Babilon zdaje się mieć coraz lepiej

Biblijne określenie „Babilon”, obok znanego pod tą nazwą starożytnego imperium, oznacza także system społeczno-religijny o zasięgu światowym, będący ogromną mieszaniną  połączonych ze sobą wierzeń, kultur i światopoglądów. Nie ma tu potrzeby wskazywania palcem o jaką konkretnie organizację chodzi, bowiem uważna lektura Biblii, każdemu, komu trzeba, w stosownym czasie z pewnością daje dostateczne objawienie w tej sprawie. Na dziś wystarczy nam, abyśmy rozumiejąc istotę Babilonu, potrafili go wyczuć  i w myśl biblijnego wezwania: od wszelkiego rodzaju zła z dala się trzymajcie [ 1Ts 5,22] trzymali się od niego z daleka.

Tak jest. Stara jak świat idea „jedności  w różnorodności”  odradza się wciąż na nowo,  zdobywając  serca i umysły na wszystkich kontynentach. W ostatnim czasie bez trudu można zaobserwować narastający, zdumiewający proces łączenia wody z ogniem. Zarówno na poziomie pojedynczego człowieka, jak też całych wspólnot, widać, że to co dawniej absolutnie było nie do pogodzenia, dzisiaj już występuje razem i jak najbardziej ma się z tym dobrze. Ten sam człowiek jest popularny i w kościele, i w świecie. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo [Jk 3,10]. Chrześcijanie chodzą się zabawiać w świecie, a świat jest zapraszany i mile widziany na spotkaniach chrześcijańskich. Mądrość świata przejmuje stery w kierowaniu zborem. Nieważne, kto jakie ma poglądy i zamiary, ważne, że jest pozytywny, wpływowy i miły.

Babilon zdaje się mieć coraz lepiej. Chrześcijańska godność i moralność chyli czoła i oddaje honory zboczeniu i demoralizacji. Religia rzymskokatolicka przestaje już razić ewangelicznych chrześcijan  swoją historią, obrzędowością i niebiblijnymi doktrynami. Rzymskokatolicy zaczynają coraz cieplej mówić o „odłączonych braciach”, śpiewać ich piosenki  i przyjaźniej się do nich odnosić. Pod sztandarami miłości i wzajemnej tolerancji gaśnie światło ewangelii Chrystusowej. Cichną wezwania do nawrócenia. Udział we wspólnych modlitwach powoli nas przekonuje, że mamy jednego i tego samego Boga. Coraz więcej ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością. Tworzy  się społeczność między światłością a ciemnością, zgoda między Chrystusem a Belialem. Wierzącego coraz więcej łączy z niewierzącym. Dobre układy panują między świątynią Bożą a bałwanami [por. 2Ko 6,14-16]. Jeden z najbardziej wpływowych na świecie ewangelicznych chrześcijan zasugerował ostatnio, że papież mógłby być uznaną przez wszystkich głową ogólnoświatowej religii. Chwała Babilonowi.

Co na to Biblia? Wbrew panującym w świecie tendencjom Biblia nie zostawia żadnej wątpliwości, jaki koniec czeka całą tę ideologię Babilonu. A drugi anioł szedł za nim i mówił: Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty [Obj 14,8].  Chodź, pokażę ci sąd nad wielką wszetecznicą, która rozsiadła się nad wielu wodami,  z którą nierząd uprawiali królowie ziemi, a winem jej nierządu upijali się mieszkańcy ziemi [...]. A kobieta była przyodziana w purpurę i w szkarłat, i przyozdobiona złotem, drogimi kamieniami i perłami; a miała w ręce swej złoty kielich pełen obrzydliwości i nieczystości jej nierządu. A na czole jej wypisane było imię o tajemniczym znaczeniu: Wielki Babilon, matka wszetecznic i obrzydliwości ziemi. I widziałem tę kobietę pijaną krwią świętych i krwią męczenników Jezusowych. A ujrzawszy ją, zdumiałem się bardzo [Obj 17,1-6]. Ciekawe dlaczego św. Jan aż tak bardzo się zdziwił...

Ja, póki co, zdumiewam się bardzo, że wielu - zdaje się ewangelicznie wierzących ludzi -  nie zauważa, jak powoli stają się „żołnierzami” owego Babilonu.