Nie ma mocnych

W Wielki Czwartek wieczorem Judasz - znając miejsce nocowania Jezusa - poszedł spotkać się z ludźmi arcykapłana i podprowadzić ich na miejsce aresztowania. Wtedy mówi do nich Jezus: Wy wszyscy zgorszycie się ze mnie tej nocy; napisano bowiem: Uderzę pasterza i będą rozproszone owce trzody. Ale po moim zmartwychwstaniu wyprzedzę was do Galilei. A odpowiadając, Piotr rzekł do niego: Choćby się wszyscy zgorszyli z ciebie, ja się nigdy nie zgorszę. Rzekł mu Jezus: Zaprawdę powiadam ci, że jeszcze tej nocy, zanim kur zapieje, trzykroć się mnie zaprzesz. Rzecze mu Piotr: Choćbym miał z tobą umrzeć, nie zaprę się ciebie. Podobnie mówili i wszyscy uczniowie [Mt 26,31-35].

Nie tylko Judasz okazał się uczniem całkowicie zawodnym. W nocy z czwartku na piątek cała reszta też dała plamę. Zapewnienia Piotra: Panie z tobą gotów jestem iść i do więzienia, i na śmierć [Łk 22,32] - okazały się słowami pustymi. Najpierw nikt z nich nie był w stanie dotrzymać Jezusowi towarzystwa w modlitwie. Potem nastąpiła chwila aresztowania Pana. Wtedy wszyscy uczniowie Go opuścili i uciekli [Mt 26,56].

Chciałoby się myśleć, że we współczesnych kręgach ewangelikalnych mamy całe mnóstwo wiernych Bogu braci i sióstr, a tylko nieliczni okazują się judaszami. Jednakże piąty dzień Wielkiego Tygodnia pozbawia nas takich złudzeń. Jak wówczas każdy z wybranych przez Jezusa uczniów zawiódł Go w jakiś sposób, tak i dzisiaj nie ma ani jednego sprawiedliwego, nie masz, kto by rozumiał, nie masz, kto by szukał Boga; Wszyscy zboczyli, razem stali się nieużytecznymi, nie masz, kto by czynił dobrze, nie masz ani jednego [Rz 3,10-12]. Przestańmy chwalić się swoimi modlitwami, postami, misjami, darami duchowymi i objawieniami. Nikt nie ma prawa nosić wysoko głowy i czuć się lepszym od innych, gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej [Rz 3,23]. Kto dobrze myśli o sobie, ten tym boleśniej, jak niegdyś Piotr, któregoś dnia przekona się o tym, że jest jak inni - słaby i grzeszny.

Smutna informacja o zawodności wszystkich uczniów Jezusa uwypukla wszakże błogosławioną prawdę o łasce Bożej, okazanej nam w Jezusie Chrystusie. Tak, to prawda! Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas zboczył na swą drogę, a PAN włożył na Niego nieprawość nas wszystkich [Iz 53,6]. Jednakowo wszyscy zasługiwaliśmy na karę, lecz wszyscy też mamy jednakowy dostęp do tronu łaski miłosiernego Boga. Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi zmiłować [Rz 11,32]. Syn Boży zrównał nas i w ten sposób, że zapłacił za wszystkich jednakową i tę samą cenę. Oczyszczenie z grzechów i przebaczenie win nie następuje jednak z automatu. Konieczna jest osobista wiara. Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa są po to, aby każdy, kto w Niego uwierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny [Jn 3,16].

Nie ma mocnych. Nikt z nas sam w sobie nie jest dobry. Nikt o własnych siłach nie dostąpi zbawienia. Wszyscy potrzebujemy Jezusa. Tą otrzeźwiającą refleksją zachęcam dzisiaj każdego do uniżenia się przed Bogiem i do osobistej wiary w Syna Bożego.

Z czego tu się cieszyć?

Gałązka judaszowca z pierwszymi pączkami kwiatów

Parę lat temu posadziłem w przykościelnym ogrodzie drzewko o intrygującej nazwie - judaszowiec kanadyjski. Skąd wzięła się taka nazwa? Według bliżej nieznanej mi legendy podobno na drzewie tego gatunku powiesił się Judasz, gdy dopadły go wyrzuty sumienia. Osobliwością judaszowca są jego wiosenne kwiaty wyrastające bezpośrednio z pnia i konarów, zanim drzewo okryje się liśćmi. Parę dni temu po raz pierwszy zobaczyłem to na naszym judaszowcu.

Z ewangelii wiadomo, że Judasz wpisał się w historię Pana Jezusa jako czarny charakter Wielkiej Środy. I przybliżyło się święto Przaśników zwane Paschą. I szukali arcykapłani i uczeni w Piśmie sposobu, jak by go zgładzić; bali się bowiem ludu. W Judasza zaś, zwanego Iskariot, który należał do dwunastu, wstąpił szatan; I ten odszedłszy, umówił się z arcykapłanami i dowódcami straży co do sposobu, jak im Go wydać. I ucieszyli się, i ułożyli się z nim, że mu dadzą pieniądze. A on zgodził się i szukał sposobu, jak by Go wydać z dala od ludu [Łk 22,1-6]. Cieszyć się można z różnych powodów. Byłoby najlepiej, gdybyśmy cieszyli się wyłącznie z tego, co dobre. Niestety, arcykapłanom i uczonym w Piśmie zdarzyło się cieszyć z bardzo złych powodów. Motywowani zawiścią pragnęli śmierci Jezusa. Dlatego Judasz ze swoją ofertą zdrady tak bardzo ich ucieszył. Właśnie nad tym zastanówmy się w połowie Wielkiego Tygodnia.

Niezależnie od rozmaitych dywagacji na temat Judasza i prób wybielania go w naszych czasach, Jezus jednoznacznie nazwał go synem zatracenia [Jn 17,12]. Szatański pomysł wydania Jezusa za trzydzieści srebrników został wyraźnie potępiony też w nauce apostolskiej. Z czegoś takiego nie wolno się cieszyć. Ba! Nie ciesz się z upadku swojego nieprzyjaciela, a gdy się potknie, niech się nie raduje twoje serce [Prz 24,17]. Nie paś oczu widokiem swojego brata w dniu jego nieszczęścia! Nie ciesz się z powodu synów Judy w dniu ich zagłady [Abd 1,12]. Nieszczęście - nawet nielubianych przez nas ludzi - nigdy nie powinno nas cieszyć.

W czynie Judasza kryje się wszakże jeszcze bardziej wyrafinowane zło. Otóż, gdy zdarzy się nam zejść z drogi prostolinijnego posłuszeństwa Słowu Bożemu, wówczas szukamy usprawiedliwienia i pociechy u kogoś, kto uczynił podobnie. Każdy głos kojący nasze zaniepokojone i obciążone sumienie zaczyna brzmieć nam, jak piękna muzyka. Cieszy nas każda wiadomość świadcząca, że w naszym błędzie nie jesteśmy sami. Judasz - jako uczeń Jezusa - dostarczył przeciwnikom Jezusa właśnie takiej wyjątkowej uciechy. W ścisłym gronie najbliższych Jezusa mieli odtąd kreta - człowieka, który za trzydzieści srebrników zaczął działać po ich myśli i zgodnie z ich planem.

Pomyślmy. Uczeń Jezusa, który realizuje szatański plan! Ktoś taki jest bardzo mile widziany przez osoby bezbożne, tzn. postępujące po swojemu. Gdy zaczynamy tracić wiarę, cieszy nas odstępstwo od wiary innych ludzi. Gdy robimy coś w niezgodzie z Biblią, znajdujemy oparcie w ludziach nam podobnych. Dla przykładu, nie dalej jak wczoraj pewna kobieta bardzo cieszyła się w Internecie po przeczytaniu książki, wg której kobiety mogą nauczać w kościele i być pastorami. Najwidoczniej wygłaszając kazania wcześniej odczuwała jakieś obawy, czy aby nie działa wbrew nauce apostolskiej. Teraz jednak jakiś autor ją uspokoił, a nawet pocieszył.  I z czego tu się cieszyć? Że nie tylko my jesteśmy nieposłuszni Bogu? Że również inni zlekceważyli Słowo Boże i wykroczyli poza wyznaczone granice nauki Chrystusowej? Że ktoś, jak my, również zdradził? 

O arcykapłanach żydowskich przeczytaliśmy, że ucieszyło ich to, co zrobił Judasz. Dzięki temu mogli skutecznie realizować swoje grzeszne plany zmierzające do uśmiercenia Jezusa. Judasz popełnił podwójne zło. Po pierwsze, zdradził Jezusa. Po drugie, stał się pomocny dla innych w czynieniu zła. Samemu zgrzeszyć to jedno, lecz ucieszyć innych w ich grzesznym postępowaniu - to grzech podwójny.

Na odchodne tak ostro?

Gdybyśmy wiedzieli, że zostały nam cztery dni życia, to na czym byśmy się skupili? Wiadomo, że czym prędzej należałoby pozałatwiać sprawy urzędowe, wyjaśnić kwestie sporne, pojednać się z kim trzeba i otoczyć się najbliższymi. Czy w takiej sytuacji mielibyśmy ochotę wypowiadać się o innych ludziach? Czy znaleźlibyśmy czas, by w ostatnich dniach życia poświęcić uwagę osobom, które były nam nieżyczliwe? Czyż w takich chwilach nie powinniśmy nawet do swoich adwersarzy zwrócić się z jakimś pojednawczym i miłym słowem? 

Rankiem w Wielki Wtorek Jezus pojawił się w mieście. Cała Jerozolima wypełniona była tłumami pielgrzymów przybyłych na święto Paschy. Na dziedzińcu świątyni zrobiło się gęsto od najważniejszych głów w Izraelu. Kapłani, członkowie Rady Najwyższej, uczeni w Piśmie, faryzeusze, saduceusze, herodianie, jednym słowem - śmietanka stolicy. Syn Boży znał ich serca. Dobrze wiedział, jak bardzo są obłudni, zawistni i ślepi duchowo. Zderzał się z tym przez trzy lata publicznej służby. Nie szczędził im napomnień i wezwań do opamiętania. Nie machnął na to ręką nawet w Wielkim Tygodniu.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że zamykacie Królestwo Niebios przed ludźmi, albowiem sami nie wchodzicie ani nie pozwalacie wejść tym, którzy wchodzą (...), że pożeracie domy wdów i to pod pokrywką długich modlitw; dlatego otrzymacie surowszy wyrok. Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że obchodzicie morze i ląd, aby pozyskać jednego współwyznawcę, a gdy nim zostanie, czynicie go synem piekła dwakroć gorszym niż wy sami. Biada wam, ślepi przewodnicy. (…) Przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda. Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, że oczyszczacie z zewnątrz kielich i misę, wewnątrz zaś są one pełne łupiestwa i pożądliwości (...), że podobni jesteście do grobów pobielanych, które na zewnątrz wyglądają pięknie, ale wewnątrz są pełne trupich kości i wszelkiej nieczystości. (…) Węże! Plemię żmijowe! Jakże będziecie mogli ujść przed sądem ognia piekielnego? [Mt 23,13-33].

Dlaczego tak ostro? Czy można ludzi tak oceniać i osądzać? Czy nie byłoby lepiej przemilczeć ich postaw i czynów? Odezwać się do nich pojednawczo, łagodniej i bardziej pozytywnie? Na tak przemawiającym Jezusie dzisiejsza psychologia chrześcijańska nie zostawiłaby suchej nitki. Piewcy miłych relacji i budowania w ludziach dobrego samopoczucia z pewnością przestaliby zapraszać Jezusa na swoje konferencje. Być może ktoś zarzuciłby Mu nawet mowę nienawiści, czy wpędzanie ludzi w poczucie winy i antagonizowanie środowiska. Lecz Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki [Hbr 13,8]. Nie dbał o nasze socjotechniczne pryncypia. Przyszedł na świat, aby dać świadectwo Prawdzie [Jn 18,37], aby szukać i zbawić to, co zginęło [Łk 19,10]. Tym ludziom tak ostra nagana się po prostu należała!

