Jak to możliwe, że poszli do tego samego miejsca?

W tym tygodniu Centrum Chrześcijańskie NOWE ŻYCIE pożegnało na cmentarzu dwóch mężczyzn. Pierwszy z nich należał do zboru. Znałem go od dziecka. Cichy, łagodny, sympatyczny facet. Nigdy nie robił wokół siebie niepotrzebnego zgiełku. 18 września 1977 roku razem z nim i obydwaj z naszymi starszymi braćmi, on z Pawłem, jak z Adamem, zostaliśmy ochrzczeni w wodzie przez śp. pastora Sergiusza Waszkiewicza. Trzynaście lat później ożenił się ze wspaniałą, wierzącą dziewczyną. Wychował dwóch synów. Przez wszystkie te lata trwał w wierze i społeczności gdańskiego zboru zielonoświątkowego. Pismo Święte mówi, że kto wytrwa do końca, będzie zbawiony [Mk 13,13]. On wytrwał. Zmarł nagle w wieku sześćdziesięciu lat zostawiając po sobie wspaniałe świadectwo życia i wiary w Pana Jezusa. Składając trumnę do grobu mogłem powiedzieć: Odprawiamy teraz sługę Twego, Panie, w pokoju, albowiem oczy jego widziały Twoje zbawienie, które przygotowałeś przed obliczem wszystkich ludów. Czynimy to w nadziei zmartwychwstania...

Drugi, odprawiony przez nas w tych dniach mężczyzna był mężem jednej z sióstr należących do naszego zboru. To temperamentny choleryk, który sprawiał jej wiele przykrości z powodu wiary w Jezusa. Nawet pójście za Jezusem obydwu ich córek nie zmieniło jego zachowania. Był hardy i nieprzystępny. Nasza siostra całymi latami cierpliwie to znosiła. Aż niedawno przyszła na niego choroba. Na kilka tygodni przed śmiercią zmienił się nie do poznania. Zwrócił się ku Bogu. Poprosił o modlitwę. Kilkakrotnie przeprosił żonę za to, jaki był wobec niej. Wieloletnia życzliwość wierzącej żony z pewnością miała na to duży wpływ. Biblia mówi: Albowiem mąż poganin uświęcony jest przez żonę i żona poganka uświęcona jest przez wierzącego męża [1Ko 7,14]. Przed opuszczeniem trumny do grobu również więc powiedziałem, chociaż już nieco inaczej: Odprawiamy więc teraz sługę Twego, Panie, w pokoju, albowiem wierzymy, że oczy jego zobaczyły Twoje zbawienie, które przygotowałeś przed obliczem wszystkich ludów...

Dusze obydwu tych mężczyzn poszły do raju, jak to jednemu z ukrzyżowanych obok Jezusa łotrów zapowiedział Pan, albo na "łono Abrahama", jak głosi opowieść o bogaczu i Łazarzu. Jak to możliwe, że poszli do tego samego miejsca? Stało się tak dzięki niepojętej łasce Bożej. Przez łaskę bowiem jesteście zbawieni mocą wiary. Nie pochodzi to z waszej zasługi, lecz z daru Bożego. Nie z uczynków, aby się nikt nie przechwalał [Ef 2,8-9]. Akt szczerej, wyznanej Bogu wiary i pokuty przenosi człowieka ze śmierci do życia, niezależnie od tego, jak długo po tym fakcie następuje jego fizyczna śmierć.

Królestwo Niebios przypomina bowiem pewnego gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem wynająć robotników do swojej winnicy. Uzgodnił z nimi stawkę — denar za dzień — i posłał do pracy. Następnie wyszedł o dziewiątej i zobaczył innych, stojących bezczynnie na rynku. Idźcie i wy do winnicy — powiedział — a ja wam sprawiedliwie zapłacę. I oni poszli. Potem wyszedł jeszcze w południe i około piętnastej. Postąpił podobnie. Gdy wyszedł o siedemnastej, zastał również czekających na pracę. Dlaczego tu bezczynnie stoicie cały dzień? — zapytał. Nikt nas nie wynajął — odpowiedzieli. On na to: Idźcie i wy do winnicy.

Z nastaniem wieczoru właściciel winnicy polecił swojemu zarządcy: Zwołaj robotników i wypłać im dniówkę. Zacznij od ostatnich, a zakończ na pierwszych. Podeszli zatem zatrudnieni o siedemnastej i otrzymali po denarze. Gdy podeszli pierwsi, sądzili, że dostaną więcej, lecz i oni otrzymali po denarze. Po wypłacie zaczęli się burzyć przeciwko gospodarzowi. Ci ostatni pracowali tylko godzinę — wytykali — a pan potraktował ich na równi z nami, którzy musieliśmy znosić trudy dnia i upał!

Wtedy gospodarz powiedział jednemu z nich: Nie krzywdzę cię, mój drogi. Czy nie uzgodniliśmy, że dostaniesz denara? Bierz, co twoje, i idź! Chcę bowiem temu ostatniemu zapłacić tak, jak i tobie. Czy nie wolno mi z tym, co moje, czynić tego, co chcę? A może krzywym okiem patrzysz na to, że jestem dobry? W ten sposób ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi [Mt 20,1-16].

Otwartym pozostawmy pytanie, jak tak różni ludzie zostaną potraktowani przez Chrystusa Pana w chwili, gdy będzie rozliczał postępowanie zbawionych i rozdawał nagrody? Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy odebrał zapłatę za to, czego dokonał w ziemskim życiu — dobrego czy złego [2Ko 5,10]. 

Życzenia świąteczne 2020

Przyjście Syna Bożego na świat to był początek największej akcji ratunkowej w dziejach ludzkości. Z powodu grzechu Adama śmierć zapanowała nad wszystkimi ludźmi. Chociaż fizycznie żyli i się rozmnażali na ziemi, to jednak duchowo byli martwi. Potrzebny był doskonały człowiek bez grzechu, który mógłby zadośćuczynić sprawiedliwości Bożej i otworzyć ludziom drogę do pojednania z Bogiem. Zgodnie z Bożym planem zbawienia kimś takim mógł być tylko Bóg wcielony w postać człowieka.

Narodzenie Jezusa wywołało ogromne poruszenie w poinformowanych kręgach. Z nieba popłynęły sygnały o rozpoczęciu wyczekiwanego od wieków zbawczego działania Boga. Nie bójcie się, bo oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu, gdyż dziś narodził się wam Zbawiciel, którym jest Chrystus Pan, w mieście Dawidowym. A to będzie dla was znakiem: Znajdziecie niemowlątko owinięte w pieluszki i położone w żłobie. I zaraz z aniołem zjawiło się mnóstwo wojsk niebieskich, chwalących Boga i mówiących: Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom, w których ma upodobanie [Łk 2,10-14].

Od chwili narodzin, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa ludzie przez wiarę w Niego dostępują zbawienia. Otrzymują dar życia wiecznego. Przechodzą ze śmierci do życia. W Chrystusie stają się beneficjentami obietnic Bożych. Łaska Boża zbiera wspaniałe żniwo w postaci ludzkich dusz przeznaczonych do życia wiecznego. 

Tegoroczne świętowanie Narodzenia Pańskiego znacznie różni się od poprzednich w naszym życiu. Stan świata w 2020 roku zdaje się dobitnie wskazywać, że czasy łaski Bożej dobiegają końca. Wdzięczni za cud Wcielenia Syna Bożego, naszą uwagę - jak nigdy wcześniej - skupiamy na Powtórnym Przyjściu Jezusa Chrystusa na ziemię. Któregoś dnia nagle Syn Boży przyjdzie zabrać z ziemi swoich wybranych i rozpocząć sądy Boże nad światem. Największa akcja ratunkowa zostanie zakończona. W niebie rozpocznie się wielkie świętowanie, a na ziemię wyleje się gniew Boży.

W tej sytuacji wszystkim Braciom i Siostrom w Chrystusie, wszystkim moim Czytelnikom i Przyjaciołom oraz Znajomym z FB składam serdeczne życzenia, abyśmy mieli udział w chwalebnym Dniu Zmartwychwstania i pochwyceniu Kościoła. Wszystkim, którzy dzięki wierze w Jezusa Chrystusa cieszą się darem życia wiecznego, wszystkim nam życzę wytrwania w Panu aż do samego końca. Trwa czas próby. W tych dniach wychodzi na jaw, jaka naprawdę jest nasza wiara. Życzę Wam, abyśmy okazali się prawdziwymi chrześcijanami, należycie przygotowanymi na spotkanie z Panem.

P.S. W tym celu na początku grudnia przedstawiłem cykl wskazówek pt.  Co robić, aby się uratować?

A co z zapowiedzią nieszczęścia?

Wszyscy cenimy biblijne obietnice błogosławieństwa Bożego. Przesyłamy je sobie we wzajemnych życzeniach, zawieszamy na ścianach w mieszkaniu i pocieszamy się nimi w trudnych chwilach. I słusznie, bo obietnice Boże są wspaniałe i niezawodne. Co Bóg ci obiecał, na pewno też da, co rzekł, nie ulegnie już zmianie. Choć rzeczą tak dziwną to często się zda, Bóg wierny swym słowom zostanie. Nie tylko tak śpiewamy w jednym z budujących hymnów chrześcijańskich ale i przekonujemy się o tym w codziennym życiu. Cieszymy się, gdyż Ten, który złożył obietnicę, jest wierny [Hbr 10,23] i jesteśmy za to naszemu Panu bardzo wdzięczni.

Skoncentrowani na wyszukiwaniu w Biblii obietnic dla siebie, możemy jednak przeoczyć fakt, że Bóg wcale nie rzadziej zapowiada też nieszczęścia. Środkiem wychowawczym w ręku Boga jest bowiem zarówno błogosławieństwo jak i przekleństwo. Dość szczegółowo mówi o tym 27. i 28. rozdział Księgi Powtórzonego Prawa. Uważny czytelnik Biblii musi w końcu odkryć, że każdej obietnicy Bożej towarzyszy jakieś ostrzeżenie przed niespełnieniem jej warunków. I bynajmniej nie jest tak, że Bóg skrupulatnie spełnia obietnice, a zapomina o groźbach i się z nich po cichu wycofuje. I będzie tak, że jak PAN cieszył się wami, wyświadczając wam dobro i mnożąc was liczebnie, będzie się cieszył niszcząc was i tępiąc, i wyrywając was z ziemi, do której wchodzisz, by ją wziąć w posiadanie [5Mo 28,63].

Faktycznie Bóg z taką samą determinacją obstaje przy dotrzymywaniu dobrego, jak i złego słowa. Lecz jak spełniła się wam każda dobra obietnica, którą złożył wam PAN, wasz Bóg, tak PAN spełni nad wami każdą zapowiedź nieszczęścia [Joz 23,15] - ostrzegał Bóg Izraelitów wkraczających do Ziemi Obiecanej. Każde słowo PANA ma jednakową wartość w Jego ustach. Żadnego ze swoich słów Bóg nie rzuca na wiatr. Dobre przyjmujemy od Boga, czy nie mielibyśmy przyjmować i złego? [Jb 2,10].

Dlaczego dzisiaj o tym piszę? Ponieważ myślę, że błędnie oceniamy to, co aktualnie dzieje się na świecie. Może się mylę, ale mam wrażenie, że niektórzy z nas całe to zamieszanie z koronawirusem uważają albo za przypadkowe nieszczęście, albo za zakulisową zmowę złych ludzi. Zdają się przy tym myśleć, że przez jakieś ich reakcje ten zły bieg spraw można zatrzymać lub przekierować w dobrą stronę. Jedni modlą się więc do Boga o ratunek, drudzy demaskują spisek, a jeszcze inni sami próbują stawić czoła temu przekleństwu.

Jeżeli rzeczywiście jest tak, jak ludzie myślą, to jest szansa, że  jeszcze będzie normalnie, jeszcze będzie przepięknie. Jeżeli Bóg nie ma z tym nic wspólnego, jeżeli szalejący na całym świecie wirus w żadnym razie nie jest wyrazem jakiejś części Jego sądów nad bezbożnym światem, to wkrótce wszystko wróci do normy i znowu będzie jak dawniej. Co jednak, jeżeli Bóg spełnia swoją zapowiedź i właśnie rozpoczyna sąd nad tym światem? Kto w takim przypadku jest w stanie zatrzymać Wszechmogącego? 

