Dzień rozbudzonej nadziei

Pamiętam ten dzień, jakby działo się to wczoraj. 16 października 1978 roku siedziałem w stołówce Szkoły Biblijnej w Warszawie, gdy wszedł nasz nauczyciel i obwieścił, że w Watykanie dokonano właśnie wyboru nowego papieża. Został nim polski kardynał – Karol Wojtyła.

 Wybór tego wspaniałego i światłego Polaka na zwierzchnika Kościoła Rzymskokatolickiego rozbudził we mnie, słuchaczu pierwszego roku Szkoły Biblijnej, ogromne nadzieje. Dwa tygodnie wcześniej pozostawiłem przecież wszystkie swoje wcześniejsze obowiązki i pasję, aby całkowicie oddać się studiowaniu i głoszeniu Słowa Bożego.

 Wypełnione ideałami serce zapulsowało nadzieją! Papież Polak przybliży ludziom Prawdę! Przecież to człowiek, który zna Biblię – pomyślałem. Wkrótce katolicy na całym świecie usłyszą, jak wielkim uchybieniem w stosunku do nauki Pisma Świętego jest kult świętych, zwłaszcza kult maryjny, modlitwa za zmarłych, nauka o czyśćcu, czczenie figur i obrazów itd.

 Naprawdę się spodziewałem niejako nowej Reformacji. Tymczasem Jan Paweł II okazał się człowiekiem dalekim od Biblii. Jako wyjątkowy czciciel Maryi kilkakrotnie zadedykował jej cały swój pontyfikat, koronował jej obrazy, powierzał pod jej opiekę całe narody, w tym naród polski, ustanawiał kolejnych świętych, zachęcał, by ludzie się do nich modlili itd.

 Pamiętam, jak bardzo to przeżyłem, gdy papież Polak powierzył pod opiekę Maryi cały ruch Odnowy w Duchu Świętym. Niemniej smutno mi było czytać Dominus Iesus o jedynozbawczej roli Kościoła Rzymskokatolickiego, patrzeć na jego wspólną modlitwę z wszystkimi religiami w Asyżu, całowanie Koranu, potem słuchać, że wszystkie drogi prowadzą do Boga i zbawienia, podczas gdy Biblia stwierdza, że poza Jezusem Chrystusem nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni [Dz 4,12].

 Z roku na rok moje marzenia obracały się w pył. Tym bardziej było mi smutno, że mało kto dostrzegał to subtelne zwiedzenie i pociąganie tłumów ku coraz większemu nieposłuszeństwu Słowu Bożemu. Nawet przywódcy wspólnot ewangelicznych zdawali się jakby tego faktu nie dostrzegać i jeden po drugim chylili papieżowi czoła.

 W końcu, w Watykanie złożono wniosek o beatyfikację a polski Parlament uchwałą z dnia 27 lipca 2005 roku ustanowił dzień 16 października Dniem Papieża Jana Pawła II. W uchwale sejmowej można przeczytać: W hołdzie największemu autorytetowi XX wieku, człowiekowi, który sięgając do źródeł chrześcijaństwa uczył nas solidarności, odwagi i pokory.

Niewątpliwie, Jan Paweł II był człowiekiem wielkiego formatu. Był idealnym papieżem katolickim, zręcznym politykiem, ulubieńcem tłumów, polskim patriotą itd. Nie był jednak człowiekiem Słowa Bożego. Nie naprowadził ludzi na drogę zbawienia, nie odwrócił się od bałwanów do Boga, aby służyć Bogu żywemu i prawdziwemu [1Ts 1,9].

 Ostatecznie sam stał się bożkiem. Dziś wielu ludzi na świecie, pozostając w duchowych mrokach, modli się do niego nie zdając sobie sprawy z tego, że ich modlitwy są absolutnie bezprzedmiotowe, ponieważ Jan Paweł II nie jest w stanie już nikogo wysłuchać ani też cokolwiek zmienić na ziemi lub w niebie.

Dlaczego Bóg nie posłużył się człowiekiem o tak wielkich możliwościach wywierania wpływu, a zleca zadanie głoszenia Słowa Bożego ludziom, których prawie nikt nie chce słuchać?  Może ktoś wie, dlaczego?