A jakie słowa należą się nam dzisiaj? Patrzę w lustro. Przysłuchuję się rozmaitym pastorom i kaznodziejom. Obserwuję zachowanie chrześcijańskich liderów. I co widzę? Wielce zasmucające obrazy i sceny. Brak bojaźni Bożej. Niestałość. Totalny brak samokrytyki. Dużo samozadowolenia. Wysokie mniemanie o sobie. Męczące oklaskiwanie wszystkiego i wszystkich. Wszechobecne wyciąganie od ludzi pieniędzy. Obsesyjne wręcz podkreślanie znaczenia dobrych relacji. Niski poziom kaznodziejstwa. Bagatelizowanie troski o zdrową doktrynę. Ogłaszanie wspaniałych przemian bez pokrycia tego w rzeczywistości. Nastawienie na pochwały itd. Czy Chrystus Pan widząc coś takiego, nabrałby w dzisiejszy Wielki Wtorek wody w usta? 

Biada i mnie, gdybym nie przejął się słowami naszego Zbawiciela i Pana.

Wypierane cuda Boże

Po triumfalnym wjeździe do Jerozolimy i noclegu w Betanii, Pan Jezus zrobił coś zdumiewającego. Dzisiaj wielu nazwałoby te czyny społecznie nieakceptowalnymi. A nazajutrz, gdy wyszli z Betanii, poczuł głód. I ujrzawszy z daleka drzewo figowe pokryte liśćmi, podszedł, by zobaczyć, czy może czegoś na nim nie znajdzie, ale gdy się zbliżył do niego, nie znalazł nic poza liśćmi, nie była to bowiem pora na figi. A odezwawszy się, rzekł do niego: Niechaj nikt na wieki z ciebie owocu nie jada. I słyszeli to uczniowie jego. I przyszli do Jerozolimy. A gdy wszedł do świątyni, począł wyganiać tych, co sprzedawali i kupowali w świątyni, i wywrócił stoły wekslarzy oraz ławy sprzedawców gołębi. I nie pozwolił, żeby ktoś choćby naczynie przeniósł przez świątynię. I nauczał, mówiąc im: Czyż nie jest napisane: Dom mój będzie przez wszystkie narody nazywany domem modlitwy? A wy uczyniliście zeń jaskinię zbójców [Mk 11,12-17].

Przeklęcie drzewa figowego i przepędzenie handlarzy z dziedzińca świątynnego - tym naznaczona została działalność Jezusa w Wielki Poniedziałek. Na dodatek dzisiaj, zgodnie z Chronologicznym planem czytania Biblii, mamy przed sobą 28. rozdział Księgi Powtórzonego Prawa, a w nim cały szereg cudownych, a zarazem bardzo przykrych rzeczy, które Bóg zapowiedział dla ludzi nieposłusznych Słowu Bożemu. Na przykład: Uderzy cię Pan suchotami, zimnicą, gorączką, zapaleniem, posuchą, śniecią i rdzą zbożową i będą cię gnębić, aż zginiesz. Albo: Dotknie cię Pan wrzodem egipskim, guzami odbytnicy, świerzbem i liszajem, z których nie będziesz mógł się wyleczyć. Porazi cię Pan obłędem i ślepotą, i przytępieniem umysłu, tak że w południe chodzić będziesz po omacku...

Mało komu przychodzi do głowy, by coś takiego nazywać cudem. Nie zmienia to jednak prawdy, że miało to cudowny charakter. I uschło zaraz figowe drzewo. I ujrzawszy to uczniowie, zdumiewali się i mówili: Jakże prędko uschło figowe drzewo! [Mt 21,19-20]. Tak. Podobnie jak liczne błogosławieństwa Boże zdarzają się w sposób wręcz nadnaturalny, tak też czasem spadają na ludzi przykrości niezwykłe i nadzwyczajne. 

Chrystusowi Panu nie podoba się nasza samowola i lekceważenie Jego Słowa. Chociaż chce naszego zbawienia i ma dla nas całe mnóstwo cudownie dobrych rzeczy, to jednak zapowiada też niemało rzeczy cudownie złych i przykrych. Co robić, aby takie się nam nie zdarzały? Aby cieszyć się w życiu cudami dobrymi, należy szczerze, z całego serca się nawrócić! Rozmiłować się w Bogu i w Słowie Bożym! Uwierzyć w Jezusa Chrystusa! Osobiście skorzystać z usprawiedliwienia dostępnego dzięki ofierze Syna Bożego i na co dzień trwać w posłuszeństwie Bogu.

Nikt z nas nie chce doświadczać cudów przykrych i złych. Świadczą one o przekleństwie, a samo wypieranie ich nic nam nie pomoże. Błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go [Łk 11,28]. Postępowanie Jezusa w Wielki Poniedziałek daje nam tu sporo do myślenia.

Współczesne zabijanie proroków

W dniu dzisiejszym wspominamy tzw. triumfalny wjazd Jezusa do Jerozolimy. Nasz PAN zakończył służbę w Galilei i udał się do Jerozolimy na święto paschy. Jako Baranek Boży, a zarazem Arcykapłan rodzaju ludzkiego, miał z samego Siebie złożyć ofiarę za grzech świata. Otaczający Go ludzie w ogóle nie byli świadomi dramaturgii i wagi chwili. Nawet najbliżsi Jego uczniowie nie pojmowali tego, co Jezus kilkakrotnie i całkiem wyraźnie im uświadamiał: Oto idziemy do Jerozolimy, a Syn Człowieczy będzie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie, i osądzą Go na śmierć, i wydadzą poganom [Mk 10,33]. Wszyscy zdawali się cieszyć i wołali: Błogosławiony Ten, który przychodzi w imieniu Pana [Łk 13,35].

Tymczasem Pan Jezus miał całkiem inny ogląd sprawy. Radość tłumów jakoś Go nie cieszyła. Wiedział, że ludzie wiwatowali, bo chcieli pomyślności, niepodległości od Rzymu i odbudowy potęgi Izraela. Mało kogo obchodziło rzeczywiste odrodzenie duchowe i nawrócenie się do Boga. Syn Człowieczy nie miał złudzeń. Wiedział, co Go za parę dni czeka. Znał serce tego miasta. Jerozolimo, Jerozolimo, która zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy zostali do ciebie posłani! [Łk 13,34]. Od dawna pełno w niej było duchowej pychy, wzniosłych słów, pięknych haseł i fałszywych proroctw o wspaniałej przyszłości. Kto by w niej chciał posłuchać prawdziwego proroka Bożego?

W kulturze Zachody minęły czasy fizycznego mordowania posłańców Bożych. W kręgach chrześcijańskich zapanowała wszakże atmosfera, w której coraz trudniej do głosu dochodzą ludzie mówiący, jak Słowo Boże. Podobnie jak w ówczesnej Jerozolimie tylko nielicznych obchodziło, po co faktycznie Jezus przybył, tak i w konferencyjnej euforii naszych czasów zagłuszeniu ulega to, co mają do przekazania prawdziwi słudzy Słowa. Tłumy gromadzą się tam, gdzie mowa o sukcesie, wpływie, zdrowiu, rozwoju i świetlanej przyszłości. Kto w takim duchu głośno przemawia, ten ma i będzie mieć coraz większy posłuch. Kto przychodzi do ciebie cichy, siedzący na ośle, na oślątku, źrebięciu oślicy [Mt 21,5] ten wkrótce zostanie "ukrzyżowany".

Przeciwnik Boży, diabeł, jest pomysłowy i bardzo na czasie. Dzisiaj prawdziwych proroków już nie kamienuje się ani nie spala się na stosie. Jeden po drugim milkną i giną, zdominowani radosną ekspansją chrześcijaństwa konferencyjnego, gdzie nie tyle chodzi o wierne przekazanie prawdy Słowa Bożego, co bardziej o popularność i osobisty sukces mówców. O dziwo, w atmosferze natarczywej tzw. muzyki uwielbienia i w efekcie hałaśliwych wystąpień wspaniałych mówców motywacyjnych, zabija się wcale nie mniej proroków Bożych, niż za czasów biblijnego Izraela. Nie widać krwi, jest radość, poczucie triumfu, ludzie się cieszą, a prawdziwego głosu Bożego już prawie nie słychać. W niektórych przypadkach również dlatego, że część proroków wchodząc między wrony zaczęło krakać jak one.

Aplauz tłumów nie "zabił" w Jezusie celu, dla którego przybył do Jerozolimy i - jako Syn Boży - w ogóle przyszedł na ten świat. Jezus nie zmienił się pod wpływem ludzkich oczekiwań. Nie został ziemskim królem. Nie dał się omamić. Nie zaczął przemawiać ani działać pod publiczkę. A my? A ty?

Czy należy mówić o piekle?

Oto jest pytanie. Czy głosząc ewangelię powinniśmy mówić o piekle? Czy wzmiankowanie o nim w dzisiejszych czasach nie bywa odbierane jako straszenie ludzi? Przecież to może zniechęcić wiele osób i nastawić ich źle, nie tylko do kościoła ale i do samego Boga! Jednakże czy wzywając ludzi do nawrócenia, a przedstawiając im tylko pozytywną stronę całej sprawy, nie pozbawiamy ich ważnego bodźca, niezbędnego do podjęcia właściwej decyzji? Czyż zachęta do dobrego bez jednoczesnego ukazywania konsekwencji wyboru złego, nie jest rozmywaniem ostrości Słowa Bożego? Czyż zapewnianie o miłości i łasce Bożej z przemilczaniem prawdy o gniewie i sądzie Bożym, nie jest brzemiennym w skutkach łagodzeniem przesłania ewangelii?

Chronologiczny plan czytania Biblii, wg którego codziennie karmię się Słowem Bożym, przyprowadził mnie dzisiaj do następujących słów Jezusa: Powiadam zaś wam, przyjaciołom moim, nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nie mają już nic do zrobienia. Ale wskażę wam, kogo się bać macie! Bójcie się tego, który, gdy zabija, ma moc wrzucić do piekła. Zaiste, powiadam wam: Tego się bójcie! [Łk 12,4-5]. Użyte w natchnionym tekście greckie słowo jest w większości polskich przekładów Pisma Świętego tłumaczone jako piekło, chociaż w niektórych także jako - ogień piekielny, miejsce kary, wieczne zatracenie, Gehenna czy wieczne potępienie. Jezus wyraźnie wezwał nas, abyśmy bali się Boga, a swój apel uzasadnił tym, że Bóg ma moc posłać nas w ogień piekielny. 

Nie wszyscy jednakowo jesteśmy tego świadomi, że spośród biblijnych postaci, osobą najczęściej mówiącą o piekle jest sam Jezus Chrystus. Tak, Syn Boży wzywając ludzi do opamiętania nie unikał mówienia o wiecznym potępieniu. A jeśli cię gorszy ręka twoja, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie wejść kaleką do żywota, niż mieć dwoje rąk, a pójść do piekła, w ogień nieugaszony, gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. A jeśli cię gorszy noga twoja, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie wejść kulawym do żywota, niż mieć dwie nogi, a być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie. I jeśli cię gorszy oko twoje, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do Królestwa Bożego, niż mieć dwoje oczu, a być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie [Mk 9,43-48].