Na ile znam Boga oraz Jego odwieczne plany objawione w Piśmie Świętym, to wiem, że ten świat zmierza do zapowiedzianego mu, niechybnego i tragicznego końca. Wierząc, że Bóg dotrzymuje słowa, nie ośmielam się Mu w żaden sposób przeciwstawiać. Zgodnie z Jego wolą robię wszystko, co mogę, aby jak najwięcej ludzi doprowadzić do pojednania z Bogiem, aby wraz ze światem nie zostali potępieni [1Ko 11,32], a jednocześnie błogosławię PANA w realizacji Jego chwalebnego planu zbawienia. Gdy widzę, że z tym światem zaczynają sie dziać dziwne i straszne rzeczy, zapowiedziane w Biblii, to nie mam zamiaru prosić, aby Bóg się zatrzymał, bo przecież modlę się, aby nastało Królestwo Boże.

Obwieszczone przez Boga nieszczęścia muszą się wydarzyć. Jestem wdzięczny Bogu, że dotrzymuje słowa i rozprawi się z bezbożnością świata. Tak jak odczuwam ulgę, gdy ziemska władza sprawiedliwie osądza i skazuje przestępców, tak moje serce wypełnia się chwałą dla Boga, gdy widzę pierwsze 'bóle porodowe' Wielkiej Transformacji, podczas której nastąpi koniec teraźniejszego świata i początek nowego nieba i nowej ziemi. W obliczu wydarzeń końca świata Biblia nie wzywa mnie do tego, abym prosił Boga o zmianę Jego planów. PAN powiedział: A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze [Łk 21,28].

Eksperyment z przypowieścią o Urodzinach

Napisałem dzisiaj i w ramach eksperymentu zamieściłem na Facebooku "Przypowieść o Urodzinach" następującej treści:

"Zbliżała się kolejna rocznica moich Urodzin. Urodziłem się konkretnego dnia, ale rodzice zarejestrowali ten fakt w urzędzie dopiero po kilku miesiącach. Do tego urzędniczka pomyliła dzień mojego przyjścia na świat, zamieniając szóstkę na dziewiątkę. Oficjalna data moich Urodzin nie całkiem pokrywa się więc z rzeczywistością, co jednak nie zmienia faktu, że się urodziłem i żyję.

Moi krewni i znajomi zaczęli się kłócić. Niektórzy skupili się na ustalaniu, kiedy dokładnie i o której godzinie się urodziłem. Część moich 'przyjaciół' uznała, że z moich Urodzin nie należy robić żadnego święta. Sporo z nich zgłosiło chęć przyjazdu na moje Urodziny, ale nie okazali przy tym żadnego zainteresowania, jak ja widziałbym to wspólne świętowanie. Jeszcze innym wszystko było całkiem obojętne. I tak jest co roku...  Czy mam prawdziwych przyjaciół? Czy jestem dla kogoś z nich potrzebny i ważny?"

Sądziłem, że ta parabola dla wszystkich okaże się zrozumiała. Starałem się, aby była na tyle wymowna, żeby można było w lot uchwycić, o co w niej chodzi. A tymczasem ludzie zaczęli składać mi życzenia urodzinowe, pocieszać mnie, współczuć problemów z datą urodzin itp. Najwidoczniej słabo się spisałem z próby napisania przypowieści o świętowaniu Narodzin Pana Jezusa. Tylko dwie osoby w komentarzach dały znać, że zrozumiały mój tekst. Mam nadzieję, że wśród kilkudziesięciu pozostałych reakcji, przynajmniej niektóre wzięły się z uważnego przeczytania mojego wpisu. 

Obserwując, jak pod moim wpisem pojawiają się kolejne życzenia i miłe słowa do mnie adresowane, po niespełna czterdziestu minutach czym prędzej usunąłem moją 'przypowieść' z Facebooka. Autorami tych wpisów byli kochani ludzie. Lubię ich i cenię. Nie chciałem ich kompromitacji. Nie zrobiłem sobie żadnego "printscreenu" z tych komentarzy. Niestety, ale świadczyły o powierzchowności wielu miłych dla mnie osób. Nie chcę tego utrwalać ani pamiętać. Mój tekst bez żadnych konsekwencji można było w ogóle pominąć, potraktować go powierzchownie albo zrozumieć opacznie. Lecz co, jeśli tak ktoś podchodzi do Pisma Świętego?

Eksperyment z przypowieścią o Urodzinach nie poszedł jednak na marne. Sporo mi powiedział o potrzebie głębszego wnikania w odczytywany tekst. Ktoś, kto mnie bliżej zna, ten wie, że nie napisałbym czegoś takiego o sobie, tym bardziej, nie umieściłbym przy tym baloników z napisem "Happy Birthday" dla samego siebie. A co ja mówię i piszę o Jezusie? Czy znam Go na tyle dobrze, aby zawsze postąpić zgodnie z Jego myślą?

Trzeba mi uważniej czytać Słowo Boże. Głębiej rozsądzać słowa Jezusa Chrystusa. Powinienem unikać pochopnych sądów i reakcji. Upewniać się, że należycie czczę mojego Zbawiciela i Pana. Nie chciałbym przecież w żadnym razie zasmucić Jezusa. Chcę, aby moje słowa i czyny sprawiały Panu Jezusowi przyjemność. Pragnę tak pisać i mówić, aby bez żadnych wątpliwości było jasne, że kocham Jezusa i moim zachowaniem zawsze staram się wywyższyć Go oraz przynieść Mu chlubę.

A ty? Czy przypadkiem nie zasmucasz Boga swoimi 'śmiałymi' opiniami o niepotrzebnym świętowaniu Narodzin Jezusa w Betlejem?  Czy krytykując świętowanie rocznicy Jego Pierwszego Przyjścia na świat nie tracisz Jego serca, by zechciał cię zabrać do Siebie w czasie Jego Powtórnego Przyjścia? 

Pomyśl o tym, proszę, zanim znowu coś napiszesz w stylu, że to nie ta data, że to pogaństwo itd. Przybliż się raczej do Jezusa i wsłuchując się w głos Ducha Świętego zdobądź się w tych dniach na coś, co sprawi Mu przyjemność, a nie przykrość.

Adrenalina i radość!

Jedną z najpiękniejszych dla mnie scen jest spotkanie stęsknionych za sobą osób. Taką chwilę obserwowałem rok temu, gdy z dwójką kilkuletnich wnuków pojechaliśmy do Szkoły Orląt na ślubowanie naszego najstarszego wnuka, ucznia Liceum Lotniczego w Dęblinie. Już sama świadomość, że po paru miesiącach rozłąki zobaczą brata, wywoływała w nich mnóstwo emocji. I chcielibyście to widzieć, gdy wreszcie nadeszła ta chwila i Jakub wyszedł im naprzeciw. Radość upragnionego spotkania była nie do opisania. 

Ileż adrenaliny wywołuje w nas myśl o spotkaniu z Panem Jezusem! Nasz umiłowany Zbawiciel i Pan któregoś dnia przyjdzie po nas. Mnóstwo wspaniałych emocji weźmie się już z tego, że w tym momencie ożyją wszyscy nasi poprzednicy w wierze. Tak, razem z nimi przeżywać będziemy ten chwalebny moment. Bo na dane hasło, na głos archanioła i na dźwięk trąby Bożej sam Pan zstąpi z nieba i najpierw powstaną umarli w Chrystusie. Potem my, żyjący, pozostawieni tutaj, razem z nimi zabrani zostaniemy na obłokach, w przestworza, na spotkanie Pana. I tak już zawsze będziemy z Panem [1Ts 4,16-17, Biblia Pierwszego Kościoła]. 

Wraz z radością zobaczenia dawno nie widzianych braci i sióstr w Chrystusie nastąpi najbardziej oczekiwana przez nas chwila! Próbujemy czasem wyobrazić sobie tę scenę, gdy ujrzymy naszego Pana? Hiob w największym cierpieniu - jak mówił - żył tą wyobraźnią, że potem, chociaż moja skóra jest tak poszarpana, uwolniony od swego ciała będę oglądał Boga. Tak! Ja sam ujrzę go i moje oczy zobaczą go, nie kto inny. Moje nerki zanikają we mnie za tym tęskniąc [Jb 19,26-27].

Tę niesamowitą radość spotkania z Panem i szczęście z Jego bliskości, opisywali już natchnieni prorocy w czasach Starego Przymierza. I wrócą odkupieni przez Pana, a pójdą na Syjon z radosnym śpiewem. Wieczna radość owionie ich głowę, dostąpią wesela i radości, a troska i wzdychanie znikną [Iz 35,10]. O, wielka będzie moja radość w PANU, moja dusza będzie się cieszyć moim Bogiem, ponieważ odział mnie w szaty zbawienia i okrył płaszczem sprawiedliwości, jak pana młodego, który niczym kapłan wkłada sobie zawój, i jak pannę młodą, która zdobi się w swoje klejnoty [Iz 61,10 BE].

Pochwycenie Kościoła to będzie najwspanialszy moment w życiu wszystkich prawdziwych wierzących. Czeka nas radość nie do opisania. Niech już dzisiaj cieszy nas myśl o zbliżającym się spotkaniu z naszym umiłowanym Panem. Niech każdego dnia ta świadomość dostarcza nam świeżej dawki adrenaliny. Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się [Flp 4,4]. Zapowiedź radości tego spotkania wyśpiewujemy też w pieśni H.L. Turnera (Śpiewnik Pielgrzyma Nr 542).

Być może nad ranem, gdy zorza zabłyśnie
I promień słoneczny przez mgły się przeciśnie
Ukaże się Jezus, jaśniejszy nad słońce
Wziąć z ziemi wybrany Swój lud

A wtedy uwielbienia i wiecznych chwał zaśpiewamy Mu hymn:
On już idzie, Alleluja! Alleluja! Amen!

Być może z wieczora, lub też o północy
W pełności Swej chwały i wielkiej Swej mocy
Pan przyjdzie w promieniach Swej dziwnej światłości
Wziąć w wieczne przybytki Swój lud

I wojska niebieskie z Nim z nieba zstępują
I dusze zbawionych z radością witają
I wszyscy radośnie śpiewają donośnie
Że z ziemi wziął wierny Swój lud

O, będzie to radość wejść bez cierpień, bólu
Na sale weselne, chwalebny nasz Królu
I śpiewać hymn chwały, wdzięczności, wspaniały
Żeś z ziemi wziął wierny Swój lud
[H.L. Turner, Śpiewnik Pielgrzyma Nr 542]

Co robić, aby się uratować? (7)

Jeżeli czytasz wskazówki, co robić, aby się uratować, to mogę się domyślać, że zależy Ci na zbawieniu. Słusznie, bo w obecnej sytuacji przyjęcie daru zbawienia, to najpilniejsza potrzeba każdego człowieka. Dobra nowina o Jezusie Chrystusie głosi, że na drogę zbawienia dostajemy się dzięki łasce Bożej, bez żadnych naszych uprzednich zasług. Gdyż z łaski jesteście zbawieni, przez wiarę. Nie jest to waszym osiągnięciem, ale darem Boga. Nie stało się to dzięki uczynkom, aby się ktoś nie chlubił [Ef 2,8-9]. Jednak tymi błogosławionymi słowami nauki apostolskiej niektórzy ewangeliści wprowadzają ludzi w niebezpieczne złudzenie. Wspaniałą prawdę o dostępie do zbawienia z łaski uważają za zobowiązanie Boga względem nowo nawróconych, zobowiązanie się do tego, że Bóg wszystko za nich będzie robić także na dalszych etapach ich drogi wiary.

Tymczasem ewangelia Chrystusowa głosi, że każdy, kto uwierzy w Jezusa Chrystusa, dzięki Jego ofierze dostępuje przebaczenia grzechów, usprawiedliwienia i pojednania z Bogiem. Każdy świeżo upieczony chrześcijanin zrodzony z Boga, z prawem nazywania się dzieckiem Bożym, z oczyszczonym sumieniem i napełniony Duchem Świętym, rozpoczyna nowe życie. Wszystko to otrzymuje od Boga z łaski, w darmowym 'pakiecie startowym', jeżeli tylko ukorzył się przed Bogiem i szczerze poprosił o dar życia wiecznego. Dzięki tak wielkiej wspaniałomyślności Pana Jezusa Chrystusa już od samego początku naszej drogi wiary, wspomagani przez Ducha Świętego, możemy cieszyć się zbawieniem, mając tę pewność, że Ten, który rozpoczął w nas dobre dzieło, będzie je też pełnił aż do dnia Chrystusa Jezusa [Flp 1,6]. 

