Cóż mamy z sobą wspólnego?

Takie pytanie padło z ust proroka Pańskiego, gdy król Izraela, król Judy i król Edomu wyprawili się razem przeciwko Moabitom. Mieli trudności z powodu braku wody i zwrócili się do Elizeusza z prośbą o pomoc. Czy nie ma tutaj proroka Pana, abyśmy przez niego zapytali Pana o wyrocznię? Wtedy odezwał się jeden ze sług króla izraelskiego i rzekł: Jest tutaj Elizeusz, syn Szafata, który posługiwał Eliaszowi. Na to odpowiedział Jehoszafat: Prawdziwie jest z nim słowo Pana. Wstąpili tedy do niego: król izraelski i Jehoszafat, i król Edomu. Wtedy Elizeusz rzekł do króla izraelskiego: Cóż mamy z sobą wspólnego? [2Kr 3,11-13].

Król izraelski miał w tym osobisty interes, aby zorganizować wspólną wyprawę wojenną. Zaprosił więc króla Judy, a król Edomu nawet nie wiadomo jak, ale gdy przechodzili przez jego ziemie, też się do nich przyłączył. Jakżeż przypomina mi to współczesne akcje ekumeniczne! Ktoś upatrzył sobie w tym jakiś interes, zaprasza więc kogoś z duchowym autorytetem, a w międzyczasie przyłączają też tacy, którzy dzięki wspólnej imprezie będą mogli publicznie zaistnieć. W tak powstałej płyciźnie duchowej rodzi się euforia i poczucie siły, lecz brakuje obecności Bożej. Oby ktoś wpadł przy tym na pomysł, że przydałoby się posłuchać, co na temat ich wspólnego działania myśli Bóg.

Prorok Elizeusz nie był dyplomatą. Prosto w oczy powiedział królowi Izraela, że niewiele mają ze sobą wspólnego. Jak to? Przecież Izrael to był lud Boży, a Elizeusz był Bożym prorokiem. Jak to? Przecież Juda i Izrael to potomkowie jednego ojca Jakuba a ich ziemie sąsiadowały ze sobą i pochodziły z jednego rozdania. A jednak prawdziwy prorok Pana zadał retoryczne pytanie: Cóż mamy z sobą wspólnego?

W dniach ekumenicznej euforii, która, zdaje się, opanowała już nawet niektórych biblijnie myślących chrześcijan, dzisiejsza lektura Słowa Bożego upewnia mnie, że nie ma się czym zachwycać, gdy słyszę o wspólnych akcjach i spotkaniach. Co mnie i tobie? – tak dosłownie brzmiało pytanie proroka Bożego, bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? Albo jaka zgoda między Chrystusem a Belialem, albo co za dział ma wierzący z niewierzącym? Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? [2Ko 6,14-16].

Owszem, z powodu obecności króla Judy Bóg wspomógł ową wyprawę przeciwko Moabitom. W żadnym razie nie oznaczało to jednak, że w oczach Bożych wszyscy jej uczestnicy zostali jednakowo uznani, a idea wspólnego działania okazała się słuszna. Ciśnie mi się do głowy następująca myśl: Król Jehoszafat po raz kolejny dał się w to wciągnąć, aby swoim duchowym autorytetem wspomagać bezbożność króla Izraela. Czy zrobił dobrze?