowiskach chrześcijańskich wielu przeciwników. Uważny czytelnik Biblii zauważa jednak, że w życiu pobożnych ludzi pojawia się ona na długo przez nadaniem Izraelowi prawa Mojżeszowego, a potem wyraźnie jest nakazana w Zakonie. W Kościele znowu, literalnie rzecz biorąc, nie jest obowiązkiem, ale wyżej przedstawione trzy główne cele dziesięciny jak najbardziej mają swoje zbawienne zastosowanie w życiu każdego chrześcijanina i każdego chrześcijańskiego zboru.

 Chyba każdy chrześcijanin uważa, że jest dobrze, gdy nie brakuje nam środków materialnych na kultywowanie naszej osobistej pobożności. Zgadzamy się też z tym, że zbór, gdzie karmimy się duchowo i otrzymujemy potrzebne nam wsparcie, powinien mieć środki finansowe, niezbędne do jego funkcjonowania. Jesteśmy także świadomi, że nasze serca dość łatwo przywiązują się do dóbr doczesnych. Trzeba je więc na bieżąco sprawdzać i utrzymywać w zdrowym dystansie do pieniędzy.

 Dziesięcina, to naprawdę złoty, biblijny środek!