Wraz z upływem czasu i naszym wzrostem duchowym, Bóg oczekuje od nas coraz dojrzalszego myślenia i postępowania oraz owoców nowego życia, którym nas obdarował. Pisałem o tym wczoraj we wpisie o uświęceniu. I tutaj pojawia się zapowiedziana już - siódma wskazówka. Chodzi o trwanie w Panu. Trwajcie we mnie, a Ja w was. Jak latorośl sama z siebie nie może wydawać owocu, jeśli nie trwa w krzewie winnym, tak i wy, jeśli we mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie [Jn 15,4-5]. 

Trwanie i stałość charakteryzowały prawdziwych chrześcijan od samych początków Kościoła. I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach [Dz 2,42]. Niestałość to bardzo zgubna cecha. Trzeba nam trwać w Chrystusie. Trwać i wytrwać do końca! Niektórzy z entuzjazmem zaczynają naśladować Jezusa, a po jakimś czasie, zwłaszcza gdy pojawiają się jakieś przeciwności, rezygnują i wracają do starego życia. Pan żadnemu ze swoich naśladowców nie obiecał, że będzie łatwo. I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego; ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony [Mk 13,13]. 

Biblia nie pozostawia wątpliwości co do tego, że jako chrześcijanie ponosimy osobistą odpowiedzialność za swoje postępowanie i zostaniemy rozliczeni z tego, jak korzystaliśmy z okazanej nam łaski Bożej. Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe [2Ko 5,10]. Aby być zbawionym, potrzebny jest nam nie tylko dobry początek. Trzeba nam wytrwać w wierze i naśladowaniu Pana Jezusa aż do końca. Tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny; tych zaś, którzy o uznanie dla siebie zabiegają i sprzeciwiają się prawdzie, a hołdują nieprawości, spotka gniew i pomsta [Rz 2,7-8].

Kończymy nasz cykl wskazówek pod wspólnym tytułem: "Co robić, aby się uratować?" Jeżeli stosujemy się do nauki Słowa Bożego o zbawieniu, którą starałem się tu wyłuszczyć, to możemy spać spokojnie. Zna Pan tych, którzy są Jego [2Tm 2,19]. Upodobniajmy się do Jezusa i cieszmy się każdą chwilą naszej ziemskiej wędrówki. Któregoś dnia, nagle i niespodziewanie dla otaczającego nas świata, Chrystus Pan, nasz Zbawiciel i Oblubieniec, przyjdzie po nas i zabierze nas do Siebie. Maranatha! Przyjdź, Panie Jezu.

Co robić, aby się uratować? (6)

Biblia porównuje związek chrześcijanina z Chrystusem do relacji małżeńskiej. W tym obrazie opisane przez nas dotąd kroki odpowiadają zaledwie początkom wzajemnej miłości i zaręczynom. Rozpoczął się zbawienny proces, którego celem jest nasze przygotowanie się na dzień zaślubin z Chrystusem. Właśnie to miał na myśli apostoł Paweł, gdy pisał do nowo nawróconych w Koryncie: Zabiegam bowiem o was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą [2Ko 11,2]. 

Jak świeżo zaręczona narzeczona ma przed sobą zadanie przygotowania się na dzień ślubu i wesela, tak w każdym, kto uwierzył w Jezusa Chrystusa; kto narodził się na nowo, opamiętał z grzechów, został ochrzczony w wodzie i napełniony Duchem Świętym, w każdym takim człowieku ma rozpocząć się proces uświęcenia. Chodzi w nim o upodobnienie się do Jezusa Chrystusa, ponieważ napisano: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty [1Pt 1,16], abyście postępowali w sposób godny Pana ku zupełnemu jego upodobaniu [Kol 1,10].

Biblia nie pozostawia żadnej wątpliwości, że poddanie się procesowi uświęcenia jest konieczne do osiągnięcia zbawienia. Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie zobaczy Pana [Hbr 12,14]. Wolą Bożą jest wasze uświęcenie, powstrzymanie się od nierządu. Każdy z was powinien wiedzieć, w jaki sposób dbać o świętość i o godność w swym pożyciu, nie ulegać namiętnościom, jak poganie, którzy Boga nie poznali [1Ts 4,3-5]. Albowiem nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do uświęcenia [1Ts 4,7].

Jak zakochana narzeczona w swoich przygotowaniach uwzględnia upodobania swojego przyszłego małżonka, tak odrodzeni z wody i z Ducha chrześcijanie pragną podobać się Panu Jezusowi Chrystusowi. Jest bowiem jasne, że Ojciec pociągając ich do Jezusa, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna jego [Rz 8,29]. I nie może być mowy o żadnym zabraniu ich do nieba na Wesele Baranka, jeżeli ich życie nie zostanie uświęcone. Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą [1Ko 6,9-10]. 

Jak normalny narzeczony nie zdecyduje się na małżeństwo z narzeczoną, która zamiast przygotowywać się do dnia ślubu i rozpoczęcia życia z nim, nie przejawia zainteresowania zbliżającą się uroczystością zaślubin, a nawet flirtuje sobie z innymi mężczyznami, tak Chrystus Pan nie zabierze do Siebie chrześcijan, którzy porzucili myśl o pochwyceniu Kościoła i widać, że są rozmiłowani w świecie i rzeczach, które są na świecie [1Jn 2,15]. Biblia wyraźnie mówi, kiedy w niebie nastąpi radość zaślubin z Chrystusem:  Weselmy się i radujmy się, i oddajmy mu chwałę, gdyż nastało wesele Baranka, i oblubienica jego przygotowała się; i dano jej przyoblec się w czysty, lśniący bisior, a bisior oznacza sprawiedliwe uczynki świętych [Obj 19,7-8].

Tysiące dzisiejszych chrześcijan upodobniło się do świata. Na tyle dali się wciągnąć w sprawy doczesności, że na co dzień już nie myślą o Królestwie Bożym, ani za nim nie tęsknią. Nie tylko nie uświęcają swojego życia, ale z roku na rok ulegają coraz większemu zeświecczeniu. Tacy w chwili pochwycenia Kościoła doznają potwornej goryczy pozostawienia. Chrystus Pan ich nie zabierze, bo nie słyszy, by na co dzień prosili: Przyjdź, Panie Jezu, ani też by wzajemnie pozdrawiali się - Maranatha.

Pan Jezus chce w swoich naśladowcach zaobserwować dążenie do uświęcenia. Gdy zauważy, że naprawdę chcemy stać się do Niego podobni, to z pewnością pobłogosławi  nasze starania. Przecież bez Jego pomocy nikt sam o własnych siłach nie jest w stanie się uświęcić. Stąd życzenie apostolskie: A sam Bóg pokoju niech was w pełni uświęci. Niech cały wasz duch, dusza i ciało będą zachowane bez nagany na przyjście naszego Pana, Jezusa Chrystusa [1Ts 5,24].

Jutro ostatni wpis z cyklu "Co robić, aby się uratować?" Jest coś jeszcze, co trzeba zrobić, aby być zbawionym..? Tak. Jako sługa Słowa Bożego mam jeszcze jedną, siódmą wskazówkę.

Co robić, aby się uratować? (5)

Dlaczego  ludzie, którzy uwierzyli w Jezusa Chrystusa, którzy szczerze pokutowali ze swoich grzechów i zostali ochrzczeni w wodzie, zbaczają potem z obranej drogi wiary? Dlaczego niektórzy z nich po jakimś czasie z powrotem wracają do swoich dawnych grzechów i spełnia się na nich to trafne przysłowie: Pies powróci do tego co zwrócił. Albo: Świnię po kąpieli znów w błocie widzieli [2Pt 2,22]? Dlaczego tak wielu z nich - pomimo rozpoczęcia nowego życia - wciąż zmaga się ze starymi nawykami i uzależnieniem? Dlaczego raz po raz dowiadujemy się o słabościach rozmaitych chrześcijan, którzy przybierają pozór pobożności, podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy [2Tm 3,5]? Co robić, aby po odrodzeniu nie popaść za jakiś czas w taką mizerię?

Oczywiście jest na to sposób! Każdy nowo narodzony chrześcijanin może otrzymać niezwykłą zdolność do przeciwstawiania się złu i znoszenia prześladowań ze strony bezbożnego świata. Upamiętajcie się i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie  grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego [Dz 2,38] -  głosi przywołana wczoraj wskazówka apostolska. Bóg znając kruchość ludzkich postanowień oraz słabości wynikające z życia w ciele, postanowił osobom wierzącym w Jezusa Chrystusa udzielić nadzwyczajnego wsparcia poprzez napełnienie ich Duchem Świętym.

Biblia na przykładzie wielu postaci ukazuje ogromne zmiany, jakie następowały w ludziach, gdy  napełniał ich Duch Święty. Bojaźliwego z natury Gedeona ogarnął Duch Pański, tak iż zadął w trąbę i skrzyknęli się wokół niego potomkowie Abiezera [Sdz 6,34].  Pewnego razu ryczący lew zabiegł Samsonowi drogę, jego zaś ogarnął Duch Pański, toteż rozdarł go na dwoje jak się rozdziera koźlę, choć nic nie miał w ręku [Sdz 14,6]. I zstąpi na ciebie Duch Pana, i wespół z nimi ogarnie cię zachwycenie, i przemienisz się w innego człowieka [1Sm 10,6] - zapowiedział Bóg Saulowi. 

Takie są przykłady jednorazowych aktów napełnienia Duchem Bożym w czasach Starego Przymierza. Najdobitniejszym przykładem trwałego napełnienia Duchem Świętym jest Pan Jezus. A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim [Mt 3,16]. Od tego momentu Jezus już nie był dłużej cieślą z Nazaretu. Zaczął mówić i czynić rzeczy, które nie mieściły się ludziom w głowach. Tak też stało się potem z Jego apostołami. Od chwili chrztu w Duchu Świętym stali się odważnymi świadkami Jezusa i głosili ewangelię z wielką siłą przekonania. A przez ręce apostołów działo się wśród ludu wiele znaków i cudów [Dz 5,12]. Nieodłączną cechą ich życia w Duchu stała się też bojaźń Boża.

Wylanie Ducha Świętego na ludzi wierzących zapowiadało wielu proroków. Jan Chrzciciel wyraził to następująco: Ja was chrzczę wodą, ku upamiętaniu, ale Ten, który po mnie idzie, jest mocniejszy niż ja; jemu nie jestem godzien i sandałów nosić; On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem [Mt 3,11]. Gdy pierwsi wyznawcy Jezusa Chrystusa modlili się wyczekując na spełnienie tej obietnicy, ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich. I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym [Dz 2,3-4]. Od tego momentu byli zdolni znieść każde prześladowanie, stawić czoła wszelkim przeciwnościom, a nade wszystko mieli moc do codziennego naśladowania Jezusa i głoszenia ewangelii.

Również dzisiaj chrzest w Duchu Świętym wnosi w pobożność chrześcijanina absolutnie nową jakość i atmosferę. Dzięki temu już nie tylko intelektualnie jesteśmy nastawieni na to, co podoba się Bogu. Duch Święty rozpala w nas same najlepsze emocje i uczucia, ukierunkowując je na osobę Pana Jezusa Chrystusa. Człowiek napełniony Duchem Świętym nie jest już zdany wyłącznie na swoje siły. Duch Święty wręcz niesie nas przez życie dając do niego moc i uzdalniając nas do służby. Duch Święty świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy [Rz 8,16], co przepełnia nas wewnętrzną radością. Z Niego czerpiemy mądrość i siłę do przeciwstawiania się złu. On rozbudza w nas wielką potrzebę składania świadectwa o Jezusie.

Duch Święty nie zamieszkuje w nas i nie działa tak, jak byśmy byli podłączeni do prądu. On jest Osobą! Należy więc uważać, aby Go nie zasmucać. Ananiasz i Safira próbowali Go okłamać. W takich przypadkach należy liczyć się z tym, że Duch Święty może od nas odejść. Wtedy znowu bylibyśmy zdani na siebie i żylibyśmy bez Boga na świecie, bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi [Rz 8,14]. Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest Jego [Rz 8,9]. Trzeba więc zadbać o to, aby Duch Święty stale nas napełniał. Zajmiemy się tym jutro, w przedostatnim wpisie.

