Przydarzy ci się coś dobrego!

Głównym argumentem osób zdziwionych i zniesmaczonych moim stanowiskiem w sprawie wizyty Joyce Meyer w Polsce jest to, że ta kobieta robi tak wiele dobrego; pomaga biednym, rozbudza w ludziach nadzieję, sprawia, że nabierają chęci do życia itd.

 Tak jest. Z socjologicznego punktu widzenia jest to działalność jak najbardziej pożyteczna i godna pochwały. Dostrzegam te plusy i niczego nie chciałbym jej umniejszać. Chcę jednak raz jeszcze poprosić, abyśmy odróżniali tego rodzaju przemówienia od głoszenia Ewangelii Chrystusowej.

 Pełne pozytywnej energii wystąpienia Joyce Meyer z pewnością są zachęcające. Trafnie ktoś określił je jako festiwal życia. Mam jednak poważne wątpliwości, czy można je nazwać zwiastowaniem Ewangelii.

 Weźmy nieco pod lupę jedno z jej znanych kazań, zatytułowane "Przydarzy ci się coś dobrego" [nawiasem mówiąc, jak widać na załączonej ilustracji, ten tytuł to stara śpiewka teologii sukcesu i nie pierwsza Joyce Meyer głosi takie przesłanie].

To półgodzinne wystąpienie rozpoczyna ona od ogłoszenia, że Bóg jest dobry, nie gniewa się i nie zajmuje się karaniem. Jest pełen łaski i ma wspaniały plan dla każdego z jej słuchaczy. Powyższe stwierdzenia, zdaniem Joyce, stanowią podstawę do przestawienia umysłu na następującą myśl: Przydarzy mi się coś dobrego! Już po kilku minutach oświadcza, że całe jej wystąpienie jest właśnie po to, aby każdy, rano i wieczorem, przez cały tydzień powtarzał: Przydarzy mi się coś dobrego!

 Następnie przywołuje swój osobisty przykład. Przed laty była nikim. Przez 5 lat nauczała tylko 25 osób. Teraz przemawia do milionów. Kluczem do tej ogromnej zmiany stało się stworzenie – zgodnie z Bożym wezwaniem – podpartej dopasowanymi wersetami biblijnymi, 65 punktowej listy marzeń  i codzienne, dwukrotne ich głośne wypowiadanie. Robiła tak miesiącami. Zżyła się z tymi myślami do tego stopnia, że w końcu jej marzenia się urzeczywistniły. Zaczęło się jej przydarzać coś dobrego!

 W drugiej części przemówienia, dość niespodziewanie pojawia się uwaga: Nie przydarzy ci się nic dobrego, jeżeli nie uczynisz Jezusa swoim Zbawicielem i Panem. Tylko ci, którzy przyjęli Jezusa mogą mówić: Przydarzy mi się coś dobrego! Więc kaznodziejka wzywa słuchaczy do tego kroku i prowadzi ich w tzw. "modlitwie grzesznika".

 Warunek spełniony! Od tej chwili każdy z nich może śmiało wierzyć i wyznawać: Przydarzy mi się coś dobrego! Robią to zresztą wielokrotnie podczas omawianego spotkania.

Celem całego kazania i prawdą najważniejszą w nim do uchwycenia jest to, żeby słuchaczowi przydarzyło się coś dobrego! To dlatego miał on przyjąć Jezusa i potem ma głośno wypowiadać słowa z Biblii.

 Pytam: Czy to jest Ewangelia Chrystusowa? Czy tak głosił Jezus i apostołowie?

 Słowo Boże mówiąc o celowości nawrócenia daje między innymi przykład Tesaloniczan, którzy nawrócili się od bałwanów do Boga, aby służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać Syna jego z niebios, którego wzbudził z martwych, Jezusa, który nas ocalił przed nadchodzącym gniewem Bożym [1Ts 1,9–10].

 Innymi słowy, w prawdziwym nawróceniu chodzi przede wszystkim o to, żeby Jezus Chrystus stał się wreszcie Bogiem w naszym życiu! Żeby mu się całkowicie podporządkować i służyć niezależnie od okoliczności! Żeby odwrócić serce od świata i nastawić się na Królestwo Boże, oczekując Jego przyjścia!

 W nawróceniu zaproponowanym przez Joyce Meyer chodzi o przyjęcie Jezusa po to, aby słuchaczom w tym doczesnym życiu zaczęło przydarzać się coś dobrego. Wabiła ich tą myślą, wabiła swoim przykładem, a kiedy już byli zwabieni, powiedziała im, że w tym celu muszą przyjąć Jezusa. Więc Go przyjęli, niczym nakręcony już reklamą klient decyduje się podpisać jakiś dodatkowy, podstawiony mu nagle warunek zakupu.

 Czy taki sposób przyprowadzania ludzi do Jezusa jest uczciwy? Czy tak naprawdę brzmi poselstwo Ewangelii?

Nie czekam na odpowiedź. Proszę o rozsądzenie tego we własnym sercu, w świetle Biblii.