Mądry pracodawca, zatrudniając nowego pracownika, do umowy o pracę wprowadza nie tylko zapis o wynagrodzeniu, premiach i możliwościach awansu. Dobra umowa omawia także konsekwencje złego zachowania, narażenia pracodawcy na straty lub porzucenia stanowiska pracy. Chrystus Pan dobrze zna naturę człowieka. Wie, że potrzebujemy znać całą prawdę prawdę o Nim. Powiedział Janowi: Nie lękaj się, Jam jest pierwszy i ostatni, i żyjący. Byłem umarły, lecz oto żyję na wieki wieków i mam klucze śmierci i piekła [Obj 1,17-18]. My także powinniśmy mieć świadomość, że Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją [Obj 1,5] należny jest także najwyższy respekt z naszej strony. On bowiem jest Panem panów i Królem królów, mającym moc zbawić ale i wrzucić do piekła.

Dobrze zaręczony

Dzisiaj mija dokładnie 45 lat od chwili, gdy w obecności najbliższej rodziny zaręczyłem się z moją Gabrysią. O dziwo, była to - tak samo jak dzisiaj - sobota. Miałem wówczas dwadzieścia lat i byłem na drugim roku Szkoły Biblijnej w Warszawie. W przeddzień tego wyjątkowego dla mnie wydarzenia, tak pisałem w moim pamiętniku: 7 marca 1980 roku. Piątek. Wstałem o godz. 7-mej. Schodzę na poranne rozważania Pisma Świętego, a o godz. 9:00 spożywamy śniadanie. Wykłady mamy dziś z br. Tomaszewskim. Zajmujemy się okresem średniowiecznym historii Kościoła. Otrzymuje dziś list od Gabrysi i od Jasia Romanika. O godz. 12:30 zwalniam się z zajęć a godzinę później udaję się na pociąg posp. do Gdańska. Podróż upływa bez większych kłopotów i o 20:10 jestem już na dworcu Gd. Główny. Zawożę torbę do domu i szybko jadę do Gabrysi. Wręczam jej w prezencie zestaw do pielęgnacji włosów. Oficjalnie, przed mamą i tatą Gabrysi mówię, że ją kocham, i że zamierzamy się pobrać. Rozmowa upływa w przyjaznej atmosferze, a na koniec modlimy się. Mieszkanie Gabrysi opuszczam ok. północy, a do domu docieram ok. pierwszej. Wszyscy już śpią ale mamusia budzi się i rozmawiamy prawie do 3-ciej nad ranem.

 Gdyby nie ten odręcznie prowadzony wówczas przeze mnie pamiętnik, nie pamiętałbym już większości szczegółów z tamtych dni. Wciąż wszakże noszę i pielęgnuję w pamięci gorące zakochanie się w dziewczynie, która owej soboty została moją narzeczoną. Powróćmy do moich zapisków. 8 marca 1980 roku. Sobota. Już od godziny 7-mej Eliza i Sławek nie pozwalają mi spokojnie spać. Baraszkuję więc z nimi i wstaję dopiero ok. 9-tej. Myję się, rozmawiam z Tereską i sprzątam w mieszkaniu. Ok. 11-tej przychodzi Gabrysia. Tereska daje jej w prezencie sweterek, który sama zrobiła i po krótkim czasie odwożę ją do domu. Kiedy wracam, jest już mamusia z pracy. Ok. 15:30 wszyscy udajemy się do mieszkania Gabrysi na uroczystość zaręczynową. Wszystko odbyło się bez szczególnego ceremoniału i pompy. Porozmawialiśmy po prostu przy obfitym stole i tylko krótko zabrałem głos, wkładając przy tym obrączkę Gabrysi. Rozeszliśmy się ok. 21:30 a w godzinę później byłem już w domu.

Czterdzieści pięć lat temu Bóg okazał mi tę łaskę, że wyznałem miłość dziewczynie, z którą razem podzielaliśmy wiarę w Boga i obydwoje chcieliśmy służyć naszemu Panu, Jezusowi Chrystusowi. Jej osobisty, poważny związek z Panem Jezusem przez wszystkie te lata był i wciąż jest wspaniałym błogosławieństwem dla naszego związku. Już przed zaręczynami wiedzieliśmy, że w wielu osobistych upodobaniach bardzo się różnimy. Nasz związek jednak trwa i ma się dobrze. Od samego początku w wielkim stopniu przyczynia się do tego postawa mojej Gabrysi. Wiernie towarzyszy mi w służbie, dzielnie znosiła liczne przeprowadzki i dźwigała codzienny trud wychowywania naszych dzieci. Nie zawsze dostatecznie wychodziłem naprzeciw jej potrzebom. Bywało, że czuła się przy mnie niezrozumiana i osamotniona. Jednak od 8 marca 1980 roku trwa u mego boku i nigdy nie dała mi odczuć, że tego żałuje. Dlatego dzisiaj jej mąż sławi ją, mówiąc: Jest wiele dzielnych kobiet, lecz ty przewyższasz wszystkie![Prz 31,28-29].

Co jako dobrze zaręczony przed wieloma laty chrześcijanin chciałbym powiedzieć młodym osobom, które taką decyzję mają jeszcze przed sobą? Najpierw zadbajcie o to, aby naprawdę zaręczyć się z Chrystusem Jezusem. Zabiegam bowiem o was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą, obawiam się jednak, ażeby, jak wąż chytrością swoją zwiódł Ewę, tak i myśli wasze nie zostały skażone i nie odwróciły się od szczerego oddania się Chrystusowi [2Ko 11,2-3] - napisał apostoł Paweł w natchnieniu Ducha Świętego. Osobisty związek z Panem Jezusem - oto cała tajemnica. Żyjąc z Nim w bliskiej więzi, ani nie popełnicie błędu przy zaręczynach, ani też - po złożeniu ślubowania małżeńskiego - nigdy na waszych ustach nie pojawią się słowa o rozwodzie. A żonatym braciom dodam: Pilnujcie się więc w waszym duchu i niech nikt nie będzie niewierny żonie swej młodości! [Ml 2,15].

Człowiek w miejsce Boga

Chyba już nikt nie ma dzisiaj wątpliwości, że w kulturze Zachodu najważniejszym stał się człowiek. Prawa człowieka, jego osobiste preferencje, pragnienia, poglądy i odczucia zdominowały każdą sferę życia. Chociaż w praktyce wciąż bywa różnie, to jednak teoretycznie cały system prawny broni godności, wolności i nietykalności ludzkiej osoby. Bóg przestał być brany pod uwagę. Współczesna psychologia zaleca kochanie samego siebie. Choćbyśmy nawet cechowali się chwiejnym charakterem i nie wiem jak specyficzną mieli osobowość, doradza się nam samoakceptację. Najważniejsze stało się nasze samopoczucie i dobra samoocena. Po każdym traumatycznym przeżyciu mamy prawo do opieki psychologicznej, a wszelkie niezadowolenie natychmiast powinno być uwzględnione i pozytywnie rozpatrzone.

Gdy tak sformatowany od przedszkola człowiek spotyka się ze sprzeciwem lub chociażby zostanie zlekceważony, natychmiast powstaje w nim ogromne napięcie emocjonalne. Gdy każdy chce mieć rację i od swego otoczenia oczekuje pełnej akceptacji, wówczas siłą rzeczy dochodzi do konfliktu. Ktoś przecież powinien się podporządkować, uznać zwierzchnictwo nad sobą, okazać posłuszeństwo władzy i być gotowym do uległości wobec bliźniego. Tymczasem każdy chce być „bogiem” i to nie tylko dla samego siebie. Już w czasach biblijnego Izraela Bóg widział takie postawy pośród ludu Bożego. Bóg wstaje w zgromadzeniu Bożym, pośród bogów sprawuje sąd. Jak długo sądzić będziecie niesprawiedliwie i stawać po stronie bezbożnych? (…) Rzekłem: Wyście bogami i wy wszyscy jesteście synami Najwyższego, lecz jak ludzie pomrzecie i upadniecie jak każdy książę [Ps 82,1-7]. Kapłani i starsi Izraela stali się „bogami” dla zwykłych ludzi. Przesądzali o ich losie. Niestety, nie uwzględniając prawa Bożego, wydawali niesprawiedliwe i krzywdzące wyroki.

W normalnej hierarchii wartości na pierwszym miejscu zawsze jest Bóg. Najpierw Stwórca i Jego wola, potem stworzenie. Człowiek próbujący zająć miejsce Boga to bałwochwalstwo. Wsłuchiwanie się w swoje pragnienia, kult własnego ciała, hedonizm, dobre mniemanie o sobie, wywyższanie się - to ścieżka prowadząca na tron, a nie na krzyż. Naśladowcy Jezusa mają być na to bardzo wyczuleni. Gdy w Listrze ludzie zawołali: Bogowie w ludzkiej postaci zstąpili do nas (…) apostołowie Barnaba i Paweł, rozdarli szaty swoje i wpadli między tłum, krzycząc i wołając: Ludzie, co robicie? I my jesteśmy tylko ludźmi, takimi jak i wy [Dz 14,11-15]. Prawdziwi słudzy Jezusa Chrystusa nie tylko sami siebie nie chwalą, ale też reagują, gdy zaczyna ich wychwalać ktoś w ich obecności. Wyznania typu „uwielbiam twój głos” albo „jesteś cudownym pastorem” muszą być natychmiast skorygowane. Przypomnijmy sobie Heroda. W oznaczonym dniu Herod, odziany w szatę królewską, zasiadł na tronie i w obecności ludu wygłaszał do nich mowę; Lud zaś wołał: Boży to głos, a nie ludzki. W tej samej chwili poraził go anioł Pański za to, że nie oddał chwały Bogu [Dz 12,21-23].

Chrześcijanie powinni innych uważać za wyższych od siebie, a nie mieć upodobania w sobie samych. Każdy z nas niech się bliźniemu podoba ku jego dobru, dla zbudowania. Bo i Chrystus nie miał upodobania w sobie samym [Rz 15,1-3]. Idea stawiania człowieka w centrum przedostała się niestety także do środowisk chrześcijańskich. Pamiętam, że już sporo lat temu niektórzy kaznodzieje mamili słuchacza twierdzeniem, że jeżeli byłby jedynym na świecie grzesznikiem, to i tak Chrystus umarłby za niego na krzyżu. Dzisiaj coraz częściej słyszymy z kazalnic, że Bóg zakochał się w człowieku. Jest to myśl niezgodna z ewangelią Chrystusową. Bóg tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał - bo Bóg jest miłością. Kierowany miłosierdziem postanowił ratować pogrążonych w grzechu, skazanych na wieczne potępienie grzeszników. Jezus to zrobił bynajmniej nie dlatego, że się w kimkolwiek zakochał. Brrr, jak w ogóle można tak pomyśleć?! Przyjście Syna Bożego na świat w żadnym razie nie powinno karmić ludzkiego „ego”. Raczej za Janem Chrzcicielem mówimy, że On musi wzrastać, ja zaś stawać się mniejszym [Jn 3,30].

A jak będzie na końcu? I słyszałem, jak wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi, błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków [Obj 5,13]. Bałwochwalstwo zostanie na zawsze ukrócone. Człowiek nie zajmie miejsca Boga.

Pokój przez siłę?

Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom; bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd [Jn 18,36]. Tak odpowiedział Jezus Piłatowi wiedząc, że wkrótce prokurator rzymski wyda na Niego wyrok śmierci. Chrystus Pan zupełnie inaczej niż Piłat oceniał położenie, w którym obydwaj się znajdowali. On wiedział, że po ukrzyżowaniu nastąpi Jego zmartwychwstanie, a wszystko odbywa się w zgodzie z planem Bożym. Dlatego Ojciec miłuje mnie, iż Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć. Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli. Mam moc dać je i mam moc znowu je odzyskać; taki rozkaz wziąłem od Ojca mego [Jn 10,17-18].