Co robić, aby się uratować? (4)

W dniach, kiedy bombarduje nas tysiące informacji, nie miałbym czelności komukolwiek zabierać czasu i prosić go o uwagę, gdybym nie miał do przekazania czegoś o najwyższym znaczeniu. Wyobraźmy sobie, że grozi nam poważny wyrok i mamy stanąć przed sądem. Tuż przed rozprawą nasz adwokat ma dla nas wskazówki, jak powinniśmy się zachować, aby zostać uniewinnionym. Jeśli jesteśmy normalni i zależy nam na życiu, to skupiamy uwagę, aby należycie zastosować się do jego słów. Dziś w imię Boże jestem takim 'adwokatem' i w świetle Biblii pokazuję co robić, aby się uratować i żyć wiecznie.

Co już wiemy? To, że trzeba uwierzyć w Pana Jezusa. Po drugie, że musimy narodzić się na nowo. I po trzecie, że powinniśmy się opamiętać. To już wyraźnie zobaczyliśmy w Biblii we wcześniejszych wpisach. Czas przedstawić kolejny krok ratunkowy. Chodzi w nim o szczególny aspekt zbawienia. 

Każdy grzesznik żyje w określonym środowisku i jest otoczony większym lub mniejszym kręgiem ludzi. Z chwilą nowego narodzenia następują w nas wielkie zmiany wewnętrzne i odczuwamy potrzebę aby odtąd zgodnie z nimi funkcjonować, aby pozostały czas doczesnego życia poświęcić już nie ludzkim pożądliwościom, lecz woli Bożej [1Pt 4,2]. Tymczasem nasi krewni, przyjaciele i znajomi wciąż będą traktować nas, jak wcześniej. Będą zapraszać nas na rozmaite imprezy, proponować wspólne przedsięwzięcia i wyjazdy; jednym słowem będą oczekiwać, że dalej będziemy żyć z nimi po staremu. Trzeba im czym prędzej opowiedzieć o naszym nawróceniu. Niestety, wielu zignoruje nasze świadectwo, uznając je za jakąś naszą chwilową fascynację, zwłaszcza, że w społeczeństwie co jakiś czas wraca moda na bycie religijnym. Potrzebny jest silny i obiektywny dowód, że wzięliśmy rozbrat z dotychczasowym stylem życia. Innymi słowy, trzeba urządzić symboliczny pogrzeb naszej przeszłości i poinformować o tym wszystkich naszych znajomych.

Chrzest jest właśnie takim pogrzebem. Dopóki ludzie na osiedlu lub we wsi nie zobaczą naszej klepsydry pogrzebowej, to nawet jeśli od jakiegoś czasu nie pojawiamy się na ulicy, mogą sobie myśleć, że - co najwyżej - chwilowo jesteśmy nieobecni, bo np. wyjechaliśmy albo chorujemy. Trzymają nas jednak w swoich kontaktach i wciąż biorą pod uwagę. Dopiero gdy dowiedzą się o naszym pogrzebie, przyjmują do wiadomości, że już więcej nie będziemy z nimi robić tego, co wcześniej, bo po prostu umarliśmy.

Symbolikę chrztu wodnego najdobitniej wyjaśnia następujący fragment Pisma: Czy nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? A zatem za sprawą chrztu zostaliśmy pogrzebani wraz z Nim w śmierć, abyśmy wzorem Chrystusa, który został wzbudzony z martwych przez chwałę Ojca, my również prowadzili nowe życie. Bo jeśli jesteśmy złączeni z Nim w podobieństwie Jego śmierci, tym bardziej będziemy - w zmartwychwstaniu, wiedząc, że nasz stary człowiek został razem z Nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało zniszczone i abyśmy już dłużej nie byli zniewoleni przez grzech [Rz 6, 3-6].

 Pogrzebałem stary świat. Wynurzyłem się, by żyć z Jezusem. Nowe życie teraz mam. Alleluja! Chwała Ci, chwała Ci, Panie mój! - śpiewa Roland Urantówka w refrenie swojej piosenki, którą i my chętnie śpiewamy wychodząc z wody chrztu. Gdy ludzie się o tym dowiadują, natychmiast zaczynają to uwzględniać w kontaktach z nami. Tym samym jesteśmy zbawieni od większości ich grzesznych propozycji. Już wiedzą, że nie ma co nam oferować czegoś wątpliwego moralnie lub etycznie. Jak niegdyś wody potopu poniosły ukrytego w arce Noego ku nowemu życiu, oddzielając go od tonących bezbożników, tak chrzest wodny zbawia nas od świata, redukując jego wpływy i oddzielając nas od niego. Odpowiednikiem tej wody jest chrzest, który teraz was zbawia. Nie jest on obmyciem brudu ciała, lecz wyrażonym Bogu pragnieniem dobrego sumienia, odwołującym się do zmartwychwstania Jezusa Chrystusa [1Pt 3,21]. 

Dopóki człowiek nie zostanie pochowany, wciąż można o nim myśleć z nadzieją, że jeszcze ożyje. Pogrzeb definitywnie zamyka wieko trumny. Jeżeli rzeczywiście narodziliśmy się na nowo, to nie zostawiamy sobie żadnej furtki powrotu do świata. Całe dalsze życie kładziemy już na jedną szalę. W wodzie chrztu symbolicznie pozostawiamy swoją grzeszną przeszłość i jednocześnie wynurzamy się z niej do nowego życia. Jezus powiedział: Kto uwierzy i zostanie ochrzczony, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony [Mk 16,16].

Wraz z chrztem zaczynają się nam jednak rozmaite życiowe schody. Większość naszych przyjaciół i znajomych, którzy wcześniej nawet gotowi byli tolerować fakt, że czytamy Biblię i chodzimy do jakiegoś innego kościoła, teraz będą nas wyśmiewać, a nawet prześladować. Nikt o własnych silach nie jest w stanie tego przetrwać. Potrzebujemy nadzwyczajnego wsparcia. Pragnę napisać o tym jutro.

Co robić, aby się uratować? (3)

Tę garść wskazówek kieruję do Członków i Przyjaciół Centrum Chrześcijańskiego NOWE ŻYCIE, Znajomych z Facebooka, Czytelników bloga "Dzisiaj w świetle Biblii" ale też do wszystkich innych Osób, które natrafią na nie przypadkowo. Toczy się wielka batalia o naszą wieczność. Gdzie ją będziemy spędzać? Któregoś dnia ten świat się dla nas skończy i staniemy przed Bogiem, bo postanowiono, że człowiek raz umiera, a potem czeka go sąd [Hbr 9,27]. Bóg, który stopniowo i na wiele sposobów objawiał dawniej swoje Słowo ojcom przez proroków, w tych ostatnich dniach przemówił do nas w osobie Syna [Hbr 1,1-2]. Bóg robił i wciąż robi wszystko, abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni [1Ko 11,32]. A co my mamy robić, aby się uratować? 

Z dwóch wcześniejszych wpisów już wiemy, że trzeba uwierzyć w Jezusa Chrystusa i narodzić się na nowo. Integralnym aspektem tej zbawiennej przemiany człowieka jest opamiętanie. Za przykład niech nam posłuży sytuacja, jaka miała miejsce w Jerozolimie, w święto Pięćdziesiątnicy, kiedy to na grono naśladowców Jezusa po raz pierwszy zstąpił Duch Święty. Jak wiadomo, zrobiło się wielkie zbiegowisko. Wtedy napełniony Duchem Świętym Piotr apostoł wygłosił swoje pierwsze kazanie o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Słowa te przeszyły ich do głębi serca. Przerażeni zwrócili się do Piotra i pozostałych apostołów: Drodzy bracia, co mamy teraz robić? Opamiętajcie się - odpowiedział Piotr - i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla odpuszczenia waszych grzechów, a otrzymacie dar - Ducha Świętego [Dz 2,37-38].

W opamiętaniu, w nawróceniu człowieka, chodzi o całkowitą zmianę jego myślenia. Rodząc się z wody i z Ducha, ludzie stają się uczestnikami boskiej natury [2Pt 1,4]. Nabierają wstrętu do grzechu. Żałują lat przeżytych bez społeczności z Bogiem. Jak przedtem żyli dla grzechu, a byli martwi dla Boga, tak z chwilą opamiętania się umierają dla grzechu, a rozmiłowują się w Bogu i zaczynają żyć dla Niego. Kto popełnia grzech, z diabła jest, gdyż diabeł od początku grzeszy. A Syn Boży na to się objawił, aby zniweczyć dzieła diabelskie. Kto z Boga się narodził, grzechu nie popełnia, gdyż posiew Boży jest w nim, i nie może grzeszyć, gdyż z Boga się narodził. Po tym poznaje się dzieci Boże i dzieci diabelskie [1Jn 3,8-10].

Nawracając się do Boga prawdziwie, przyjmujemy też zupełnie nowy system wartości. Ale wszystko to, co mi było zyskiem, uznałem ze względu na Chrystusa za szkodę. Lecz więcej jeszcze, wszystko uznaję za szkodę wobec doniosłości, jaką ma poznanie Jezusa Chrystusa, Pana mego, dla którego poniosłem wszelkie szkody i wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa [Flp 3,7-8] - napisał apostoł Paweł po swoim opamiętaniu. 

Całkowita zmiana myślenia połączona z wyznaniem grzechów i głęboką skruchą przed Bogiem owocuje zupełnie odmienionym życiem. Odtąd kochamy wszystko, co jest związane z Panem Jezusem. Ciągnie nas do Biblii i do społeczności z innymi wyznawcami Chrystusa. Drastycznie zaś spada w nas zainteresowanie uciechami sprzed nawrócenia. Nowa natura dziecka Bożego ma już inne zamiłowania i pasję aniżeli stara natura grzeszna i cielesna. 

Opamiętanie jest konieczne dla wszystkich, którzy chcą być uratowani od wiecznego potępienia. Pismo Święte wzywa do tego wielokrotnie. Bóg wprawdzie puszczał płazem czasy niewiedzy, teraz jednak wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby się upamiętali, gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił, potwierdzając to wszystkim przez wskrzeszenie go z martwych [Dz 17,30-31].

Wspaniałe przeżycie wewnętrznego odrodzenia serca domaga się zakomunikowania tego całemu światu. Biblia poucza, że każdy kto się opamiętał, powinien raz na zawsze oddzielić się od grzesznej przeszłości urządzając dla swego starego życia symboliczny pogrzeb. Z Bożą pomocą zajmiemy się tym jutrzejszego ranka.

Co robić, aby się uratować? (2)

Wielu ludzi myśli sobie dzisiaj, że ich najważniejszą potrzebą jest uniknięcie zakażenia koronawirusem, a jeśli - nie daj Boże - już zachorowali, to przezwyciężenie infekcji i powrót do zdrowia. Wokół tych zagadnień skupia się dziś niemal cała dyskusja publiczna. Nawet niektórzy chrześcijanie ciągle chcieliby dyskutować o prawdziwości zagrożenia, słuszności rygorów epidemicznych, o szczepionkach itd. Czy aby na pewno na tym powinniśmy się koncentrować w tych dniach?

Wczoraj napisałem, że najpilniejszą z wszystkich naszych potrzeb jest zbawienie naszej duszy, albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? [Mk 8,36]. Każdy człowiek jest grzesznikiem, a Biblia mówi, że zapłatą za grzech jest śmierć [Rz 6,23]. Aby uratować się od wiecznego potępienia trzeba uwierzyć w Pana Jezusa. I nie chodzi o samo uznanie faktu Jego istnienia. Wiara w Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, musi wyrazić się w naszym życiu całkowicie nowym początkiem. Biblia w Ewangelii św. Jana nazywa to nowym narodzeniem.

A był pewien człowiek z faryzeuszy imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. Przyszedł on do Jezusa w nocy i powiedział: Mistrzu, wiemy, że przyszedłeś od Boga jako nauczyciel. Nikt bowiem nie mógłby czynić tych cudów, które Ty czynisz, gdyby Bóg z nim nie był. Odpowiedział mu Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Jeśli się ktoś nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego. Nikodem zapytał go: Jakże się może człowiek narodzić, będąc stary? Czy może powtórnie wejść do łona swojej matki i narodzić się? Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, jest ciałem, a co się narodziło z Ducha, jest duchem. Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie się na nowo narodzić [Jn 3,1-7].

