Fruwająca krowa

Przed wieloma laty Jan Brzechwa w wierszu pt. "Fruwająca krowa" poruszył kwestię, która ciśnie mi się do głowy, gdy natrafiam na informacje, że w przyszłym roku nasz kraj nawiedzi niejaki Nick Vujicic. Ów sławny na całym świecie adwentysta, jako człowiek bez rąk i bez nóg, przyciąga uwagę tłumów niezwykłą wolą życia i pozytywnym myśleniem.

Gdy pierwszy raz zetknąłem się ze świadectwem Vujicica, uderzyło mnie to, że wszystkie marzenia tego błyskotliwego mówcy, które z wielką pasją przedstawiał, dotyczyły doczesnego życia. Ponieważ zaanonsowano mi go jako niezwykłego chrześcijanina, więc spodziewałem się niezwykłej koncentracji na celach duchowych. Tymczasem niemal przez cały czas jego wystąpienia słuchałem, że będzie w przyszłości latał, pływał, wychowywał dzieci i osiągnie wiele temu podobnych rzeczy. Jeżeli owego dnia moje myśli w ogóle wzbiły się ku Bogu, to raczej tylko po to, aby On pomógł i mnie w realizacji ziemskich marzeń.

Rzeczywiście, Nick Vujicic osiągnął to, o czym wówczas opowiadał. Czy jednak stało się to niezależnie od australijskich warunków życia i możliwości technicznych tam dostępnych? Czy człowiek bez rąk i bez nóg mógłby zdobyć taką sprawność bez udziału wielu pomocnych osób? Trzeba zauważyć, że Nick miał dostęp do ułatwień i środków finansowych, które są poza zasięgiem większości osób w Polsce. Czy zatem jego osiągnięcia noszą znamiona cudu Bożego? Przecież do większości doczesnych sukcesów potrzebne jest kalifornijskie słońce, które u nas świeci znacznie krócej i tylko dla niektórych.

Pisząc te słowa staram się wejść w skórę potencjalnych uczestników planowanego u nas spotkania. Nick Vujicic przyleci tu, aby błysnąć pozytywnym przykładem. Pesymiści, bojaźliwi, biedacy, niepełnosprawni itp. mają doznać zachęty i uwierzyć, że - skoro jemu się udało - to im także się uda! Niechby się tak stało. Co jednak, gdy któryś z Polaków zainspirowany przykładem Vujicica uwierzy, że i z nim będzie tak samo, a zabraknie mu całej gamy środków dostępnych dla tamtego? Czyż po jakimś czasie karmienia duszy tego rodzaju złudzeniami nie stanie się on tym większym sceptykiem i frustratem?

Właśnie z tego powodu dziwi mnie zaangażowanie ewangelicznych chrześcijan w popularyzowanie spotkania z Nickiem Vujicicem, zwłaszcza że jest ono organizowane niezależnie od działalności Kościoła i będzie miało świecki charakter. Mogę zrozumieć powody, dla których pomysłodawcom zależy na zaangażowaniu w to naszych środowisk. Czy jednak ów miting będzie wywyższać Jezusa Chrystusa i budzić biblijną wiarę? Kto ma wątpliwości, niech uważniej przejrzy materiały reklamujące  to wydarzenie. Do wiary zatem potrzebne jest przesłanie, a treścią tego przesłania jest to, co mówi Chrystus [Rz 10,17 wg NP].

Owszem, Nick Vujicic to wspaniały przykład pozytywnego podejścia do życia. To dowód, że nawet w głębokiej niepełnosprawności można się uśmiechać, tryskać życiem i spełniać marzenia. Czy jednak tego rodzaju postawy są równoznaczne z wiarą w Jezusa Chrystusa? Czy czegoś takiego nie potrafią i ludzie niewierzący? Prawdziwa wiara to cud nowego narodzenia. To radykalna zmiana myślenia, gdy życiem staje się Chrystus, a śmierć zyskiem. To uznanie wszystkiego, co można tu osiągnąć, za śmiecie w porównaniu z poznaniem Jezusa Chrystusa!  Niestety, takiego świadectwa wiary w Nicku Vujicicu póki co nie dostrzegam.

Mam świadomość, że powyższe uwagi nie do wszystkich przemówią z jednakowym skutkiem. Reakcję znakomitej większości fanów 'człowieka bez rąk i bez nóg' na ten wpis można będzie raczej oddać ostatnią zwrotką wspomnianego wiersza Brzechwy:
     Wy mi zaraz na pewno powiecie,
     Że historia ta jest niebywała,
     A ja wiem, że w Skowrońskim powiecie
     Była krowa, co fruwać umiała.

Po cóż więc napisałem ten tekst? Bo chciałbym, aby prawdziwi chrześcijanie upatrywali cuda nie we "fruwającej krowie", lecz w Chrystusie Jezusie!