W tych dniach z ust najważniejszych Europejczyków słyszę, że w obecnej sytuacji pokój można osiągnąć tylko przez siłę. Dlatego też ich zdaniem potrzeba w znacznie większym stopniu przestawić europejski przemysł na zbrojenie. O dziwo, w czasach, gdy prawo unijne domaga się karania wszystkich przypadków zaniedbania każdego kotka i penalizacji trzymania pieska na łańcuchu, ci sami politycy - jak w amoku - wołają o więcej rakiet, pocisków i karabinów, służących przecież do zabijania ludzi. Podczas, gdy z powodu rzekomej ochrony ludzkiego zdrowia nie można już wjechać samochodem z silnikiem spalinowym do centrum wielu miast europejskich, każdego roku w Unii Europejskiej dokonuje się ok. 1,2 mln aborcji. Już nawet nie próbuję zrozumieć takiego rozdwojenia jaźni...

Od wielu lat, dzięki wierze w Jezusa Chrystusa, cieszę się obywatelstwem Królestwa Niebios. Jako chrześcijanin jestem szczęśliwym beneficjentem następujących słów PANA: Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka [Jn 14,27]. Pokój w świecie polega na względnym równoważeniu się napierających na siebie sił. Natomiast Syn Boży przyniósł nam inny rodzaj pokoju. Gdy świat mówi o pokoju przez siłę, mogę nosić w sobie pokój wynikający z rozładowania napięcia. Wiara, przebaczenie, podporządkowanie się i zaufanie do Boga, że ostatecznie to On pociąga za sznurki, daje mi wspaniałą ulgę i poczucie bezpieczeństwa. Nie boję się śmierci, bo wiem, że po niej czeka mnie zmartwychwstanie. Jam jest zmartwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. A kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to? [Jn 11,25-26].

Wierzę w to całym sercem i rozumem. A ponieważ wierzę w każde słowo Pisma Świętego, spokojnie patrzę na to, co dzieje się w świecie. Przyglądam się i wręcz błogosławię Boga w realizacji Jego odwiecznych planów i rozstrzygnięć. Nieuchronnie zmierzają one do powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa, które położy kres temu (nie)porządkowi rzeczy. Gdy zaś usłyszycie o wojnach i rozruchach, nie lękajcie się; to bowiem musi stać się najpierw, lecz nie zaraz potem będzie koniec. (...) Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu (…) I będziecie znienawidzeni przez wszystkich dla imienia mego, lecz i włos z głowy waszej nie zginie. Przez wytrwałość swoją zyskacie dusze wasze [Łk 21,9-19].

W świetle ostatnich słów Biblii widać to coraz wyraźniej. Mówi Ten, który to poświadcza: Tak, przyjdę wkrótce. Amen! Przyjdź, Panie Jezu! [Obj 22,20].

Czy w ogóle należało to zaczynać?

Jezus Chrystus wypowiedział kiedyś bardzo pouczające słowa o roztropnym postępowaniu w obliczu zbliżającego się zagrożenia wojną. Albo, który król, wyruszając na wojnę z drugim królem, nie siądzie najpierw i nie naradzi się, czy będzie w stanie w dziesięć tysięcy zmierzyć się z tym, który z dwudziestoma tysiącami wyrusza przeciwko niemu? Jeśli zaś nie, to gdy tamten jeszcze jest daleko, wysyła poselstwo i zapytuje o warunki pokoju [Łk 14,31-32]. Innymi słowy, dla dobra narodu lepiej jest przyjąć warunki silniejszego, aniżeli narażać swój kraj na wojenną pożogę, a tysiące ludzi na niechybną śmierć. 

 Dzisiaj ktoś ważny głośno powiedział to, o czym pisałem trzy lata temu. W świetle Biblii widziałem bowiem to bardzo wyraźnie, że to Bóg - z wiadomych dla Niego powodów - czasem wysyła jeden naród przeciwko drugiemu narodowi. To On na określony czas zmienia granice wpływów władców tego świata, bo nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te które są, przez Boga są ustanowione [Rz 13,1]. On zmienia czasy i pory, On utrąca królów i ustanawia królów, udziela mądrości mądrym, a rozumnym rozumu [Dn 2,21]. Ludzie wierzący w Boga rozumieją, że Boże postanowienia i sądy górują nad decyzjami polityków i władców świata. Jeśli Bóg postanowił na jakiś czas upokorzyć określone państwo, to z pewnością osiągnie swój cel. Nie ma sensu przeciwko woli Bożej stawać okoniem i do upadłego walczyć o swoje. Raczej czym prędzej powinniśmy podporządkowywać się rozstrzygnięciom Najwyższego. Leży to wręcz w naszym interesie, o czym pisałem 26 lutego 2022 roku. Nawet jeśli cały świat twierdzi co innego, lepiej posłuchać Słowa Bożego. Zwykli, uczciwi ludzie - w odróżnieniu od "polityków" - pod każdą flagą potrafią żyć, pracować, wychowywać dzieci i oddawać chwałę Bogu. Czasem - jak to ktoś inny ważny powiedział - trzeba mieć odwagę, by wywiesić białą flagę i pozwolić ludziom żyć.

Pismo Święte dobitnie świadczy, że żaden władca nie pójdzie dalej, niż Bóg mu na to pozwoli i żaden się nie zatrzyma, jeżeli Bóg nakazuje mu dalszą ekspansję. Faraon nie był w stanie zatrzymać Izraelitów w Egipcie, ponieważ Bóg ujął się za nimi i postanowił ich uwolnić. Żaden z narodów zamieszkujących Kanaan nie był w stanie utrzymać swojej ziemi, gdyż Bóg - z powodu ich niegodziwości - postanowił ich stamtąd wyplenić, a ich ziemię obiecał dać Izraelowi. Wiem, że takie myślenie oburza ludzi niewierzących. Nawet wielu dzisiejszych chrześcijan ma na ten temat przeciwne zdanie. "Co to za Bóg, który daje ziemię jednemu narodowi, zabierając ją innemu?" - usłyszałem przed laty w Hanowerze z ust zbuntowanej przeciwko Bogu pewnej córki pastora. Nie mam złudzeń, że biblijny punkt widzenia będzie coraz bardziej oburzał. Także liberalne chrześcijaństwo prędzej dokona reinterpretacji Słowa Bożego nadając mu nowego znaczenia, aniżeli zgodzi się z jego oryginalnym przesłaniem.

Jestem szczęściarzem, bo uwierzyłem Pismu Świętemu, a nie jest tak, jakoby miało zawieść Słowo Boże [Rz 9,6]. Dzięki temu mogę i mam odwagę w świetle Biblii oceniać otaczającą mnie rzeczywistość. Nic mi do polityki tego świata. Ona kieruje się własną logiką i nie pyta Boga o zdanie. Nie zabiegam więc o zrozumienie i poparcie ludzi niewierzących ani też chrześcijańskich liberałów. Błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go [Łk 11,28]. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą [Mk 13,31] - powiedział Chrystus Pan. 

Powinnością chrześcijan wobec ludzi, którzy znaleźli się na celowniku sądów Bożych, jest okazywanie miłosierdzia i głoszenie im ewangelii. Trzeba przy tym uważać, aby Bogu - sprawującemu władzę nad narodami i pojedynczymi osobami - przez niezrozumienie Jego woli, jak to ujęła Job D. Grash w jednym z rozważań jej MOZAIKI - nie plątać się pod nogami.

Co siódmy dzień...

Biblia mówi, że Bóg przez sześć dni stwarzał świat, a siódmego dnia odpoczął od swoich dzieł. W związku z tym "co siódmy rok, co siódmy dzień" ustanowił zasadą dla swojego ludu. Przez sześć lat obsiewać będziesz ziemię swoją i zbierać jej plony, w siódmym zaś zostawisz ją odłogiem i nie uprawisz jej, niech pożywią się z niej ubodzy twego ludu, a tym, co pozostanie po nich, niech pożywią się zwierzęta polne; tak też postąpisz z twoją winnicą i z twoim ogrodem oliwnym. Sześć dni wykonywać będziesz swoje prace, ale dnia siódmego będziesz świętował, aby wypoczął twój wół i twój osioł i aby wytchnął syn twojej niewolnicy i przychodzeń [2Mo 23,10-12].

Posłuszeństwo Słowu Bożemu w tej sprawie dotyczy więc trzymania się cyklu - "co siódmy dzień". Sześć dni pracy i zajmowania się swoimi sprawami, a siódmy dzień ma być dniem całkowitego odpoczynku, poświęcony PANU. Istotą zaś tego przykazania nie jest samo odliczanie dni i celowanie w wybrany dzień tygodnia, a bliska, osobista społeczność z Synem Bożym, Jezusem Chrystusem. On bowiem jest ustawodawcą i panem rzeczywistego szabatu tj. odpocznienia. Pójdźcie do mnie wszyscy, którzyście spracowani i obciążeni, a Ja wam sprawię odpocznienie [Mt 11,28 BG]. Bez wiary w Niego człowiek nie może cieszyć się prawdziwym odpocznieniem, choćby przestrzegał wszystkich szabatowych przepisów Starego Przymierza. 

O siódmym dniu bowiem powiedział gdzieś tak: I odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich. A na tym miejscu znowu: Nie wejdą do odpocznienia mego. Skoro więc jest tak, że niektórzy do niego wejdą, a ci, którym najpierw była zwiastowana dobra nowina, z powodu nieposłuszeństwa nie weszli, przeto znowu wyznacza pewien dzień, dzisiaj, mówiąc przez Dawida po tak długim czasie, jak to przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych. Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich był do odpocznienia, nie mówiłby Bóg później o innym dniu. A tak pozostaje jeszcze odpocznienie dla ludu Bożego; kto bowiem wszedł do odpocznienia Jego, ten sam odpoczął od dzieł swoich, jak Bóg od swoich [Hbr 4,4-10].

Cała Biblia skupia naszą uwagę na osobie Syna Bożego. Prawdziwym i wspaniałym odpocznieniem dla apostołów Jezusa Chrystusa i wszystkich chrześcijan stało się Zmartwychwstanie Pańskie, które miało miejsce w pierwszym dniu po szabacie. A po sabacie, o świcie pierwszego dnia tygodnia, przyszła Maria Magdalena i druga Maria, aby obejrzeć grób. I oto powstało wielkie trzęsienie ziemi, albowiem anioł Pański zstąpił z nieba i przystąpiwszy odwalił kamień i usiadł na nim. A oblicze jego było jak błyskawica, a jego szata biała jak śnieg. A strażnicy zadrżeli przed nim ze strachu i stali się jak nieżywi. Wtedy anioł odezwał się i rzekł do niewiast: Wy się nie bójcie; wiem bowiem, że szukacie Jezusa ukrzyżowanego. Nie ma go tu, bo wstał z martwych, jak powiedział [Mt 28,1-6]. Dzieło odkupienia win i wyzwolenia z niewoli grzechu stało się faktem. Jako Arcykapłan wszystkich wierzących w Niego, zmartwychwstały Jezus wstąpił z przebłagalną ofiarą swojej krwi do niebiańskiej świątyni.

