Wspaniałomyślność

Dzisiejszy dzień to dla mnie czas wzruszenia, które mogę określić tylko jednym słowem - wspaniałomyślność. Otóż na okoliczność rocznicy moich 55. Urodzin moi najbliżsi wręczyli mi Dyplom Uznania, którego treść załzawiła mi oczy. Przecież dobrze wiem, że nie jestem ani dobrym mężem, ani ojcem, a tym bardziej pastorem. Nie mam też żadnych specjalnych osiągnięć jako doradca, nauczyciel lub opiekun. Nie potrafię być dobrym przyjacielem, a i majsterkowanie nie za bardzo mi wychodzi. Skąd więc taka treść Dyplomu Uznania podpisana przez moją żonę, dzieci i wnuka? Nic to innego, jak najprawdziwsza wspaniałomyślność z ich strony.

Wzruszająca postawa moich bliskich, z jaką dziś mam do czynienia, przywodzi mi na myśl wielką wspaniałomyślność Boga. Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i nimi jesteśmy [1Jn 3,1]. Dlaczego Bóg okazuje mi łaskę? Przecież w żaden sposób nie zasługuję na prawo do nazywania się dzieckiem Bożym. A zdrowie, zero długów, codzienne poczucie, że jestem potrzebny, od lat ani jednej godziny, żebym się nudził - czyż to nie wspaniałomyślność ze strony mojego Stworzyciela, Zbawiciela i Pana?! Nic takiego mi się nie należy. Upodobało się jednak Bogu, aby na co dzień dodawać mi skrzydeł. Dlaczego? Bo uwierzyłem w Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Dzięki Niemu stałem się domownikiem Bożym i beneficjentem Jego łaski.

Moi najbliżsi dziś na nowo uświadomili mi wartość Bożej wspaniałomyślności. Ba, we wzruszający dla mnie sposób tę wspaniałomyślność okazali. Dziękuję.