Nowe narodzenie to wewnętrzne odrodzenie człowieka do życia duchowego w społeczności z Bogiem. Każdy naturalnie narodzony człowiek - choćby nie wiem jak zdrowy fizycznie i psychicznie - przychodzi na świat martwy duchowo. Powodem śmierci duchowej jest grzech Adama, naszego praojca. Wiedział to biblijny Dawid, bo napisał: Oto urodziłem się w przewinieniu i w grzechu poczęła mnie matka moja [Ps 51,7]. Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli [Rz 5,12]. Biblia mówi, że każdy człowiek również z powodu swojego grzechu, który popełnił, umrze! [Ez 18,24]. Właśnie dlatego, aby być zbawionym i znaleźć się w Królestwie Bożym, musimy narodzić się na nowo!

Rodzimy się na nowo w chwili, gdy przez wiarę w Jezusa Chrystusa dostępujemy odpuszczenia naszych grzechów i z Jego rąk otrzymujemy dar życia wiecznego. Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego uwierzy nie zginął, ale miał żywot wieczny [Jn 3,16]. Z taką właśnie misją Syn Boży przyszedł na świat i  - jako Baranek Boży - stał się ofiarą za nasze grzechy. I Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej [Jn 10,28]. Wszyscy narodzeni na nowo ludzie są świadectwem wspaniałego cudu, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał, nie zaliczając im ich upadków [2Ko 5,19].

Nie dzieje się to jednak automatycznie. Nowe narodzenie następuje w atmosferze głębokiej skruchy człowieka i w osobistej modlitwie, co znajduje wyraz w jego całkowitym opamiętaniu się z grzesznego życia i nawróceniu się do Boga. Pozwólcie, że zajmiemy się tym w następnym wpisie.

Co robić, aby się uratować? (1)

Największą potrzebą ludzkiej duszy jest zbawienie od wiecznego potępienia. Zagrożenie jest realne, gdyż książę tego świata został osądzony [Jn 16,11] i robi wszystko, co może, aby jak najwięcej ludzi pociągnąć za sobą do miejsca wiecznej kary. Domeną szatana jest wyrządzanie szkody. Tak scharakteryzował go sam Syn Boży. Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zarzynać i wytracać [Jn 10,10]. Nie omija w tym nikogo. Szczególnie bierze na celownik ludzi, którzy częścią swej duszy zwracają się ku Bogu i żyją na co dzień w wewnętrznym rozdwojeniu. Największe siły diabelskie, wręcz wszystkie ogniste pociski złego [Ef 6,16] wymierzone są w zadeklarowanych chrześcijan, aby, o ile można, zwieść i wybranych [Mt 24,24].

Ratujcie się z tego wypaczonego pokolenia! [Dz 2,40] - wzywa Słowo Boże. Wszystkim nam jednakowo trzeba zachować czujność i wykazać się należytą troską o swoje zbawienie. Tytułowe pytanie padło swego czasu z ust stróża więziennego w Filippi, wstrząśniętego nadzwyczajnym działaniem PANA w Jego apostołach. Panowie, co powinienem robić, aby się uratować? Oni odpowiedzieli: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony ty i twój dom [Dz 16,30-31]. Na kanwie tego dialogu zastanówmy się i my dzisiaj, co trzeba robić, aby się uratować i żyć wiecznie? 

Po pierwsze, niech dzisiaj w naszych uszach mocno zabrzmią słowa nauki apostolskiej: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony ty i twój dom! Jak rozumieć tę prostą wskazówkę? Na czym praktycznie ma polegać wiara w Jezusa Chrystusa, aby okazała się dla nas zbawienna? 

Podstawową treścią zbawiennej wiary jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Przypominam wam, bracia, Ewangelię, którą wam ogłosiłem, i która przyjęliście, i w której trwacie, i dzięki której dostępujecie zbawienia, jeśli trzymacie się mocno właśnie tej nauki, którą wam ogłosiłem w Ewangelii, chyba że bezmyślnie uwierzyliście. Otóż w pierwszych [naukach] przekazałem wam, co również ja otrzymałem, że zgodnie z Pismem Chrystus umarł za nasze grzechy i że został pogrzebany, i że zgodnie z Pismem trzeciego dnia zmartwychwstał... [1Ko 15,1-4]. Oto fundament zbawienia. Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim [Jn 3,36].

Zgłębienie Ewangelii Chrystusowej, głoszonej przez apostołów, musi prowadzić do odkrycia, że uratować nas od wiecznego potępienia może tylko i wyłącznie Jezus Chrystus. I nie ma w nikim innym zbawienia, gdyż nie dano nam ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni [Dz 4,12]. Uwierzyć w Pana Jezusa, to całkowicie zdać się na Niego. Polega to na wczytaniu się w Jego naukę, przejęciu się nią i okazaniu posłuszeństwa Słowu Bożemu. Poprzez praktyczne zastosowanie się do nauki Chrystusowej człowiek staje się chrześcijaninem. Korzy się przed Bogiem, dostępuje oczyszczenia i usprawiedliwienia, odwraca się od swoich grzechów, oddaje swoje serce Jezusowi i pojednany z Bogiem rozpoczyna nowe życie.

 Uwierzyć w Pana Jezusa to odwrócić się od innych bóstw do Boga, po to, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu oraz oczekiwać na powrót z nieba Jego Syna, którego wzbudził z martwych, Jezusa, który nas ratuje przed nadchodzącym gniewem Boga [1Ts 1,9b-10]. Jednym słowem, wiara w Jezusa Chrystusa zaczyna się od całkowitej zmiany serca i myślenia człowieka. Jeśli Bóg pozwoli, napiszę o tym jutro.

To jest wojna!

Przeczytałem dziś poszukiwaną od jakiegoś czasu książkę "Droga z Pozoru Właściwa" autorstwa Berta Clendennena, założyciela znanej w naszych kręgach "Szkoły Chrystusa". Podarowała mi ją wczoraj jedna z naszych Sióstr. Jej autor we wstępie napisał: "Bez wątpienia przesłanie tej książki rozgniewa wielu. Jej język jest śmiały, ale tak być musi. Nasze umysły potrzebują wstrząsu, aby się przebudzić. Kościół zaakceptował to, co nie jest do zaakceptowania. Mylnie biorąc cienie za istotę rzeczy uwierzyliśmy, że przebudzenie ogarnia ziemię. Pośród tego wstydu i zamieszania musi wznieść się głos, który oddzieli rzeczywistość od fantazji i oczyści naukę chrześcijańską z pogaństwa, które czyni Bożych ludzi bezsilnymi".

Treść książki bardzo splata się z narastającym we mnie przynagleniem do wzmożenia mojej czujności duchowej w obliczu tego, co przychodzi i co już dzieje się na świecie. Ponieważ pragnę być zabrany w chwili Pochwycenia Kościoła i mieć udział w pierwszym zmartwychwstaniu, powinienem należycie się na to przygotować. Bert Clendennen podnosi w swej książce właśnie tego rodzaju zagadnienia. Oto przykładowy jej fragment:

"U schyłku tego wieku prawda jeszcze raz musi do nas dotrzeć. Jesteśmy w stanie wojny, a wróg poważnie ją traktuje. On przyszedł, aby kraść, zabijać i niszczyć. Musimy uświadomić sobie, że on się nigdy nie zmienia. On nienawidzi Chrystusa, kościoła i wszystkiego, co przyzwoite. On jest kłamcą, mordercą i złodziejem. Jest 'belzebubem', 'bogiem korupcji' (zepsucia). Jego duch jest duchem 'własnego ja' i duchem tego świata. Jeśli okazuje się przyjacielski, to tylko po to, by zwieść. Musimy wiedzieć, wiedzieć teraz, że zwycięstwo nie oznacza, iż nieprzyjaciel zniknie lub podda się. Pokonaj go tu, a pojawi się tam. Nie wolno nam nigdy rozluźniać się w naszej duchowej czujności. Zawsze musimy czuwać w modlitwie i nie wahać się, aby mu się przeciwstawiać. On nie ucieknie dopóki go nie pogonimy, i nie wyjdzie, jeśli go nie wyrzucimy.

Kiedy Pearl Harbor zostało zbombardowane, narody tego świata walczyły ze sobą od miesięcy i lat. Próbowaliśmy pozostać neutralni lecz nagle, w ten niedzielny poranek, okazało się, że już nie możemy być neutralni. Prezydent Stanów Zjednoczonych wezwał do całkowitej mobilizacji wszystkich sił całego kraju, nie tylko po to, by sformować armię, ale by budować samoloty i statki, produkować zboże, ubranie i wszystkie inne niezbędne rzeczy. Każdy szybko odpowiadał na to wezwanie. Nasz kraj był w niebezpieczeństwie; nieprzyjaciel już pukał do drzwi; trzeba było szybko coś zrobić! Jedynie własnym wysiłkiem mogliśmy odnieść zwycięstwo i tylko rewolucyjne podejście do tego kryzysu mogło uratować naród.

Kiedy ten naród traci ducha, który sprawił, że Thomas Jefferson podpisał Deklarację Niepodległości; kiedy ludzie nie poświęcają się tak jak w dolinie Forge, gdy boso szli z krwawiącymi stopami, aby się wyzwolić; kiedy tracimy takiego ducha, to tracimy naszą wolność i zostajemy pokonani. To co dotyczy narodu, dotyczy kościoła. Nadszedł czas, kiedy kościół musi przyszykować wszystkie duchowe środki i użyć ich w działaniu przeciwko nieprzyjacielowi. W przeciwnym razie bowiem powtórzy się średniowiecze". [Bert Clendennen, Droga z Pozoru Właściwa, Wyd. School of Christ, Brigitte Lusinski, Rozdz. 4, str. 35].

Już kilka ładnych miesięcy nie mamy nabożeństw w pełnym składzie członkowskim. Mam nadzieję, że wszyscy z Centrum Chrześcijańskiego NOWE ŻYCIE trwają w wierze i mają się dobrze. Ale czy jednakowo wszyscy w czujności przygotowują się na spotkanie z Chrystusem? Czy robimy to tym bardziej, im wyraźniej widać, że zbliża się ten Dzień? [Hbr 10,25]. Tego nie jestem już aż tak pewny. Dlatego na najbliższą sobotę zwołuję  nabożeństwo polowe w kaplicy plenerowej na Olszynce przy ul. Olszyńskiej 37. Jej wielkość pozwala nam na spotkanie bez ograniczeń liczebności uczestników nabożeństwa. Nieważne, że nie rozsiądziemy się wygodnie w cieplutkiej sali z klimatyzacją. Trwa wojna! Wojna o nasze zbawienie. 

Samotna w obliczu wielkiego wyzwania

W tych dniach czytam biblijną Księgę Estery. Jednym z ciekawszych jej wątków jest postawa królowej Estery w obliczu uknutego przez Hamana planu zagłady Żydów. Tylko ona mogła temu przeciwdziałać, bo jako królowa miała dostęp do króla, chociaż też nie bez ryzyka, że zostanie przez niego odtrącona. Wszystkich w królestwie obowiązywał bowiem regulamin, że przed oblicze monarchy idzie się tylko po otrzymaniu imiennego wezwania od króla. Dlatego Estera poprosiła swoich rodaków o wsparcie w modlitwie: Zacznijcie pościć w mojej intencji. Nie jedzcie ani nie pijcie za dnia, ani w nocy przez trzy dni. Ja również razem ze swoimi dwórkami będziemy powstrzymywać się od jedzenia. Dopiero potem pójdę wbrew regulaminowi do króla, choćby nawet przyszło mi zginąć [Est 4,16]. 

Bez wątpienia była to dla Estery bardzo stresująca sytuacja. Miała świadomość, że od przebiegu jej spotkania z królem zależą losy wszystkich jej rodaków. Odosobniona od nich, bez społeczności z wyznawcami JHWH samotnie zmagała się w modlitwie z postawionym przed nią zadaniem. Jak się modliła? Biblia przemilcza treść jej modlitwy. Przebieg modlitewnych zmagań królowej próbuje odkryć apokryficzny dodatek do 4. rozdziału Księgi Estery. Oto jego fragmenty:

"Panie mój, nasz Królu, Ty jesteś jedyny. Pośpiesz na ratunek mnie, samotnej i poza Tobą niemającej nikogo pomocnego, bo grożące mi niebezpieczeństwo już jest w zasięgu ręki. 