Dla ludu Bożego Nowego Przymierza dzień zmartwychwstania Jezusa Chrystusa od razu stał się dniem Pańskim i nową porą cotygodniowych zgromadzeń. A gdy nastał wieczór owego pierwszego dnia po sabacie i drzwi były zamknięte tam, gdzie uczniowie z bojaźni przed Żydami byli zebrani, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! [Jn 20,19]. A pierwszego dnia po sabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy [Dz 20,7]. Tym właśnie odróżniają się chrześcijanie od Żydów, że dla uczczenia faktu Zmartwychwstania, naszym "co siódmym dniem" odpoczynku i zgromadzeń stała się niedziela. Nawiasem mówiąc np. w języku ros. niedziela to "воскресенье", to znaczy - zmartwychwstanie.

Ważnym argumentem dla chrześcijan zmagających się z naciskami środowisk judaizujących, niech będzie i to, że na tzw. soborze w Jerozolimie, gdy apostołowie Jezusa Chrystusa i starsi Kościoła pod kierownictwem Ducha Świętego rozstrzygali, co ze Starego Przymierza - poza prawem moralnym Dekalogu - należy praktykować w chrześcijaństwie, o szabacie w ogóle nie wspomniano. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, by nie nakładać na was żadnego innego ciężaru oprócz następujących rzeczy niezbędnych: Wstrzymywać się od mięsa ofiarowanego bałwanom, od krwi; od tego, co zdławione, i od nierządu; jeśli się tych rzeczy wystrzegać będziecie, dobrze uczynicie. Bywajcie zdrowi [Dz 15,28-29]. 

Co siódmy dzień - to niekoniecznie wciąż musi być sobota. Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa wyznaczyło nowy porządek rzeczy. Do zobaczenia więc w niedzielę, w pierwszym dniu po szabacie... 

Dlaczego doktryna jest aż tak ważna?

Większość dzisiejszych chrześcijan nie dba o prawowierność nauki. Nawet sporo pastorów i kaznodziejów przestało się nią przejmować. Priorytetem stały się dobre relacje i przyjazna atmosfera wzajemnych kontaktów. Chcesz mieć racje, czy relacje? - mawiają ludzie, przedkładając miłą zgodę ponad zgodność swych poglądów z Biblią. Tym samym deprecjonują, a nawet nieco wyśmiewają braci zatroskanych o biblijną poprawność nauczania w Kościele. Duch liberalizmu poprowadził wielu do reinterpretacji ewangelii Chrystusowej. Niektórzy własne nauczanie jawnie już stawiają ponad naukę apostołów Jezusa Chrystusa. Półki księgarń i strony serwisów chrześcijańskich wypełniły się mieszaniną prawdy z fałszem. Tymczasem nauka Jezusa Chrystusa i Jego apostołów jest prosta i zrozumiała. Gdyby ludzie czytali Biblię, a nie karmili się ludzkimi wywodami, trwaliby w nauce apostolskiej, we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach [Dz 2,41]. Nie byłoby potrzeby prowadzenia nieustannej polemiki w obronie wiary, bo nie byłoby ludzi wykrzywiających prostą drogę Pańską [zob. Dz 13,10].

Podstawowym powodem, dla którego bezdyskusyjnie winniśmy trzymać się Pisma Świętego, jest stanowisko samego Jezusa Chrystusa. I dziwili się Żydzi, i mówili: Skąd ta jego uczoność, skoro się nie uczył? Na to odpowiedział im Jezus, mówiąc: Nauka moja nie jest moją, lecz tego, który mnie posłał. Jeśli kto chce pełnić wolę Jego, ten pozna, czy ta nauka jest z Boga, czy też Ja sam mówię od siebie. Kto od siebie samego mówi, ten szuka własnej chwały; ale kto szuka chwały tego, który go posłał, ten jest szczery i nie ma w nim nieprawości [Jn 7,15-18]. Jezus jako Syn Człowieczy ściśle trzymał się Słowa Bożego. Bo Ja nie z siebie samego mówiłem, ale Ojciec, który mnie posłał, On mi rozkazał, co mam powiedzieć i co mam mówić. I wiem, że przykazanie jego jest żywotem wiecznym. Przeto, co Ja wam mówię, mówię tak, jak mi powiedział Ojciec [Jn 12,49-50].

Doktryna, tj. nauka chrześcijańska jest bardzo ważna, bo stanowi fundament i treść zbawczej wiary. Jesteśmy zbawieni nie dlatego, żeśmy sobie wymyśli sposób na życie wieczne, ale dlatego, że Bóg obdarował nas nim w Chrystusie Jezusie i nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni [Dz 4,12]. Ta pewność bierze się z posłuszeństwa i zawierzenia Słowu Bożemu. Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe [Rz 10,17]. Apostołowie Jezusa Chrystusa otrzymali zadanie głoszenia Słowa Bożego wszystkim narodom, żeby je przywieść do posłuszeństwa wiary [Rz 16,26], albowiem cokolwiek nie jest z wiary, grzechem jest [Rz 14,23 BG]. Lecz Bogu niech będą dzięki, że wy, którzy byliście sługami grzechu, przyjęliście ze szczerego serca zarys tej nauki, której zostaliście przekazani [Rz 6,17]. Wszyscy prawdziwi chrześcijanie są zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu [Ef 2,20-21].

Ewangelia Chrystusowa musi być bardzo ważna, skoro ludzie zmieniający jej wydźwięk lub zawartość, narażają się na sąd Boży. Dziwię się, że tak prędko dajecie się odwieść od tego, który was powołał w łasce Chrystusowej do innej ewangelii, chociaż innej nie ma; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą przekręcić ewangelię Chrystusową. Ale choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, którą myśmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty! Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Jeśli wam ktoś zwiastuje ewangelię odmienną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty! [Ga 1,6-9]. Wykraczanie poza granice nauki apostolskiej oznacza wręcz utratę społeczności z Bogiem. Kto się za daleko zapędza i nie trzyma się nauki Chrystusowej, nie ma Boga. Kto trwa w niej, ten ma i Ojca, i Syna. Jeżeli ktoś przychodzi do was i nie przynosi tej nauki, nie przyjmujcie go do domu i nie pozdrawiajcie [2Jn 1,9-10].

Biblia mówi, że doktryna chrześcijańska ma być nienaruszalna. Żaden pastor, kaznodzieja czy nauczyciel Słowa Bożego, nie ma prawa interpretować Pisma Świętego po swojemu. To, że ktoś miał sen, albo że jakaś "odkrywcza" myśl przyszła mu do głowy, nie upoważnia go do nowego podejścia do nauki apostolskiej i głoszenia nowatorskich poglądów. Przede wszystkim to wiedzcie, że wszelkie proroctwo Pisma nie podlega dowolnemu wykładowi. Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym [2Pt 1,20-21]. Dlatego troską apostołów Jezusa Chrystusa było należyte formowanie nowo nawróconych chrześcijan. Dzieci moje, znowu w boleści was rodzę, dopóki Chrystus nie będzie ukształtowany w was [Ga 4,19]. Brak ukształtowania poglądów wg myśli Chrystusowej grozi niebezpieczeństwem rozmijania się z naukami apostolskimi, bo są w nich pewne rzeczy niezrozumiałe, które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku swej własnej zgubie [2Pt 3,16]. 

Trzymanie się zdrowej nauki jest ważne, skoro szatan tak bardzo stara się ją zanieczyszczać posługując się fałszywymi apostołami, pracownikami zdradliwymi, którzy tylko przybierają postać apostołów Chrystusowych. I nic dziwnego; wszak i szatan przybiera postać anioła światłości [2Ko 11,13-14]. Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie [Kol 2,8]. Skąd ludziom przyszłoby do głowy, - bo przecież nie z samego czytania Biblii - że np. każda choroba jest od diabła, że trzeba wizualizować własne sukcesy, sprowadzać obecność Bożą, albo że chrześcijanie powinni dążyć do przejmowania wpływów w kluczowych sferach funkcjonowania społeczeństw? Bylibyśmy dalecy od takich pomysłów, gdyby nie nauczyciele spod znaku "Słowa Wiary" lub Reformacji Nowoapostoskiej (ang. New Apostolic Reformation NAR). To z powodu kogoś takiego, kto inaczej naucza i nie trzyma się zbawiennych słów Pana naszego Jezusa Chrystusa oraz nauki zgodnej z prawdziwą pobożnością [1Tm 6,3] jest tyle dezorientacji, rozbieżności poglądów i rozdarcia w środowisku ewangelicznego chrześcijaństwa.

Napatrzyłem się już i nasłuchałem ludzi, którzy co sezon głoszą co innego. Kilka lat temu znany nauczyciel ruchu wiary nagle konwertował na rzymski katolicyzm. Niektórzy pastorzy już parę razy przepraszali za propagowanie doktryny dobrobytu, a dzisiaj znowu ją głoszą. Ludzie spod znaku "Polska dla Jezusa", dawni liderzy tzw. "ruchu wstawienników", od lat ogłaszają swe wpływy na kraj, a jedyne, co widać, to ich coraz większą współpracę z kościołem katolickim i przyjaźń ze światem. Są tacy, którzy swego czasu  podróżowali po namaszczenie do Toronto, do Pensacoli, do Lakeland i do innych miejsc, ogłaszając po powrocie kolejne przebudzenia w Polsce. Było sporo emocji, wzniosłych haseł i zapowiedzi cudownych uzdrowień. Żyję tu i widzę, co z tego naprawdę miało miejsce. Chrystus Pan wskazuje na wartość trwania w Słowie Bożym. Jeżeli wytrwacie w Słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie [Jn 8,31]. To nie znaki i cuda, a nauczanie Słowa Bożego umacnia nas w wierze.

Jednym słowem, nie ma w tym ani cienia przesady, że trwanie w zdrowej nauce chrześcijańskiej jest naprawdę ważne! Dopóki nie przyjdę, pilnuj czytania, napominania, nauki. (…) Pilnuj siebie samego i nauki, trwaj w tym, bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają [1Tm 4,13-16]. 

Czytajmy Biblię. Codziennie rozważajmy Słowo Boże i żyjmy zgodnie z Pismem Świętym.

Wystarczy podobieństwo do Jezusa

Statystyczny chrześcijanin ewangeliczny żyje pod presją. Oczekuje się od niego, a nawet wymaga rozmaitej aktywności: Wolontariatu przy obsłudze imprez. Udziału w coraz to nowych konferencjach, szkoleniach i akcjach. Hojnej ofiarności. Aplauzu. Dyspozycyjności. Zaangażowania w walkę duchową. Wiary w przebudzenie. Werbowania nowych osób do służby. Kreatywności itd. Dzisiejsi przywódcy kościelni, podobnie jak w czasach Jezusa, potrafią być bardzo wymagający. Bo wiążą brzemiona ciężkie i nieznośne, i kładą je na ramiona ludzkie, lecz palcem swoim nie chcą ich ruszyć. A wszystkie uczynki swoje czynią, aby byli widziani od ludzi, i rozszerzają bramy swoje, i rozpuszczają podołki płaszczów swoich. Nadto miłują pierwsze miejsca na wieczerzach, i pierwsze stołki w bóżnicach. I pozdrawiania na rynkach, i aby je nazywali ludzie: Mistrzu, mistrzu! Ale wy nie nazywajcie się mistrzami; albowiem jeden jest mistrz wasz, Chrystus; ale wy jesteście wszyscy braćmi [Mt 23,4-8. BG].

