Czyżby kończył się czas łaski Bożej?

Jednym z podstawowych przejawów błogosławieństwa Bożego w życiu narodu jest jego niepodległość, zamieszkiwanie na swojej ziemi i możliwość suwerennego dysponowania własnym majątkiem. Synom Izraela Bóg obiecywał: będziecie jedli swój chleb do syta i będziecie mieszkać bezpiecznie w swojej ziemi. Udzielę pokoju temu krajowi, będziecie spoczywać, a nikt was nie przestraszy [3Mo 26,5].

 Jednocześnie wyjaśnił, czym między innymi wyrażać się będzie utrata błogosławieństwa Bożego: Daremnie będziecie siać swoje ziarno, bo zjedzą je wasi nieprzyjaciele. I zwrócę moje oblicze przeciwko wam, i będziecie pobici przez waszych nieprzyjaciół. Panować będą nad wami wasi przeciwnicy i rzucicie się do ucieczki, choć nikt was nie będzie ścigał [3Mo 26,16–17].

 Od wielu lat obserwujemy na Starym Kontynencie postępujący proces utraty suwerenności poszczególnych narodów na rzecz Unii Europejskiej. Staliśmy się świadkami jakiegoś dziwnego paradoksu. Oto Wspólnota, niby powód do dumy, a jednocześnie zaczyna pełnić rolę swoistego straszaka.  Za przykład niech posłuży tu obsesyjne wręcz dostosowywanie naszych przepisów do prawa unijnego. Pomimo tego, że póki co nikt nas z tego powodu specjalnie nie ściga, niemal wszędzie naganiamy do tego samych siebie.

W tych dniach cena bycia we Wspólnocie staje się jeszcze wyższa. Zgoda na unię fiskalną w istocie oznacza przekazanie prawa do dysponowania majątkiem narodowym we wspólne, żeby nie powiedzieć, obce ręce.

 O dziwo, niemal wszyscy na coś takiego się zgadzają! Czyżby zaczynało nam brakować łaski Bożej, która przez wieki zabezpieczała pobożne narody Europy? Dlaczego tak jest nad  Wisłą, że ledwie wyplątaliśmy się z jednej zależności, a już czym prędzej, i to dobrowolnie, pakujemy się w drugą?

Biblia przestrzega przed złudą łatwego rozwiązywania problemów finansowych na drodze ustanawiania jednego portfela z każdym, kto nam coś takiego zaproponuje.  Jeżeli mówią: Chodź z nami! [...] zdobędziemy różne kosztowne mienie, napełnimy nasze domy łupem. Zwiąż swój los z naszym, wszyscy będziemy mieli jedną kiesę. Synu mój, nie idź z nimi ich drogą, wstrzymaj swoją nogę od ich ścieżki! [Prz 1,11-15].

Już dzisiaj jest tak, że w Unii trzeba płacić za nie swoje błędy.  Jest zło, które widziałem pod słońcem i które mocno obciąża człowieka: Gdy Bóg daje człowiekowi bogactwo i skarby, i sławę, tak że mu niczego nie brakuje, czego tylko może zapragnąć, a jednak Bóg nie pozwala mu z tego korzystać, lecz obcy z tego korzysta - jest to marność i przykre cierpienie [Kzn 6,1–2]. Jak bardzo przykre, to się dopiero okaże.

 Buduje mnie postawa premiera Wielkiej Brytanii, który miał odwagę się postawić w trosce o dobro swojego narodu. Oby tylko nie wymiękł. Smutno mi, że przywódcy mojego narodu tak lekką ręką oddają naszą niezależność. Ba, chyba nawet myślą, że to jakiś sukces...

Na szczęście, prawdziwi chrześcijanie nie muszą się martwić o swoją przyszłość, bo łaska Pana od wieków na wieki dla tych, którzy się go boją [Ps 103,17].