(...) Daj moim ustom odpowiednie słowo wobec tego lwa, zmień jego serce, by znienawidził tego, który walczy z nami, ku zgubie jego i tych, którzy jedno z nim myślą. Wyciągnij nas z tego ręką swoją, a mnie samotnej pośpiesz na ratunek, bo tylko Ciebie mam, Panie. Ty wiesz o wszystkim, Ty widzisz, że nienawidzę przepychu bezbożnych, że brzydzę się łożem nieobrzezanych i każdym obcym. Ty widzisz to przymuszenie moje, że mam odrazę do znaku mego wywyższenia, który się znajduje na mojej głowie w dniach mych publicznych wystąpień. Brzydzę się nim jak strzępem płótna po dniach krwawienia i nie noszę go w dniach mego odpoczynku. I służebnica Twoja nie jadła u stołu Hamana i nie zaszczycała uczty króla ani nie piła wina z kultowych libacji. Służebnica Twoja nie raduje się niczym od dnia swego wyróżnienia aż do dziś, jak tylko Tobą, Panie, Boże Abrahama. Boże, Mocarzu nad wszystkimi, usłysz wołanie niemających już nadziei, wyrwij nas z ręki tych, którzy zło knują, a mnie wyzwól z mojej trwogi" [Est 4,17ł-17z].

Kiedy trzeciego dnia skończyła modlitwę, zdjęła z siebie szaty pokutne i ubrała się w strój uroczysty [Est 5,1]. Biblia mówi, że król na jej widok od razu podniósł złote berło, dotknął jej szyi, powitał ją i rzekł: Możesz się do mnie odezwać [Est 5,2]. Z tekstu deuterokanonicznego dowiadujemy się jednak, że - być może - wejście Estery do pałacu było mieszanką jej przemyślanej kokieterii i dramatu, bo "wzięła ze sobą dwie zaufane dworki, i na jednej się wspierała, jakby z rozkoszy omdlewając, a drugiej kazała iść za sobą, by podtrzymywała jej tren. Rozkwitła największym czarem swej urody, jej oblicze promieniało szczęściem i jakby oddaniem, choć jej serce ściskało się z lęku. Przeszła przez wszystkie bramy i stanęła przed królem, który siedział na swym tronie królewskim, odziany w pełen majestat, cały w złocie i drogocennych klejnotach, i wydawał się bardzo groźny. Podniósł swe oblicze tchnące dostojnością i spojrzał z ostrym gniewem. Na to zachwiała się królowa i mdlejąc zmieniła się na twarzy. Osunęła się na dworkę, która szła przed nią. Wtedy Bóg zmienił gniew króla w łaskawość. Wstał szybko, pełen troskliwości, z tronu, objął ją ramionami, aż przyszła do siebie. Pocieszał ją łagodnymi słowami i pytał: Co ci, Estero? Ja ci brat, nie bój się, nie umrzesz. Nasz zakaz dotyczy pospólstwa. Przybliż się" [Est 1a-1f]. Czytelnicy Biblii dobrze wiedzą, jak dalej potoczyły się wydarzenia. Wszyscy Żydzi w Persji nie tylko ocaleli, ale otrzymali przy tym od króla uprawnienia, jakich przedtem nie mieli.

Czego możemy nauczyć się z tej historii? Chociaż Estera była królową i mieszkała w pałacu, to jednak samotnie musiała się zmierzyć z największym wyzwaniem swego życia. Podobnie bywa i z nami. Nawet jeżeli należymy do wspaniałego zboru i mamy najlepszych przyjaciół oraz tysiące znajomych na FB, to miewamy chwile, gdy w obliczu jakiegoś problemu stajemy zupełnie w pojedynkę. Co wtedy?

Estera poprosiła o wsparcie w modlitwie i sama się gorliwie modliła do Boga. Modląc się nie zaniechała wszakże obmyślenia kobiecej strategii pozyskania względów króla. Zanim przedłożyła królowi zasadniczą prośbę, wcześniej dwukrotnie zaprosiła go na ucztę. Myślę, że postępowanie Estery może zaświecić przykładem każdemu, kto znajdzie się w podbramkowej sytuacji. Trzeba nam i osobistej modlitwy, i modlitewnego wsparcia innych wierzących. Modlitwa jednakowoż nie powinna wyłączać w nas mądrego przemyślenia sprawy. Roztropność i życiowe doświadczenie to przecież nabyte dary Boże. Korzystajmy z nich powierzając się Bogu.

Historia Estery uczy też, że samotne zmagania mogą wspaniale zaowocować. Wierzymy, że sam Bóg przyszedł Esterze w sukurs, natchnął ją i pobłogosławił jej działanie. Każdy, kto naprawdę wierzy w Jezusa Chrystusa, bez wątpienia może liczyć na pomoc PANA. Nie zawsze potrzebne są konsultacje z innymi ludźmi. Paweł apostoł nie czekał, by ktoś zaopiniował jego pomysł głoszenia ewangelii poganom [zob. Ga 1,16]. Bywa, że rady innych ludzi nawet przeszkadzają w obraniu właściwego kursu na zwycięstwo. Biblia i modlitwa na osobności dają więcej niż liczne podpowiedzi choćby nie wiem jak życzliwych przyjaciół. 

Nie zawsze tak jest, ale czasem trzeba zatkać sobie uszy na ludzkie głosy, całkowicie zdać się na kierownictwo Ducha Świętego i podążać za Jego głosem, a stawimy czoła największym wyzwaniom.

Prawo do pouczania

Nie każdy ma prawo pouczać każdego. Prawo do wychowywania dzieci zgodnie ze swoim światopoglądem mają tylko rodzice. Inni ludzie, jeżeli chcieliby nie swoim dzieciom coś przekazać, muszą wcześniej uzyskać na to zgodę ich rodziców. Prawo do określania obowiązków i zadań pracownika ma jego pracodawca. Jeżeli ktoś z zewnątrz chciałby czegoś od pracownika w godzinach jego pracy, powinien najpierw zwrócić się z tym do kierownika, któremu ów pracownik podlega. Żołnierz podlega rozkazom swojego dowódcy. Żaden normalny dowódca nie wydaje rozkazów żołnierzom spoza swoich szeregów.

Od lat zadziwia mnie więc postawa niektórych ludzi uważających siebie za przywódców chrześcijańskich, a polegająca na pouczaniu wiernych spoza ich wspólnoty kościelnej. Moje zdziwienie potęguje obserwacja, że nawracając się owi ludzie nie chcieli przyłączyć się do którejś z już istniejących społeczności chrześcijańskich. Żadna nie była dla nich dostatecznie dobra i godna ich członkostwa. Znam przypadek, gdy jeden z nich - owszem - był zainteresowany przyłączeniem się do istniejącego zboru, ale postawił warunek, że od razu otrzyma w nim funkcję drugiego pastora. Skończyło się tym, że ów lider założył społeczność własną, nie podlegającą żadnej duchowej zwierzchności. Zresztą nie tylko on zrobił po swojemu. Jest więcej takich, którzy nie tylko się nie przyłączają ale nawet opuszczają wspólnotę kościelną, do której już należeli, by oddzielnie pójść obraną przez siebie ścieżką. 

Moje zdziwienie sięga zenitu, gdy potem owi przywódcy, zamiast skupić się na swojej trzódce, zaczynają nagabywać i pouczać chrześcijan należących do kościołów, którymi owi bracia wzgardzili. Czy to nie dziwne i nie bulwersujące, gdy ktoś, sam nie chcąc być w danym kościele, nadal próbuje względem jego wiernych odgrywać rolę duszpasterza? Czy to nie oburzające, że ośmiela się pouczać i besztać starszych kościoła, którego nie jest członkiem? 

Z Biblii wiemy, że nawet apostołowie, pionierzy w głoszeniu ewangelii, uważali na to, by trzymać się granic swojej służby. Bo my nie przekraczamy wyznaczonych nam granic, jakby to było, gdyby one nie sięgały aż do was, bo wszak pierwsi dotarliśmy aż do was z ewangelią Chrystusową. My nie chlubimy się cudzą pracą poza obrębem naszego działania [2Ko 10,14-15]. 

Nie każdy, kto dzisiaj zwie się przywódcą lub pastorem, ma prawo zwracać się do ludzi tak, jak apostoł Paweł do Koryntian: Piszę to, nie aby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć, jako moje dzieci umiłowane. Bo choćbyście mieli dziesięć tysięcy nauczycieli w Chrystusie, to jednak ojców macie niewielu; wszak ja was zrodziłem przez ewangelię w Chrystusie Jezusie. Proszę was tedy, bądźcie naśladowcami moimi... [1Ko 4,14-16].

Prawo dostępu do ludzi należących do kościoła mają ci, którzy w tym kościele wiernie służą. Dobrze to ilustrują słowa skierowane niegdyś do arcykapłana Jozuego: Potem dał anioł Pana uroczystą obietnicę Jozuemu: Tak mówi Pan Zastępów: Jeżeli będziesz chodził moimi drogami i będziesz pilnował mojego porządku, będziesz zawiadywał moim domem oraz strzegł moich dziedzińców, dam ci dostęp do tych, którzy tu stoją [Za 3,6-7]. Innymi słowy, aby w domu Bożym mieć coś do powiedzenia, trzeba w tym domu Bożym być, trwać i wykazać się określoną postawą. Nauka apostolska zaleca podporządkowanie każdemu, kto należy do grona współpracowników i ludzi wielkiego trudu [1Ko 16,16]. Jeżeli ktoś chce mieć prawowity dostęp do ludzi żyjących dla PANA w określonej wspólnocie kościelnej, sam powinien należeć do niej i dać się w niej poznać jako sługa Boży. 

Gdy jest inaczej, to co można o takim człowieku pomyśleć?  Że się zakrada do nie swojej owczarni. Po co? Żeby pouczać nie swoje dzieci? Żeby przekonywać ludzi o wyższości swojego stylu przywództwa? Żeby poniżać i ośmieszać przywódców danego kościoła? A może, żeby wśród nie swoich zebrać ofiarę dla swojej działalności? 

Jeżeli sam Bóg daje komuś dostęp do określonej grupy ludzi, to nic nam do tego. Lecz jeżeli jakiś samozwańczy przywódca wkrada się do nie swojego kościoła, to należy dać mu odpór. 

Chwała i brzemię wybrańców Bożych

Być wybranym. Dobrze to, czy źle? Tak - jeśli mowa o wybraniu do jakiejś przyjemności i nagrody. Nie – jeśli do jakiejś przykrości i kary. A co z wybraniem przez Boga? Można je zilustrować wyborem do olimpijskiej reprezentacji narodowej. Być Olimpijczykiem - to wielki zaszczyt ale jednocześnie szereg określonych powinności. Przed wyjazdem na Olimpiadę składa się stosowną przysięgę. Potem, przez cały czas trwania igrzysk trzeba postępować zgodnie z regulaminem obowiązującym w wiosce olimpijskiej.

Oto co o wybraniu Bożym mówi Pismo Święte: Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios;  W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w miłości przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa według upodobania woli swojej, ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nas obdarzył w Umiłowanym [Ef 1,3-6].

Z powyższego fragmentu Biblii dowiadujemy się, że pierwszym celem, dla którego Bóg nas wybrał jest to, abyśmy byli święci i nienaganni. Abyśmy wobec Niego byli święci, nienaganni i żyli w miłości – jak oddaje to Biblia Ewangeliczna. Każdy wybraniec Boży ma obowiązek uświęcać swoje życie, albowiem nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do uświęcenia [1Ts 4,7].

Po drugie, jako wybrani Boży wiedzmy, że Bóg przeznaczył nas dla siebie, do synostwa przez Jezusa Chrystusa. Biblia Gdańska mówi, że On nas przenaznaczył ku przysposobieniu za synów przez Jezusa Chrystusa dla siebie samego, według upodobania woli swojej.

Po trzecie, z naszego tekstu wynika, że Bóg wybrał nas ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej. Jeszcze dobitniej tę myśl oddaje Biblia Poznańska, gdzie czytamy, że Bóg nas wybrał dla ukazania wspaniałości swojej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.

Wybór Boży jest specyficzny również z powodu całkowitej suwerenności Boga. Tak było na przykład z narodem wybranym, czyli z Izraelem. Gdyż ty jesteś świętym ludem Pana, Boga twego. Ciebie wybrał Pan, Bóg twój, spośród wszystkich ludów na ziemi, abyś był jego wyłączną własnością. Nie dlatego, że jesteście liczniejsi niż wszystkie inne ludy, przylgnął Pan do was i was wybrał, gdyż jesteście najmniej liczni ze wszystkich ludów. Lecz w miłości swej ku wam i dlatego że dochowuje przysięgi, którą złożył waszym ojcom, wyprowadził was Pan możną ręką i wybawił cię z domu niewoli, z ręki faraona, króla egipskiego. A tak wiedz, że Pan, Bóg twój, jest Bogiem, Bogiem wiernym, który do tysiącznego pokolenia dochowuje przymierza i okazuje łaskę tym którzy go miłują i strzegą jego przykazań. Lecz sam odpłaca tym, którzy go nienawidzą, aby ich wytracić. Nie zwleka, ale odpłaca temu samemu, kto go nienawidzi [5Mo 7,6-10].

Można powiedzieć, że wybór Boży absolutnie wymyka się jakimkolwiek ludzkim kryteriom. Dotyczy to również Rebeki, która miała dzieci z jednym mężem, praojcem naszym Izaakiem. Albowiem kiedy się one jeszcze nie narodziły ani też nie uczyniły nic dobrego lub złego - aby utrzymało się w mocy Boże postanowienie wybrania, oparte nie na uczynkach, lecz na tym, który powołuje - powiedziano jej, że starszy służyć będzie młodszemu, jak napisano: Jakuba umiłowałem, a Ezawem wzgardziłem. Cóż tedy powiemy? Czy Bóg jest niesprawiedliwy? Bynajmniej. Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. A zatem nie zależy to od woli człowieka, ani od jego zabiegów, lecz od zmiłowania Bożego [Hbr 9,10-15].

Tak było również z wyborem apostołów. I stało się w tych dniach, że wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga. A gdy nastał dzień, przywołał uczniów swoich i wybrał z nich dwunastu, których też nazwał apostołami [Łk 6,12-13]. I powołał ich dwunastu, żeby z nim byli i żeby ich wysłać na zwiastowanie ewangelii, i żeby mieli moc wypędzać demony. Powołał ich więc dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr, Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, i nadał im imię: Boanerges, co znaczy: Synowie Gromu, i Andrzeja, i Filipa, i Bartłomieja, i Mateusza, i Tomasza, i Jakuba, syna Alfeusza, i Tadeusza, i Szymona Kananejczyka, i Judasza Iskariotę, tego, który go wydał [Mk 3,14-19].

Wybranie Boże ujawnia się bardzo często już po pierwszym kontakcie z ewangelią Chrystusową. Widać to po przemówieniu Pawła w Antiochii. Poganie słysząc to, radowali się i wielbili Słowo Pańskie, a wszyscy ci, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. I rozeszło się Słowo Pańskie po całej krainie [Dz 13,48-49]. Tak dzieje się i dzisiaj. Gdy człowiek zetknie się ze Słowem Bożym głoszonym w mocy Ducha Świętego, od razu po jego reakcji można się zorientować, czy jego serce otwiera się dla ewangelii, czy też pozostaje zamknięte.

Niestety, tylko niektórzy okazują się być wybranymi Bożymi, albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych [Mt 22,14]. Wszakże, gdy wybranie Boże nas dosięga, to trzeba nam wiedzieć, że wraz z nim spada na nas swego rodzaju ciężar i szereg obowiązków.

Wybranie Boże wiąże się z powinnością służenia PANU i wydawania owocu dla chwały Bożej. Jeśli kto chce mi służyć, niech idzie za mną, a gdzie Ja jestem, tam i sługa mój będzie; jeśli kto mnie służy, uczci go Ojciec mój [Jn 12,26]. Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały [Jn 15,16].

Wybranie Boże sprowadza nienawiść i prześladowanie ze strony świata. Gdybyście byli ze świata, świat miłowałby to, co jest jego; że jednak ze świata nie jesteście, ale Ja was wybrałem ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Wspomnijcie na słowo, które do was powiedziałem. Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeśli mnie prześladowali i was prześladować będą; jeśli słowo moje zachowali i wasze zachowywać będą. A to wszystko uczynią wam dla imienia mego, bo nie znają tego, który mnie posłał [Jn 15,19-21].

Wybranie Boże zapoczątkowuje też w naszym życiu czas Bożej dyscypliny. Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego ani nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza; bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje. Jeśli znosicie karanie, to Bóg obchodzi się z wami jak z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał? A jeśli jesteście bez karania, które jest udziałem wszystkich, tedy jesteście dziećmi nieprawymi, a nie synami [Hbr 12,5-8].

Jak widać, nie jest łatwo być Bożym wybrańcem. Lecz z drugiej strony, wybranie Boże to wszystko przewyższająca chwała! Wybrańcy Boży korzystają ze szczególnej ochrony Bożej i mają gwarancję ewakuacji, gdy nastanie czas sądów Bożych. A czyżby Bóg nie wziął w obronę swoich wybranych, którzy wołają do niego we dnie i w nocy, chociaż zwleka w ich sprawie? [Łk 18,7]. I ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą, i pośle aniołów swoich z wielką trąbą, i zgromadzą wybranych jego z czterech stron świata z jednego krańca nieba aż po drugi [Mt 24,30-31].

Wybrani Boży będą mieć udział w ostatecznym triumfie Syna Bożego. Biblia mówi, że władcy świata będą walczyć z Barankiem, lecz Baranek zwycięży ich, bo jest Panem panów i Królem królów, a z nim ci, którzy są powołani i wybrani, oraz wierni [Obj 17,14]. Jako wybrani Boży będziemy świadkami zawstydzenia i unicestwienia mądrych, mocnych i znaczących ludzi tego świata. Bo czytamy, że to, co u świata głupiego, wybrał Bóg, aby zawstydzić mądrych, i to, co u świata słabego, wybrał Bóg, aby zawstydzić to, co mocne,  i to, co jest niskiego rodu u świata i co wzgardzone, wybrał Bóg, w ogóle to, co jest niczym, aby to, co jest czymś, unicestwić, aby żaden człowiek nie chełpił się przed obliczem Bożym [1Ko 1,27-29].

Gdy wszystko, co Biblia mówi o wybraniu Bożym weźmiemy pod uwagę, to trudno się takim wyróżnieniem nie  zachwycać. Zarówno chwalebność jak i ciężar wybrania Bożego warte są swej ceny. Jeremiasz, chociaż mocno odczuwał ciężar wybrania go przez Boga na proroka, najwyraźniej tego nie żałował, skoro napisał, że Pan jest ze mną jak groźny bohater; dlatego moi prześladowcy padną i nie będą górą. Będą bardzo zawstydzeni, że im się nie powiodło, w wiecznej hańbie, niezapomnianej. Lecz Ty, o Panie Zastępów, który badasz sprawiedliwego, przenikasz nerki i serce, spraw, bym ujrzał twoją pomstę nad nimi, gdyż tobie powierzyłem moją sprawę [Jr 20,7-12]. Chwałę i brzemię wybrania Bożego widać też w opisie losu św. Pawła, objawionego Ananiaszowi: Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela; Ja sam bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego [Dz 9,15-16].

Bóg wybierając nas, ma prawo określić warunki swego wyboru. Zaszczyt, którym nas poprzez swe wybranie obdarza, nierozerwalnie wiąże się z odpowiedzialnością. Nie wszyscy biorą to pod uwagę. Łatwo dziś spotkać "wybrańców – samozwańców". Są samowolni, gwiazdorzą i postępują według swoich własnych upodobań. Są nastawieni na sukces i popularność w świecie. Kto jest prawdziwym wybrańcem Bożym – ten wie, że Boże powołanie jest wezwaniem PANA do służby. Ba, nie można tej służby sobie ot, tak - zaprzestać, ponieważ wybranie Boże do służby ma charakter wieczny. W opisie niebiańskiego Jeruzalem czytamy: Będzie w nim tron Boga i Baranka, a słudzy jego służyć mu będą i oglądać będą jego oblicze, a imię jego będzie na ich czołach. I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił i panować będą na wieki wieków [Obj 22,3-5].

Taka jest chwała i takie jest brzemię wybrańców Bożych! Gdy rozumiemy rangę wybrania Bożego, gdy odświeżamy w sobie tę świadomość, wówczas jego "brzemię" absolutnie nam nie ciąży, albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię lekkie [Mt 11,30] – powiedział PAN. Nie przychodzi nam też do głowy, ażeby oddzielać chwałę wybrania od jego brzemienia, bo są one nierozerwalnie powiązane.

Serdecznie pozdrawiam wszystkich wybrańców Bożych! 

Krewny Malchusa

Dzisiaj w moim planie czytania Biblii znalazł się osiemnasty rozdział Ewangelii św.  Jana, a w nim historia o tym, jak Piotr wyparł się swego związku z Jezusem. A Szymon Piotr stał i grzał się. Rzekli mu więc: Czy i ty nie jesteś z uczniów jego? A on się zaparł, mówiąc: Nie jestem. Rzekł mu jeden ze sług arcykapłana, krewny sługi, któremu Piotr odciął ucho: Czyż nie widziałem cię z nim w ogrodzie? Lecz Piotr znowu się zaparł i zaraz kur zapiał [Jn 18,25-27].

To niechlubne zachowanie Piotra apostoła zostało opisane przez wszystkich ewangelistów. Z ich relacji wyłania sie pełny obraz zdarzenia. Wątek z Piotrem zaczął się w ogrodzie Getsemane podczas aresztowania Jezusa. Wówczas Szymon Piotr, mając miecz, dobył go i uderzył sługę arcykapłana, i odciął mu prawe ucho. A słudze temu było na imię Malchus. Na to rzekł Jezus do Piotra: Włóż miecz swój do pochwy; czy nie mam pić kielicha, który mi dał Ojciec? [Jn 18,10-11].

Jezus wprawdzie załatwił z Malchusem sprawę poniesionej przez niego krzywdy, wyrządzonej mu przez Piotra, ale w ciemnościach prawdopodobnie nie wszyscy nawet to zauważyli. Tylko Łukasz odnotował ten fakt: I uderzył jeden z nich sługę arcykapłana, i odciął mu prawe ucho. A Jezus odezwał się i rzekł: Zaniechajcie tego! I dotknąwszy ucha, uzdrowił go [Łk 22,50-51]. Wpośród aresztującej Jezusa zgrai był jakiś krewny Malchusa i można się domyślać, że wziął sobie Piotra na celownik. Niewykluczone, że Piotr już w czasie owego incydentu zorientował się, że kalecząc Malchusa naraził się jego krewnemu. Możliwe nawet, że usłyszał: "Dopadnę cię kiedyś za to, co zrobiłeś Malchusowi".

Następnie akcja przeniosła się do miasta. Piotr ciekaw tego, co dalej będzie z Jezusem, niepewny przy tym własnego losu, znalazł się na nieprzyjaznym mu terenie, a ściślej, na dziedzińcu pałacu arcykapłana. W takiej sytuacji będąc, nie chciał być posądzony o przynależność do grona uczniów Jezusa. Początkowe, dwukrotne wyparcie się Jezusa miało charakter ogólny i było odparciem domysłów jakiejś służącej. A gdy Piotr był na dziedzińcu, na dole, przyszła jedna ze służebnych arcykapłana, i ujrzawszy, że Piotr się grzeje, spojrzała na niego i rzekła: I ty byłeś z tym Nazarejczykiem, Jezusem. Ale on się zaparł i rzekł: Ani nie wiem, ani nie rozumiem, co mówisz. I wyszedł na zewnątrz do przysionka, a kur zapiał. A służebna, ujrzawszy go znowu, poczęła mówić do tych, którzy stali wokoło: To jeden z nich. A on się znowu zaparł [Mk 14,66-70a]. 

