Dzień Włóczykija

Według kalendarza świąt nietypowych 23 lipca to Dzień Włóczykija. Określenie włóczykij pochodzi od średniowiecznych studentów - żaków, którzy, wędrując od miasteczka do miasteczka, zajmowali się w celach zarobkowych tworzeniem i odtwarzaniem świeckiej poezji miłosnej, satyrycznej i okolicznościowej. Dziś określa się tak turystę, który pędzony ciekawością i nie wiadomo czym jeszcze, przemierza wciąż nowe obszary świata lub kraju. W skali lokalnej zaś włóczykijem nazywamy człowieka, który szwenda się po okolicy, jakby ciągle czegoś szukał.

Pierwszym człowiekiem, który – jak się można domyślać - nie mógł znaleźć dla siebie stałego miejsca był Kain. Z powodu zbrodni dokonanej na Ablu usłyszał wyrok: Gdy będziesz uprawiał rolę, nie da ci już plonu swego. Będziesz tułaczem i wędrowcem na ziemi [1Mo 4,12]. Rzeczywiście, ziemia, w której Kain potem się znalazł, nosiła nazwę Nod, co znaczy: kraina błądzenia.

Odczucie niezaspokojenia i wynikająca zeń tułaczka, to na pewno jakiś rodzaj ciążącego na człowieku przekleństwa. Czytana przeze mnie w tych dniach Księga Amosa zapowiada: Oto idą dni - mówi Wszechmogący Pan - że ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz słuchania słów Pana. I wlec się będą od morza do morza, i tułać się z północy na wschód, szukając słowa Pana, lecz nie znajdą [Am 8,11-12].

Pomysłodawcy Dnia Włóczykija chcieliby, aby zgodnie z duchem znanych bajek, oznaczał on coś sympatycznego. W środku wakacji odbyć nietypową wędrówkę, pójść sobie tak trochę bez celu, znaleźć się w miejscu nieprzewidzianym - coś takiego wydaje się mieć nawet charakter przygody. Ale czy podobnie jest w sferze życia duchowego? Gdy nasz duch jest niespokojny, rozgląda się nie wiadomo za czym, włóczy się od zboru do zboru i nie znajduje dla siebie miejsca, czy coś takiego można uznać za normalne?

Nie ma w tym niczego dobrego, gdy chrześcijanin staje się duchowym włóczykijem. Nawet wróbel znalazł domek, a jaskółka gniazdo dla siebie, gdzie składa pisklęta swoje: Tym są ołtarze twoje, Panie Zastępów, Królu mój i Boże mój! Błogosławieni, którzy w domu twoim mieszkają, nieustannie ciebie chwalą! [Ps 84,4-5].