W porównaniu tym nie ma wszakże ani cienia nostalgii lub rozczarowania. Wręcz przeciwnie, jest całkiem spora ekscytacja. Wiemy bowiem, że jeśli ten namiot, który jest naszym ziemskim mieszkaniem, się rozpadnie, mamy budowlę od Boga, dom w niebie, nie rękoma zbudowany, wieczny. Dlatego też w tym doczesnym wzdychamy, pragnąc przyoblec się w domostwo nasze, które jest z nieba [2Ko 5,1-2]. Któregoś dnia bez żalu zostawimy to wszystko i pójdziemy na spotkanie z Panem Jezusem.
Jako ludzie narodzeni na nowo mamy wspaniałą obietnicę Pana: Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli [Jn14,2-3]. Nie przywiązujemy się więc do tego, co tymczasowe. Albowiem nie mamy tu miasta trwałego, ale tego przyszłego szukamy [Hbr 13,14]. Już dzisiaj jesteśmy wpatrzeni w to, co nadchodzi, a nie w to, co tymczasowe.
Dobrze tę prawdę ilustruje załączona fotografia. Ludzie z Centrum Chrześcijańskiego NOWE ŻYCIE w Gdańsku zgromadzają się w namiocie. Jest to tymczasowa i bardzo nietrwała budowla. Ale nieopodal wyłania się z łaski Bożej stałe miejsce naszych zgromadzeń. Któregoś dnia opuścimy namiot i pójdziemy tam - do trwałego budynku, gdzie będziemy się cieszyć solidnym dachem nad głową.
Mając tak wspaniałą perspektywę na przyszłość nie trapimy się tym, że nasze życie podobne jest do namiotu. Bogu niech będą dzięki za namiot. Bylibyśmy jednak niespełna rozumu, gdybyśmy chcieli w nim pozostać. Gdy budowa dobiegnie końca z radością przeniesiemy się do trwałych i przestronnych pomieszczeń.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz