Sens życia Polaków

Kilka dni temu na zlecenie „Gazety” przeprowadzono sondaż*, by zapytać Polaków o sens ich życia. Każdy mógł wymienić dwie wartości. Najwięcej osób wskazało na rodzinę (73%), miłość (27%), posiadanie dzieci (21%), pomaganie innym (13%) i pracę (12%).

 Z jednej strony, wyniki tego sondażu bardzo dobrze świadczą o Polakach. Wysokie notowania rodziny naprawdę mogą cieszyć. Na szczęście daleko nam jeszcze do zaniku więzi rodzinnych. Na tle społeczeństw zachodniej Europy wypadamy całkiem nieźle.

 Czy to jednak nie dziwne, że w silnie katolickim kraju taki sondaż nie wykazał wiary Polaków w Boga i nadziei na przyszłość, biorącej się z powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa? Niektórzy badani wprawdzie przyznali, że zastanawiają się nad takimi sprawami, jak istnienie Boga czy nieśmiertelność, ale bardzo rzadko o tym rozmawiają.

 W świetle Biblii widać, że sensem doczesnego życia prawdziwego chrześcijanina jest codzienne oddawanie chwały Bogu, pełnienie woli Bożej i upodobnianie się do obrazu Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Ta krótka podróż w ziemskim ciele, od narodzenia do chwili fizycznej śmierci, jest nam dana po to, abyśmy uwierzyli w Boga i mocno się z Nim związali!

 Wszystkie, nawet najbliższe relacje z ludźmi, pewnego dnia ustaną. Kto za życia w ciele nie pojedna się z Bogiem przez wiarę w Jezusa Chrystusa, pójdzie na zatracenie, a to oznacza wieczną samotność, całkowite oddzielenie od Boga i od ludzi. Zaś przyjaźnie i związki małżeńskie ludzi wierzących w chwili zmartwychwstania ulegną cudownemu przekierowaniu na Pana, do którego pójdziemy i którego będziemy oglądać twarzą w twarz.

 Widziałem gdzieś fotografię jednego z tzw. liderów chrześcijańskich, niejakiego James’a Peter’a Jandu z żoną Gabrielą, którą ów kaznodzieja, najwyraźniej w porywie miłości do swojej partnerki, opatrzył następującą sentencją: „Jeżeli w niebie miałbym cię nie pragnąć, to nie chciałbym iść do takiego nieba”. Jakoś nie wierzę, że tam, w tej nowej rzeczywistości, zachwyt Panem i społeczność z Nim pozwoli komukolwiek niezmiennie robić maślane oczy do ziemskiego partnera i nadal go tak samo, jak tu w ciele, podziwiać.

 Po co się narodziłem? Dokąd zmierzam? Jaki jest sens mojego ziemskiego życia? Z pewnością nie tylko po to tu jestem, aby kogoś pokochać i przez kilkadziesiąt lat żyć z nim w dobrych relacjach, bo to by znaczyło, że życie osób stanu wolnego nie ma sensu. Nie po to też, żeby mieć i wychować dzieci, bo wtedy wysyłałbym sygnał, że życie ludzi bezdzietnych skazane jest na bezsens. Punkt ciężkości sensu mojego ziemskiego życia tkwi poza doczesnością!

 Jestem tu po to, aby naśladować Jezusa i przybliżać Go ludziom, wśród których się obracam. Żyję dzięki Niemu i dla Niego! Te kilkadziesiąt lat na ziemi są mi dane po to, abym mocno zatęsknił za Domem w niebie i tak żył, aby tam się dostać. Apostoł Paweł sformułował to następująco: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie [Flp 3,13–14].

 * Badanie telefoniczne PBS DGA dla „Gazety”, 21 stycznia, próba reprezentatywna 500 osób