Ewangelista Jan sprecyzował sytuację, w której Piotrowe zaparcie się Jezusa osiągnęło swój szczyt, zgodny z zapowiedzią Pana. Rzekł mu jeden ze sług arcykapłana, krewny sługi, któremu Piotr odciął ucho: Czyż nie widziałem cię z nim w ogrodzie? To krewny Malchusa doprowadził Piotra do przekroczenia granicy wierności Jezusowi. To on tak go docisnął, że Piotr trzeci raz wyparł się swego Mistrza i musiał gorzko nad sobą zapłakać. 

Użyte w świętym tekście słowo na określenie krewnego to gr. syggeneus, co znaczy - będący tego samego rodu lub pochodzenia, spokrewniony. Każdy nasz grzech, błąd, złamanie prawa, każde niewłaściwe zachowanie ma jakiegoś swojego "krewnego". Zawsze jest ktoś lub coś, co potem – jako świadek naszego grzechu – może nas niepokoić, szantażować psychicznie, próbować uzależniać od siebie. Chociaż Pan przebaczył nam naszą przeszłość, odpuścił nam nasz grzech – to zawsze pozostają jakieś ślady, jacyś świadkowie owego grzechu.

Zobaczmy to w dwóch przykładowych sytuacjach. Prowadziliśmy kiedyś rozwiązłe życie. Mieliśmy różnych partnerów seksualnych albo razem kradliśmy czy robiliśmy jakieś inne przekręty. Potem sie nawróciliśmy. Unormowaliśmy swoje życie. Zawarliśmy związek małżeński. Mamy nowe życie. A co, gdyby teraz, ktoś z tych dawnych związków i grzesznych czasów pojawił się w naszym życiu? Gdyby też chciał się nawrócić i przyjść do zboru? Czy z obawy przed tym nie zaczęlibyśmy lawirować, ściemniać, trzymać go z daleka od zboru – w ten sposób zapierając się Pana?

I sytuacja druga: Ktoś w minionych latach życia bez Boga był dla nas bardzo ważny, był wręcz naszym idolem. Odcisnął się w nas jakiś odruch respektu i ubóstwiania tego człowieka. Co, gdyby teraz po latach zaistniała okoliczność bliskiego spotkania z kimś takim, gdyby zaprosił on nas do siebie, a może zaproponował nam jakiś wspólny interes czy wyjazd? Czy dla kogoś takiego nie odstąpiliśmy od naszego obyczaju udziału w nabożeństwie? Czy nie poszlibyśmy na jakiś kompromis przy stole? Czy nie przemilczelibyśmy czegoś, co jest niezgodne ze Słowem Bożym – zapierając się tym samym naszego Pana i przyjętych ideałów ewangelii?

Chociaż Pan przebaczył nam nasz grzech – to coś po nim zostaje. Zazwyczaj czujemy za plecami oddech "krewnego Malchusa" w postaci jakiejś konsekwencji, jakiegoś wstydu i obawy, żeby nie wyszło na jaw to, co mamy za uszami. Nosimy w sobie jakiś dziwny niepokój związany ze starymi błędami. Uwaga! Ten "krewny" któregoś dnia będzie chciał nas dopaść i przycisnąć, aby popsuć nam atmosferę nowego życia oraz doprowadzić do wyparcia się Jezusa. Już sama jego świadomość może nas szantażować i prowadzić do zapierania się Pana.

Uważajmy. "Krewni" naszych starych błędów i złego zachowania będą nas zatrzymywać przed jawnym wyznawaniem naszej wiary w Jezusa. Będą nas nachodzić natrętne myśli typu: "Żeby tylko nie wyszło to na jaw, bo będzie wstyd". "A co, jak trzeba będzie ponieść konsekwencje starego grzechu?" "Lepiej się nie ujawniaj ze swoją wiarą w Jezusa, bo to może wywołać wilka z lasu". Tego rodzaju obawy niejeden raz powstrzymują nas przed składaniem otwartego świadectwa o Jezusie. Dociskają nas - niczym czepiający się apostoła Piotra krewny Malchusa - do tego stopnia, że nie tylko nabieramy wody w usta, ale wręcz wypieramy się naszego związku z Panem Jezusem.

Jak sobie z tym radzić? Znasz na to pytanie odpowiedź?

Korzenie donosicielstwa

Przykro to mówić, ale nie od dziś obserwujemy wśród ludzi zwyczaj donosicielstwa. Kierowcy z kamerkami wycinają ze swoich nagrań fragmenty z wykroczeniami innych użytkowników i nie proszeni przez nikogo, usłużnie wysyłają je do policji. Sąsiedzi bacznie obserwują komin za płotem i gdy tylko zauważą, że wydobywa się z niego jakiś siwy dym, czym prędzej na jego właściciela nasyłają straż miejską. Zdesperowana mama biegnie z drżącym sercem na moment do sklepu po mleko dla dziecka siedzącego bezpiecznie w samochodzie, a wracając już ma na plecach służby gotowe jej to dziecko odebrać z powodu donosu czujnej aktywistki. Starszy rolnik wypuszcza na podwórze niezbyt czystego konia, a natychmiast u jego bram stają miłośnicy zwierząt w asyście policji, by zabrać mu wszystkie zwierzęta do ich cudownego schroniska, utrzymywanego ze środków publicznych.

Co się dzieje z ludźmi, że w czasach wolności i demo(n)kracji tak na siebie nawzajem donoszą?! Co stało się z ludzkimi sercami, że zamiast okazać życzliwość, porozmawiać, zapytać, zaproponować pomoc, otoczyć opieką - czym prędzej wzywają bezduszne służby, które - jak najbardziej - lubią donosy, bo dzięki nim bez wysiłku mogą wykazać się skutecznością działania. Nie rozumiem, jak można naskarżyć na kogoś bez podjęcia wcześniej osobistej próby rozwiązania zauważonego problemu? Chyba, że chodzi o jakiś rodzaj odegrania się na denuncjowanej osobie...

Czytając dzisiaj Księgę Ezdrasza napotkałem na taki przypadek. Powracający z niewoli babilońskiej Judejczycy rozpoczęli odbudowę świątyni w Jerozolimie. Zaintrygowało to przyglądających się im "zza płotu" Samarytan. Najpierw, bynajmniej nie z przyjacielskich pobudek, zgłosili się, że chcą wziąć udział w tej odbudowie. Pozwólcie, że będziemy budować razem z wami, ponieważ podobnie jak wy czcimy waszego Boga i my także składamy Mu ofiary od czasów Asarchaddona, który nas tutaj sprowadził. Zorobabel jednak, Jeszua i pozostali naczelnicy rodów Izraela odpowiedzieli: Właściwie nic nas z sobą nie łączy na tyle, byśmy mieli wspólnie budować świątynię dla naszego Boga. My sami chcemy budować ją dla PANA, Boga Izraela, szczególnie, że tak nam nakazał Cyrus, król Persji [Ezd 4,2-3]. 

Jak najbardziej rozumiem postawę Judejczyków. Sam w podobnej sytuacji też bym tak postąpił. Lecz wtedy dla Żydów zaczęły się schody. Okoliczne ludy zaczęły zatem studzić zapał Judejczyków i odstraszać ich od budowy. Chcąc udaremnić ich plany, przekupywali nawet przeciwko nim urzędników [Ezd 4,4]. W końcu napisali donos. Niech będzie królowi wiadome, że Judejczycy, którzy od niego wyszli i przybyli do nas, do Jerozolimy, odbudowują to buntownicze i niegodziwe miasto, zmierzają do ukończenia muru i naprawiają fundamenty. Otóż niech będzie królowi wiadome, że gdy to miasto zostanie odbudowane, a jego mury zostaną ukończone, podatku, daniny ani ceł jego mieszkańcy płacić nie będą i dochód królewski ucierpi. Ponieważ jesteśmy zobowiązani wobec dworu i nie możemy patrzeć spokojnie na działanie na szkodę króla, to posyłamy niniejsze pismo z powiadomieniem króla o tutejszym stanie rzeczy... [Ezd 4,12-14].

Co za szuje?! Jak im nagle zaczęło zależeć na dochodach króla... Po pierwsze, Żydzi odbudowywali świątynię, a nie całe miasto. A po drugie, przecież Samarytanie wcześniej sami byli gotowi wziąć udział w tym przedsięwzięciu. Gdy jednak im podziękowano za pomoc, ogarnęła ich zazdrość i z zawiści zaczęli na różne sposoby przeszkadzać. 

Coś mi się zdaje, że dzisiejsze donosicielstwo karmi się podobnymi pobudkami. Za filmikami, telefonami i wszelkiego rodzaju donosami kryją się "mali" ludzie, którym się w czymś nie powiodło... 

PS. Nie muszę dodawać, że najbardziej dla mnie przykrym przykładem zawiści jest to, co spotkało naszego PANA, Jezusa Chrystusa, ze strony przywódców religijnych Izraela: Gdy się więc zebrali, rzekł do nich Piłat: Którego chcecie, abym wam wypuścił, Barabasza czy Jezusa, którego zowią Chrystusem? Wiedział bowiem, że z zawiści go wydali. A gdy on siedział na krześle sędziowskim, posłała do niego żona jego i kazała mu powiedzieć: Nie wdawaj się z tym sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie przez niego wiele wycierpiałam. Ale arcykapłani i starsi nakłonili lud, aby prosili o Barabasza, a Jezusa aby stracono [Mt 27,17-20].

Kolejka po ludzki aplauz

Jezus Chrystus, mój PAN, przeżył na ziemi w ludzkiej skórze 33 lata. To kim był, mądrość i moc, jaką miał zwłaszcza w ostatnich trzech jego latach, to wszystko każdego dnia stwarzało Mu niezliczone okazje do wejścia na szczyty świata. Bez przymilania się do władzy, bez brania udziału w programach typu "Voice of..." mógł zawładnąć nie tylko ludzkimi sercami ale i przejąć władzę nad całym krajem. 

A jednak Jezus nie wszedł w żaden układ z ludźmi przynależącymi do świata. Nie zapisał się do żadnego stronnictwa, nie zrobił najmniejszego ukłonu w stronę ówczesnych polityków i hierarchów religijnych, by zyskać ich względy. Ciągle spotykał się z ludźmi aby wzywać ich do opamiętania, lecz duchowo pozostawał całkowicie oddzielony od świata.

Dobitnie świadczą o tym słowa Jezusa wypowiedziane tuż przed Jego aresztowaniem, które dziś rano przeczytałem: Nie będę już długo z wami rozmawiał. Władca tego świata jest już bowiem w drodze. We Mnie jednak nie ma nic, na co mógłby się powołać, nic, co by mogło nas łączyć [Jn 14,30].

Wierzę, że tak postępują prawdziwi naśladowcy Chrystusa Jezusa. Przestańcie wprzęgać się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż za towarzystwo sprawiedliwości z bezprawiem? Co za wspólnota światła i ciemności? Co za harmonia między Chrystusem a Beliarem? Gdzie część wspólna wierzącego z niewierzącym? [2Ko 6,14-15].

Wstępując w ślady Pana Jezusa nie odczuwam potrzeby robienia kariery w tym świecie. Mam godność i poczucie wartości syna Bożego. Nie łaknę popularności dającej wstęp na salony świata. Jedno mnie interesuje i nakręca: Zyskać upodobanie w oczach Bożych i należycie przygotować się na moment, gdy On zabierze mnie do Siebie.

Był czas, gdy władca tego świata pokazał Jezusowi wszystkie królestwa świata w całej ich okazałości i zaproponował: Dam Ci to wszystko, jeśli tylko upadniesz przede mną i złożysz mi pokłon. Wówczas Jezus skierował do niego słowa: Odejdź szatanie! Gdyż jest napisane: Panu, swojemu Bogu, będziesz oddawał pokłon i służył jedynie Jemu [Mt 4,8-10]. 

Znam ludzi, którzy mogliby zrobić w tym świecie wielką karierę, a jednak świadomie z niej zrezygnowali na rzecz służenia chwale Bożej i zajęcia się sprawami Królestwa Bożego. Dumny z nich jestem. Dziękuję Bogu za nich, bo są mi przykładem dobrze ustawionych priorytetów naśladowcy Jezusa Chrystusa. Pan Jezus godny jest tego, aby Jego uczniowie oddali się Mu bez reszty i nie stawali w kolejce po oklaski świata.