Stąd moja propozycja, aby wsłuchać się w następujące słowa Chrystusa Pana: Nie jest uczeń nad mistrza ani sługa nad swego pana; Wystarczy uczniowi, aby był jak jego mistrz, a sługa jak jego pan [Mt 10,24-25]. Nie masz ucznia nad mistrza, ale należycie będzie przygotowany każdy, gdy będzie jak jego mistrz [Łk 6,40]. Powszechnie wiadomo, że naszym Mistrzem jest Jezus Chrystus. Jednakowoż ważną rolę w życiu chrześcijan odgrywają też osoby, które głosiły nam ewangelię. Słusznie okazujemy  im wdzięczność i szacunek, bo przecież przyprowadziły nas do Boga. Szacunek ten wyrażamy m.in. poprzez wzorowanie się na tych osobach i naśladowanie ich sposobu życia. Taki stosunek miał młody Tymoteusz do apostoła Pawła. Lecz ty poszedłeś za moją nauką, za moim sposobem życia, za moimi dążnościami, za moją wiarą, wyrozumiałością, miłością, cierpliwością, za moimi prześladowaniami, cierpieniami, które mnie spotkały… [2Tm 3,10-11]. Święty Paweł był dla innych chrześcijan dobrym nauczycielem. Ale ty trwaj w tym, czegoś się nauczył i czego pewny jesteś, wiedząc, od kogoś się tego nauczył [2Tm 3,14].

Niestety, nie każdy z naszych pierwszych nauczycieli chrześcijańskich powinien stawać się naszym wzorcem. Bywa, że poddajemy się wpływom osób, które urokiem osobistym lub siłą słownej perswazji zaczynają zwodzić nas na duchowe manowce. Piszę to, nie aby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć, jako moje dzieci umiłowane. Bo choćbyście mieli dziesięć tysięcy nauczycieli w Chrystusie, to jednak ojców macie niewielu; wszak ja was zrodziłem przez ewangelię w Chrystusie Jezusie. Proszę was tedy, bądźcie naśladowcami moimi [1Ko 4,14-16]. Apostoł Paweł czuł się odpowiedzialny za prawowierność osób, które przyprowadził do Chrystusa. Zasmucało go i dziwiło, gdy jego duchowe dzieci łatwo ulegały obcym wpływom. Dziwię się, że tak prędko dajecie się odwieść od tego, który was powołał w łasce Chrystusowej do innej ewangelii, chociaż innej nie ma; są tylko pewni ludzie, którzy was niepokoją i chcą przekręcić ewangelię Chrystusową [Ga 1,6-7].

W tym rozważaniu chcę się zmierzyć z obciążającym nas poglądem, że w chrześcijaństwie chodzi o ciągłe parcie do przodu, o wciąż nowe przełomy duchowe, o stawianie sobie nowych celów i przekraczanie granic samego siebie. Nieraz słyszę, jak namawiający nas do tego ludzie opierają swoje apele o słowa Jezusa: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca [Jn 14,12]. Wyjaśnijmy, co kryje się za powyższą zapowiedzią czynienia rzeczy większych. Wg samego Jezusa miało tak być dlatego, że On poszedł do Ojca. Przywołajmy w tym celu inne słowa Chrystusa Pana: Lecz Ja wam mówię prawdę: Lepiej dla was, żebym Ja odszedł. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do was. A On, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, i o sprawiedliwości, i o sądzie [Jn 16,7-8]. Teraz Duch Święty napełnia wszystkich prawdziwych chrześcijan rozsianych na całym świecie i poprzez nich doprowadza do pokuty znacznie więcej ludzi, niż za czasów, gdy Jezus chodził po ziemi. Wg Pulitzer Center, założonej w 2006 roku amerykańskiej organizacji medialnej,  aktualnie każdego dnia 35 tysięcy ludzi na świecie doświadcza nowego narodzenia z Ducha Świętego. Nie chodzi więc o to, że mamy się starać o dokonywanie większych cudów od tych, które czynił Jezus. Większe rzeczy dzieją się za sprawą Ducha Świętego, którego Pan posłał na świat. Naszą powinnością jest po prostu naśladowanie Jezusa. On jest dla nas niedoścignionym wzorem, który zarazem nie przytłacza nas sobą i nie obciąża. Powiedział: Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie [Mt 11,29-30].

Przyjrzyjmy się zatem, jak wyraża się nasze podobieństwo do Jezusa. Po pierwsze, następuje ono poprzez duchowe odrodzenie, tj. narodzenie się z wody i z Ducha. Czyż nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć Jego zostaliśmy ochrzczeni? Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z Nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo Jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo Jego zmartwychwstania [Rz 6,3-5]. Upodobniamy się do Jezusa w Jego śmierci i w Jego zmartwychwstaniu. On umarł za nasze grzechy, aby zdjąć z nas karę wiecznego potępienia. My poprzez opamiętanie umieramy dla grzechu! A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje wraz z namiętnościami i żądzami [Ga 5,24]. On zmartwychwstał, aby nas pojednać z Bogiem. Kto wierzy w Niego, powstaje z martwych i prowadzi nowe życie. Żeby poznać Go, i doznać mocy zmartwychwstania Jego, i uczestniczyć w cierpieniach Jego, stając się podobnym do Niego w Jego śmierci, aby tym sposobem dostąpić zmartwychwstania [Flp 3,10-11]. Na tym polega nasze zasadnicze podobieństwo do Jezusa.

Po drugie, podobieństwo do Jezusa wyraża się pielęgnowaniem osobistej społeczności z Bogiem. On trzymał się tego, co słyszał od Ojca. Nic nie czynię sam z siebie, lecz tak mówię, jak mnie mój Ojciec nauczył. A Ten, który mnie posłał, jest ze mną; nie zostawił mnie samego, bo Ja zawsze czynię to, co się Jemu podoba [Jn 8,28-29]. Poświęcał też wiele czasu na modlitwę. I stało się w tych dniach, że wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga [Łk 6,12]. Tak praktykowaną więź z Bogiem zalecił również nam. A gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy, gdyż oni lubią modlić się, stojąc w synagogach i na rogach ulic, aby pokazać się ludziom; zaprawdę powiadam wam: Otrzymali zapłatę swoją. Ale ty, gdy się modlisz, wejdź do komory swojej, a zamknąwszy drzwi za sobą, módl się do Ojca swego, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie. A modląc się, nie bądźcie wielomówni jak poganie; albowiem oni mniemają, że dla swej wielomówności będą wysłuchani [Mt 6,5-7].

Po trzecie, nasze podobieństwo do Jezusa uwidocznia się poprzez miłowanie Boga i bliźniego. Wie o tym każdy czytelnik Biblii. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej [5Mo 6,5]. Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali [Jn 13,34], …albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. A to przykazanie mamy od Niego, aby ten, kto miłuje Boga, miłował i brata swego [1Jn 4,20-21].

Po czwarte, podobieństwo do Jezusa wyraża się normalną otwartością na kontakty z ludźmi. A trzeciego dnia było wesele w Kanie Galilejskiej i była tam matka Jezusa. Zaproszono też Jezusa wraz z jego uczniami na to wesele [Jn 2,1-2]. Jezus nie stronił od spotkań z różnymi osobami. A kiedy potem siedział przy stole w domu jego, siedziało z Jezusem i jego uczniami wielu celników i grzeszników, bo wielu ich było, którzy chodzili za Nim [Mk 2,15]. Swego czasu wprosił się do domu Zacheusza. Czytamy też, że podczas wieczerzy paschalnej jeden z Jego uczniów, którego Jezus miłował, siedział przy stole przytulony do Jezusa [Jn 13,23].

Podobieństwo do Jezusa polega też na przykładnym życiu codziennym i trwaniu w lokalnej wspólnocie wierzących. I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. (…) Jezusowi zaś przybywało mądrości i wzrostu oraz łaski u Boga i u ludzi [Łk 2,51-52]. Taki był Jezus w wieku kilkunastu lat. Wyrobił w sobie też zwyczaj, by w dniu Pańskim brać udziału w zgromadzeniu ludu Bożego. I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował, i wszedł według zwyczaju swego w dzień sabatu do synagogi, i powstał, aby czytać [Łk 4,16].

Po szóste, nasze podobieństwo do Jezusa uwidocznia się wówczas, gdy w swoim otoczeniu głosimy ewangelię. Odtąd począł Jezus kazać i mówić: Upamiętajcie się, przybliżyło się bowiem Królestwo Niebios [Mt 4,17]. I stało się potem, że chodził po miastach i wioskach, zwiastując dobrą nowinę o Królestwie Bożym, a dwunastu z Nim [Łk 8,1]. I wreszcie, po siódme, podobieństwo do Jezusa polega na trzymaniu się obranego celu. On był świadomy tego, po co znalazł się na ziemi. Konsekwentnie więc, dzień po dniu pełnił wolę Ojca, zmierzając do chwili ofiarowania się za nasze grzechy. Dlatego Ojciec miłuje mnie, iż Ja kładę życie swoje, aby je znowu wziąć. Nikt mi go nie odbiera, ale Ja kładę je z własnej woli [Jn 10,17-18]. Teraz dusza moja jest zatrwożona, i cóż powiem? Ojcze, wybaw mnie teraz od tej godziny? Przecież dlatego przyszedłem na tę godzinę [Jn 12,27].

Jak wynika z omówionej wyżej charakterystyki życia Jezusa, podobieństwo do Niego nie polega na stawianiu sobie niebotycznych wymagań. Upodobniamy się do Jezusa poprzez narodzenie się z wody i z Ducha, pielęgnowanie osobistej społeczności z Bogiem trwając w Słowie Bożym i modlitwie oraz poprzez udział w życiu lokalnej wspólnoty Kościoła. Przy tym mamy na uwadze pełnienie codziennych obowiązków w domu, szkole i w pracy. Takie jest normalne życie naśladowcy Jezusa Chrystusa. Nie dajmy sobie wkręcać, że chrześcijaństwo wymaga stawiania sobie ciągle nowych wyzwań, życia na poziomie nadnaturalnym i wykazywania się duchowymi sukcesami. Panie, nie wywyższa się serce moje i nie wynoszą się oczy moje; Ani nie chodzi mi o rzeczy zbyt wielkie i zbyt cudowne dla mnie. Zaiste, uciszyłem i uspokoiłem mą duszę; Jak dziecię odstawione od piersi u swej matki, tak we mnie spokojna jest dusza moja [Ps 131,1-2].

Boży plan i przeznaczenie dla każdego z nas jest zdumiewająco proste. A wiemy, że Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia Jego są powołani. Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna Jego… [Rz 8,28-29]. Nie musimy ulegać naciskom ze strony ludzi. Nie każdym zaproszeniem należy się przejmować. Niekoniecznie trzeba brać udział we wszystkich eventach i konferencjach. Nie jesteśmy zobowiązani do spełniania ludzkich oczekiwań. Wystarczy nam podobieństwo do Jezusa! Nie masz ucznia nad mistrza, ale należycie będzie przygotowany każdy, gdy będzie jak jego mistrz [Łk 6,40]. Amen.

Niezapomniane ale przebaczone!

Czy po dokonaniu przestępstwa można spać spokojnie? Na złodzieju czapka gore - głosi stare porzekadło. Innymi słowy, człowiek o nieczystym sumieniu nie potrafi ukryć lęku przed zdemaskowaniem i w ten sposób tym bardziej ściąga na siebie podejrzenia. Jest przeklęty, bo wciąż musi ukrywać, udawać i uciekać. Człowiek, który się splamił krwią ludzi niewinnych będzie musiał uciekać aż do swego grobu i nikt nie będzie w stanie go zatrzymać [Prz 28,17]. Wprawdzie każdego roku w Polsce tysiące dochodzeń umarza się z powodu niewykrycia sprawców, lecz przestępcy dobrze wiedzą, że umorzenie wcale nie oznacza zakończenia problemów. W każdym województwie działają bowiem policyjne jednostki Archiwum X, które odgrzebują stare sprawy. Nawet po kilkudziesięciu latach potrafią wytropić i skazać winnego. Corocznie w zainteresowaniu owych policjantów jest kilkaset niewyjaśnionych wcześniej przestępstw.

