O co chodzi z tym braniem krzyża?

Krzyż w domu modlitwy stale przypomina nam o tym

Jest trochę chrześcijańskich pojęć, w rozumieniu których dość powszechnie rozmijamy się z prawdą. Należy do nich między innymi pojmowanie krzyża. „Kogo Bóg miłuje, temu krzyża nie żałuje” – mawiają ludzie, myśląc, że krzyżem należy nazywać cierpienia i przeciwności losu człowieka na ziemi. To prawda, że krzyż, jako narzędzie okrutnego sposobu uśmiercania pospolitych przestępców, od czasu ukrzyżowania Jezusa Chrystusa stał się ogólnie synonimem męki. Jednak w świetle Biblii widać, że idea krzyża ma inne znaczenie w duchowej rzeczywistości i bynajmniej nie chodzi w nim o fizyczną lub psychiczną męczarnię.

Prawdziwi chrześcijanie widzą w krzyżu wielką prawdę duchową o uśmiercaniu grzesznej natury człowieka. Od czasów upadku Adama i Ewy wszyscy przychodzą na świat skażeni grzechem i martwi duchowo. Są cieleśni, tzn. kierują się w życiu naturalnymi zmysłami i pragnieniami.  Do takich ludzi zresztą my wszyscy niegdyś należeliśmy. Targały nami żądze ciała, jego pragnienia i pomysły — byliśmy z natury warci gniewu, zupełnie tak, jak pozostali [Ef 2,3]. Potrzebne nam było radykalne odcięcie się od takiej przeszłości i duchowe odrodzenie do nowego życia. Jak to możliwe?

 Jestem ukrzyżowany razem z Chrystusem. Żyję już nie ja — żyje we mnie Chrystus [Ga 2,20] – napisał o sobie apostoł Paweł. Chrystus powołał go, by głosił dobrą nowinę, i to nie w mądrości słowa, aby krzyż Chrystusa nie utracił mocy. Gdyż Słowo o krzyżu jest głupstwem dla tych, którzy giną, dla nas jednak, którzy dostępujemy zbawienia, jest mocą Bożą [1Ko 1,17-18]. Zgodnie z ewangelią, grzeszna natura człowieka przez wiarę w Jezusa Chrystusa zostaje uśmiercona, a do życia powstaje nowy człowiek. Tak więc kto jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem. Stare przeminęło — i nastało nowe! [2Ko 5,17].  

Sposób na nowe życie został raz na zawsze określony śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. Bo jeśli jesteśmy złączeni z Nim w podobieństwie Jego śmierci, tym bardziej będziemy — w zmartwychwstaniu, wiedząc, że nasz stary człowiek został razem z Nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało zniszczone i abyśmy już dłużej nie byli zniewoleni przez grzech. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu. Jeśli zaś umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z Nim będziemy żyć, mając świadomość, że wzbudzony z martwych Chrystus już nie umrze, śmierć już nad Nim nie ma władzy. Gdy bowiem umarł, dla grzechu raz na zawsze umarł, a gdy żyje — żyje dla Boga. Podobnie i wy zaliczajcie siebie do umarłych dla grzechu, a jednocześnie do tych, którzy żyją dla Boga w Chrystusie Jezusie [Rz 6,5-11].

Dlatego Jezus Chrystus, jeszcze przed ukrzyżowaniem zwrócił się do wszystkich: Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie samego siebie, bierze swój krzyż na siebie codziennie i naśladuje Mnie [Łk 9,23]. Kto nie bierze swojego krzyża i nie idzie za Mną, nie jest Mnie wart [Mt 10,38]. Brać swój krzyż – to znaczy umierać dla grzechu i żyć dla Boga! To jedyny sposób na to, by żyć wiecznie. Codziennie trzeba nam to duchowe prawo stosować. A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało wraz z jego namiętnościami oraz pragnieniami [Ga 5,24]. W tak rozumianym braniu krzyża nie ma nawet cienia porażki. Co do mnie zaś, nie będę się czymkolwiek szczycił, chyba że krzyżem naszego Pana Jezusa Chrystusa, na którym świat został dla mnie ukrzyżowany — a ja dla świata [Ga 6,14].