W tych dniach czytam Księgę Rodzaju. Dziesięciu synom patriarchy Jakuba, którzy sprzedali swego brata Józefa, udawało się tuszować ich podły czyn do czasu, gdy poszli po żywność do Egiptu. Tam się okazało, jak wiele obaw i wyrzutów sumienia ich obciąża. Wszystkich ogarnął lęk. Drżąc, pytali siebie nawzajem: Dlaczego Bóg nam to czyni? [1Mo 42,28]. Wiedzieli, co mają za uszami. Wyczuwali, że nadchodzi nieuchronna chwila ujawnienia całej prawdy. Nie mieli prawa spodziewać się niczego dobrego. Józef po mistrzowsku poprowadził ich do pokuty, początkowo niczego im nie ułatwiając. Wprost przeciwnie, celowo pognębił ich trochę, aby odczuli dyskomfort grzechu. Dopiero za drugim razem dał się im poznać, jednocześnie okazując braciom wielką wspaniałomyślność. Jakże dramatyczna a zarazem szczęśliwa i piękna była to dla nich chwila!

Każdy z nas nosi w sobie rozmaite tajemnice oraz ciężar przeszłych myśli i czynów. Niektóre z nich bardzo nam ciążą, bo wyjątkowo źle o nas świadczą. Potrzebujemy oczyszczenia. Do faktycznego opamiętania nie dochodzi jednak łatwo i bezboleśnie. Bywa, że Bóg pozwala grzechowi hańbić nas całymi latami, abyśmy nabrali do grzechu szczerej niechęci. Ty wysłuchujesz modlitwy, do ciebie przychodzi wszelki człowiek z wyznaniem grzechów. Gdy zbytnio ciążą nam występki nasze, Ty je przebaczasz [Ps 65,3-4]. Biblijny król Dawid też nie od razu był gotowy do prawdziwej pokuty. Dopiero wówczas, gdy prorok Natan obudził w nim sumienie, zawołał do Boga: Obmyj mnie zupełnie z mej winy i oczyść mnie z mego grzechu! Gdyż jestem świadom swych przestępstw, mój grzech mam wciąż przed oczami [Ps 51,2-3]. Dla Boga liczy się szczerość nawrócenia grzesznika.  Grzech mój wyznałem Tobie i winy mojej nie ukryłem. Rzekłem: Wyznam występki moje Panu; wtedy Ty odpuściłeś winę grzechu mego [Ps 32,5].

W ciągu wielu lat służby duszpasterskiej napatrzyłem się na setki nieprawdziwych aktów opamiętania. Myślę, że czasem do tej powierzchowności przyczyniają się sami chrześcijanie, skracając grzesznikom czas pokuty, uspakajając ich rozedrgane od żalu serca i oczekując od nich radości, podczas gdy jeszcze nie zdążyli całej swej skruchy należycie wypłakać. Taka posługa podczas duchowych narodzin sprawia, że ludzie ani nie mają prawdziwej wolności od grzechu, ani nie cieszą się pełnią radości zbawienia. Na szczęście bywam świadkiem wielu prawdziwych nawróceń. Błogosławiony ten, któremu odpuszczono występek, którego grzech został zakryty! Błogosławiony człowiek, któremu Pan nie poczytuje winy, a w duchu jego nie ma obłudy! [Ps 32,1-2]. Ależ to jest radość! Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości [1Jn 1,9]. Krew Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. 

Nigdy nie zapomnę moich grzechów. Bóg wszakże obiecał mi ich nie pamiętać, bo wyznałem je Bogu i dzięki ofierze Jezusa Chrystusa zostałem z nich usprawiedliwiony. Sprawa zamknięta na zawsze! Jestem czysty, wolny i szczęśliwy. A Ty?

Nie pamiętaj mych przestępstw i grzechów młodości, niech łaska przyświeca Twej pamięci o mnie, proszę o to ze względu na Twą dobroć, PANIE [Ps 25,7].

Moje spotkanie z Jakubem Kamińskim

Osiem lat temu, gdy dotarła do mnie wiadomość, że młodziutki ewangelista z Gołdapi z wielką pasją głosi ewangelię, postanowiłem przyjrzeć mu się bliżej. Pojechałem na umówione z nim spotkanie i po uzgodnieniu kilku szczegółów zaprosiłem go do posługi w Centrum Chrześcijańskim NOWE ŻYCIE w Gdańsku. Poza zorganizowaniem ewangelizacji przyświecały mi dwa dodatkowe cele. Po pierwsze, ludziom z naszego Zboru, którzy słyszeli już o Jakubie Kamińskim, chciałem stworzyć możliwość spotkania się z nim i posłuchania go tutaj na miejscu, we własnym Zborze. A po drugie, obserwując, że ów młody ewangelista związuje się ze środowiskami Reformacji Nowoapostolskiej - wieszczącej zmierzch kościołów instytucjonalnych i rozkwit niezależnych kościołów pod przywództwem nowych apostołów i proroków - pomyślałem, że może podczas niedzielnego obiadu na Olszynce, uda mi się zawrócić go z tej drogi i pozyskać do służby na rzecz zdrowej ewangelii. Przecież w Polsce wciąż jest bardzo dużo biblijnych zborów, którym przydałoby się wsparcie ze strony ewangelisty, z pasją głoszącego zdrową ewangelię. Mogłem żywić taką nadzieję, bowiem podczas spotkania w Gołdapi Jakub powiedział, że jego celem nie jest zakładanie nowego kościoła, a służenie kościołom istniejącym.

W dniu 24 czerwca 2017 roku z różnych stron Polski najechało się do naszego Zboru sporo wielbicieli Jakuba Kamińskiego, co z pewnością miało wpływ na przebieg spotkania. Zrobiło się głośno i bardzo - jak na nasz Zbór - nienaturalnie. Nie inaczej było w niedzielę 25 czerwca. Ewangelista częściowo uszanował zgłoszony przeze mnie już w Gołdapi warunek, że jego żona, która w ich nomenklaturze też jest pastorem, nie będzie wśród nas wygłaszać kazania. Wystąpiła wprawdzie z krótkim apelem, ale główne przesłanie - już wtedy ze sporą dozą wątków finansowych - rzeczywiście miał Jakub. Część ludzi była poruszona. Ktoś stwierdził, że było to dla naszego Zboru bardzo rozciągające. Niektórzy wyrażali zachwyt, lecz raczej nie Jezusem Chrystusem, a bardziej samym Jakubem. Przekonałem się o tym następnego dnia, gdy kilka osób przyjechało na zapowiedziane spotkanie po-ewangelizacyjne. Gdy usłyszeli, że Jakuba już nie ma, natychmiast odjechali, nie zainteresowani rozmową o naśladowaniu Jezusa ze zwykłym pastorem.

Nadszedł czas niedzielnego obiadu. Moja żona i synowa przygotowały posiłek i zasiedliśmy do stołu. Po wymianie rozmaitych wrażeń, przy poobiedniej kawie miałem wreszcie możliwość otwartej rozmowy na wspomniany wcześniej temat. Niestety, szybko stało się jasne, że Jakub nie przyjechał słuchać moich rad i próśb. Zrobiło mi się przykro, bo nawet nie postarał się choć trochę wsłuchać w moje słowa. Nie był też zainteresowany historią, jak Bóg nas prowadził w ostatnich latach. Chyba trochę rozczarowany brakiem naszego aplauzu, popędził dalej w swoim kierunku... Tak skończył się mój kontakt z Jakubem Kamińskim. Moja próba włączenia go w służbę ewangelii Chrystusowej spełzła na niczym. Do dzisiaj jest mi smutno, bo bardzo chciałem, żeby ten młody, zapalony kaznodzieja, służył Słowu Bożemu, a nie wytwarzaniu „produktu kościelno-podobnego”, oferowanego ludziom za coraz to odważniejsze kwoty.

Ponad czterdzieści lat służę Bogu w Kościele Zielonoświątkowym. Traktuję to jako zaszczyt, że mogę to robić w ramach klasycznego ruchu zielonoświątkowego, nauczając Słowa Bożego i w ten sposób dbając o duchowe dziedzictwo, pozostawione nam przez naszych ojców w wierze. Wiem, że do mojej wspólnoty kościelnej przenikają coraz to nowe trendy i nauki, tu i ówdzie zyskując sobie gorliwych zwolenników. Reformacja Nowoapostolska, której niegdyś, w ślad za amerykańską denominacją Zborów Bożych (ang. Assemblies of God) potrafiliśmy się przeciwstawić, teraz już swobodnie infiltruje nasze zbory, wyławiając dla swoich celów wielu gorliwych i aktywnych chrześcijan. Niedobrze się dzieje, że w Kościele Zielonoświątkowym nie mamy już Komisji Doktrynalnej, która stałaby na straży zdrowej nauki obowiązującej w naszym środowisku. Uleganie urokom błyskotliwych postaci spod znaku Reformacji Nowoapostolskiej i uwierzytelnianie ich poprzez organizowanie wspólnych eventów, skutkuje coraz mniejszą troską o wierność Słowu Bożemu. 

Już dzisiaj zbory Kościoła Zielonoświątkowego - np. pod względem nauczania i charakteru praktykowanej pobożności - do tego stopnia różnią się między sobą, że grozi to utratą wewnętrznej spójności, a nawet i naszej wspólnej tożsamości. Wykorzystując właściwą nam otwartość duchową, duch piewców Reformacji Nowoapostolskiej zwodzi nas w stronę ich chrześcijaństwa konferencyjnego, ze szkodą dla organicznej działalności lokalnych zborów Kościoła. Rzeczony Jakub Kamiński w tym procesie odegrał już całkiem pokaźną rolę.

Na koniec, czy w zborach biblijnych kościołów w Polsce naprawdę brakuje jakiejkolwiek refleksji, że corocznie ogłaszane na konferencjach przełomy duchowe jakoś wcale nie mają miejsca? Że szkoły, do których werbuje się naszych członków, przynoszą profity duchowe i materialne oraz tworzą przyszłe kadry przede wszystkim dla ludzi, którym - jak żerującej na drzewie jemiole - tylko na tyle zależy na nas, na ile mogą ciągnąć z nas odżywcze soki?

Czy miała prawo apelować w imię Boga?

Po wystąpieniu pewnej p. biskup 21 stycznia 2025 roku w Katedrze Narodowej w Waszyngtonie z apelem do prezydenta Trumpa, zadziwiam się, jakże wielu współczesnych chrześcijan podziela jej sposób myślenia. Czy naprawdę ta pani miała prawo przedłożyć swą prośbę w imię Boga miłosiernego? Czy Bóg nie wypowiedział się już w sprawie wspomnianych w jej mowie grzechów? 

Coraz więcej ludzi myśli sobie, że tak będzie również na Sądzie Ostatecznym. Wystąpi jakiś podobny do tej pani adwokat, odwoła się do miłosierdzia Bożego i w ten sposób niejako postawi Boga pod ścianą, załatwiając dla wszystkich grzeszników przebaczenie i życie wieczne. Tak. Wielu współczesnych chrześcijan wierzy, że ostatecznie wszyscy będą zbawieni.

Z Biblii wiemy, że jedynie Syn Człowieczy ma prawo na tyle wstawić się przed Bogiem Ojcem za grzeszników aby zadośćuczynić Jego sprawiedliwości i uśmierzyć gniew Boży. Jest nim Jezus Chrystus. On jako Arcykapłan wstawia się wszakże tylko za tych, którzy w Niego uwierzyli i opamiętali się ze swoich grzechów. Do takich osób, uciskanych i prześladowanych w tym świecie, apostoł Paweł w natchnieniu Ducha Świętego napisał:

Bóg bowiem, słusznie, odpłaci uciskiem tym, którzy was uciskają, a wam, uciskanym, oraz nam, przyniesie ulgę. Nastąpi to, gdy z nieba objawi się Pan Jezus. Przyjdzie On z heroldami swej potęgi, w płomieniu ognia, wymierzając karę tym, którzy nie uznali Boga oraz tym, którzy odmawiają posłuszeństwa dobrej nowinie naszego Pana Jezusa. Zostaną oni skazani na wieczną zgubę, z dala od obecności Pana oraz potęgi Jego chwały. Tak właśnie będzie w tym dniu, gdy przyjdzie, by Jego święci oddali Mu chwałę i by podziwiali Go wszyscy, którzy uwierzyli, a pośród nich i wy, ponieważ uwierzyliście świadectwu, które złożyliśmy wśród was [2Ts 1.3-10].

Nikt nie miłuje grzeszników bardziej niż Syn Boży. A jednak nadchodzi dzień, gdy On dokona wśród ludzi wielkiego i ostatecznego podziału. Można oczywiście żywić przekonanie, że będzie inaczej. Jednakże Bóg na kartach Pisma Świętego wyraźnie powiedział, że aby skorzystać z Jego miłosierdzia, trzeba się odwrócić od swoich grzechów, nawrócić się do osobistej wiary w Jezusa Chrystusa i zacząć przestrzegać wszystkiego, co On przykazał. Tego nie mogą zmienić żadne ludzkie postulaty i poglądy.

Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi nie odziedziczą Królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ludzie dopuszczający się nierządu, bałwochwalcy, cudzołożnicy, mężczyźni współżyjący między sobą i ci, którzy się im oddają, złodzieje, chciwcy, pijacy, oszczercy i zdziercy nie odziedziczą Królestwa Bożego. A takimi właśnie niektórzy z was byli. Obmyliście się jednak, doznaliście uświęcenia i dostąpiliście usprawiedliwienia w imieniu Pana, Jezusa Chrystusa, i w Duchu naszego Boga [1Ko 6,9-11].

Wracając do wspomnianej pani biskup, to owszem, jak najbardziej miała prawo taki apel wystosować we własnym imieniu i ewentualnie w imieniu wymienionych przez nią osób, jeśli ją o to prosiły. Zaś w miejsce Chrystusa inne poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem [2Ko 5,20].

Test na próżność

W każdym środowisku można natknąć się na ludzi mających o sobie bardzo dobre zdanie i lubiących, żeby ich podziwiać. Nie ma dnia ani sytuacji, żeby nie próbowali oni zwrócić na siebie uwagi i w ten sposób dostarczyć swemu otoczeniu kolejnego powodu do zachwytu. Takie nastawienie na pochlebstwa i nadmierne przywiązywanie uwagi do rzeczy zewnętrznych, nazywamy próżnością.

Oczywiste, że każdemu z nas chciałoby się przynajmniej od czasu do czasu usłyszeć jakieś miłe słowo. Nie ma w tym nic złego, zwłaszcza jeśli jest ono reakcją na coś, co od dawna wiernie robimy, lub co - bez nastawienia na pochwały - udało się nam zrobić dla dobra innych i na chwałę Bogu. Z próżnością mamy do czynienia wówczas, gdy każdej naszej aktywności zaczyna towarzyszyć oczekiwanie na pozytywne reakcje i podziw. Czy coś takiego może przytrafić się chrześcijanom? Czy to możliwe, aby z takim nastawieniem serca ktoś służył Bogu i pracował w Kościele? Kiedy nasze pragnienie podobania się Bogu jest czyste i miłe w Jego oczach, a kiedy świadczy o próżności naszych serc i umysłów? 

Aby w tej kwestii nie pobłądzić, trzeba uważniej przyjrzeć się Jezusowi Chrystusowi i i na Nim się wzorować. On zawsze starał się podobać Ojcu. W wyniku Jego słów i czynów ludzie oddawali chwałę Bogu. Zasadniczo, Jezus nie skupiał ludzkiej uwagi na sobie samym, lecz na Ojcu w niebie. Moja nauka nie jest moją nauką. Pochodzi ona od Tego, który Mnie posłał. Jeśli ktoś chce pełnić Jego wolę, pozna, czy ta nauka pochodzi od Boga, czy też Ja mówię sam od siebie [Jn 7,16-17]. Podobną postawę widzimy w uczniach Jezusa Chrystusa. Po tym, jak zostali napełnieni Duchem Świętym, stali się sługami ewangelii Chrystusowej i zaprzestali starań o ludzkie względy. Kto mówi sam od siebie, szuka własnej chwały. Kto natomiast szuka chwały Tego, który go posłał, ten jest szczery i nie ma w nim niczego, co byłoby nieprawe [Jn 7,18]. 

Próżność to postawa niegodna prawdziwego naśladowcy Chrystusa. To więc mówię i nalegam w Panu, abyście już nie postępowali tak, jak postępują poganie, próżni w swych dążeniach, pokrętni w swych pomysłach, dalecy od życia Bożego przez nieświadomość, która ich zaślepia, i przez niewrażliwość ich serca [Ef 4,17-18]. Testuję więc swoje serce. Czy przypadkiem nie za bardzo zależy mi na ludzkim feedbacku? Czy to, co dzisiaj robię, wciąż robiłbym niestrudzenie, nawet gdyby nikt tego nie zauważył i nigdy nie pochwalił?

Dlaczego wciąż żyją?

Psalm 71

Dlaczego Bóg daje światło nieszczęsnym i życie ludziom pełnym goryczy — tym, którzy bezskutecznie czekają na śmierć, którzy jej chcą niczym skarbów ukrytych, którzy cieszyliby się z zejścia do grobu — ludziom, którzy nie widzą sensu swojej drogi i których osaczył sam Bóg? [Jb 3,20-23].

Hiob pytał we własnej sprawie. Mnie niejeden raz przychodzi mierzyć się z takim dylematem w posłudze duszpasterskiej. Dlaczego Bóg podtrzymuje życie osób, które same marzą o śmierci? Przecież są w głębokiej niedoli, cierpią niemiłosiernie, są niezdolni do samodzielnego funkcjonowania, a wciąż żyją. Wydaje się przy tym, że są całkowicie nikomu już nieprzydatni, więc jaki jest sens dalszego utrzymywania ich przy życiu?

Wciąż nie mam na to jednoznacznej odpowiedzi, zwłaszcza że każda z takich osób ma unikalne życie, różne za sobą przeżycia oraz jakieś swoje otoczenie, w którym jej życie toczyło się i wciąż toczy. Właśnie w środowisku tych umęczonych życiem osób szukam, przynajmniej częściowego, wyjaśnienia takich sytuacji. Jako duszpasterz często bowiem sam też jestem cząstką otoczenia takich osób, a chcąc być w moich rozmyślaniach konstruktywnym, pytaniem o sens ich życia obejmuję także samego siebie.

Ogólnie rzecz biorąc, Biblia poucza, że osoby zdrowe i silne mają obowiązek zająć się chorymi i słabymi. My natomiast, mocni, powinniśmy wziąć na siebie ułomności słabych, zamiast dogadzać sobie samym [Rz 15,1]. Jeśli któraś wdowa ma dzieci lub wnuki, to niech one najpierw uczą się troski o własny dom i wspierania rodziców, bo to jest miłe Bogu [1Tm 5,4]. Jedni drugich brzemiona noście. W ten sposób wypełnicie Prawo Chrystusa [Ga 6,2]. Szanuj swego ojca i matkę — tak brzmi pierwsze przykazanie z obietnicą: aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi [Ef 6,2-3].

W świetle Biblii widzimy, że mając w swoim środowisku osobę niezdolną już do samodzielnego życia; matkę, ojca, dziadka, babcię itd., mamy tym samym nałożone nam przez Boga zadanie otoczenia jej należytą opieką. Gdyby zaś dzieci lub wnuki nie potrafiły, nie mogły albo nie chciały zatroszczyć się o sędziwych lub schorowanych krewnych, wówczas takie zadanie spoczywa na wspólnocie chrześcijańskiej, do której osoba potrzebująca pomocy należy.

A zatem jaki może być sens utrzymywania przy życiu osób niezdolnych już do samodzielności? Nie podejmę się odpowiedzi na to pytanie w odniesieniu do nich samych. Niewykluczone natomiast może być i to, że Bóg wciąż nie zabiera ich z tego świata również dlatego, bo chce dać szansę ich dzieciom i wnukom oraz braciom i siostrom w Chrystusie, aby wykazali się posłuszeństwem Słowu Bożemu. Bóg czeka, że wreszcie zalśni ich miłość rodzinna i chrześcijańska. Bo kto nie troszczy się o swoich, zwłaszcza o domowników, ten wyparł się wiary i jest gorszy od niewierzącego [1Tm 5,8].

Bóg, który sam jest Opiekunem, chce wziąć chwałę z tego, że Jego dzieci - jak nigdy wcześniej - ze względu na Niego i w Jego imieniu zaopiekują się niesprawnymi osobami, zanim Bóg odwoła ich z tego świata.

Propozycja na Nowy Rok

Gdy dociera do nas wiadomość, że coś dla nas ważnego ma stać się trudno dostępne lub ma podrożeć, to czym prędzej podejmujemy staranie o zrobienie sobie zapasów. Biblia zapowiada, że zbliża się czas, gdy nie będzie można karmić się Słowem Bożym. Oto nadchodzą dni — oświadcza Wszechmocny PAN — że ześlę na ziemię głód. Nie będzie to głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów PANA. Będą wówczas zmęczeni wlec się od morza do morza i tułać się z północy na wschód, chcąc znaleźć słowo PANA — jednakże nie znajdą [Am 8,11-12].

Dzisiaj Pismo Święte jest powszechnie dostępne. Mamy bardzo dobry czas, by je poznać. Możemy mieć swój własny egzemplarz Biblii i swobodnie ją czytać. Możemy też słuchać Słowa Bożego, zgodnie z wezwaniem proroka: Ziemio, ziemio, ziemio, słuchaj Słowa Pańskiego! [Jr 22,29]. Dzięki niemu zyskujemy wiarę w Boga, umacniamy się w niej i zachowamy ją w nadchodzącym czasie. Wiara więc jest ze słuchania, a słuchanie – przez Słowo Boże [Rz 10,17]. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu, bo ten, kto przychodzi do Boga, musi wierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go szukają [Hbr 11,6].

Dlatego z całego serca zachęcam do czytania i rozważania Pisma Świętego. Początek Nowego Roku stanowi świetną okazję, by zacząć. Ktoś sięgnie po Biblię po raz pierwszy, niektórzy z nas ją odkurzą i rozkochają się w niej na nowo, a jeszcze inni przeczytają ją kolejny rok z rzędu. Wszyscy z lepszego poznania Słowa Bożego wyniesiemy ogromny pożytek. Całe Pismo natchnione jest przez Boga i pożyteczne do nauki, do wykazania błędu, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był w pełni gotowy, wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła [2Tm 3,16-17].

Serdecznie zachęcając proponuję, abyśmy w roku 2025 przeczytali ją razem. Mój syn opracował Chronologiczny plan czytania Biblii i podjął się ambitnego zadania dostarczania nam codziennej porcji Słowa Bożego do jednoczesnego czytania i słuchania. Korzystając z tego podcastu słuchamy Biblii Warszawskiej, a czytamy z ekranu - Fire Bible, tj. Biblię w najnowszym przekładzie na język polski. A zatem, przeżyjmy ten rok z Biblią, póki jeszcze można.