Wielka przestroga, ale przed czym?

Mamy dziś Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w celu uczczenia pamięci Żydów pomordowanych w czasie II Wojny Światowej przez hitlerowskie Niemcy i ich sojuszników. Datę obchodów wyznaczono na 27stycznia – czyli rocznicę wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau w 1945 roku.

 Holokaust to synonim hebrajskiego pojęcia Szoa ( שואה ) oznaczającego całkowitą zagładę, zniszczenie. Stanowił on bezprecedensową próbę zagłady całego narodu przy użyciu metod przemysłowych, która nigdy wcześniej i później nie była przeprowadzona w takiej skali. Liczbę żydowskich ofiar Holokaustu szacuje się na 5–7 milionów.

 Celem obchodów Dnia Pamięci o Ofiarach Holokaustu jest uwrażliwianie przyszłych pokoleń na ten problem i zapobieganie w ten sposób aktom ludobójstwa w przyszłości. Podtrzymywanie pamięci i edukacja na temat Holokaustu - zdaniem ONZ - winna być dla wszystkich ludzi przestrogą przed nienawiścią, rasizmem i uprzedzeniami.

 Wiara w Boga i przekonanie o nieomylności Słowa Bożego przesądza o tym, że na sprawę Holokaustu patrzę przez pryzmat Biblii. Wynika z niej, że naród żydowski był na zawsze związany z Bogiem, najpierw poprzez przymierze zawarte z Abrahamem, a później, po wyjściu z Egiptu, przez przymierze zawarte na Synaju. Spełnianie warunków owego Przymierza  gwarantowało Izraelitom szczególne błogosławieństwo Boże, natomiast łamanie jego warunków, oznaczało przekleństwo. Tak więc wszystko, co się działo z Izraelem, wynikało z warunków obowiązującego ich Przymierza. Jak najbardziej dotyczy to także Holokaustu.

 Jeżeli więc nasza pamięć o ofiarach Holokaustu ma mieć charakter konstruktywny, to po pierwsze powinniśmy z tej tragedii wyciągnąć wnioski dla samych siebie. A to stało się dla nas wzorem, ostrzegającym nas, abyśmy złych rzeczy nie pożądali, jak tamci pożądali. Nie bądźcie też bałwochwalcami, jak niektórzy z nich; jak napisano: Usiadł lud, aby jeść i pić, i wstali, aby się bawić. Nie oddawajmy się też wszeteczeństwu, jak niektórzy z nich oddawali się wszeteczeństwu, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące, ani nie kuśmy Pana, jak niektórzy z nich kusili i od wężów poginęli, ani nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali, i poginęli z ręki Niszczyciela. A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków [1Ko 10,6–11].

 Po drugie, niechby wspomnienie ofiar Holokaustu stało się dla nas wymowną ilustracją i dostatecznym bodźcem do tego, by z większą determinacją wzywać ludzi do upamiętania z grzechów i pojednania się z Bogiem przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Po niewoli asyryjskiej i babilońskiej, po zburzeniu Jerozolimy przez Rzymian, Holokaust jest najboleśniejszym dowodem na to, że Słowo Boże mówi prawdę i należy je traktować z najwyższym respektem. Kto lekceważy Słowo Boże musi się liczyć ze strasznymi konsekwencjami.

 Każdy prawdziwy chrześcijanin miłuje Żydów. Szczerze więc ubolewa z powodu Holokaustu i bardzo współczuje wszystkim, których ta potworność dotknęła. Nie zmienia to jednak faktu, że był on zapowiedzianą konsekwencją nieposłuszeństwa i złamania warunków Przymierza, jakie zawarł Bóg z Izraelem na Synaju. Bóg nie chciał Holokaustu, tak jak nie chciał żadnego z wcześniejszych aktów zagłady Żydów. Bóg zawsze dla swego ludu chciał tego, co dobre. Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom pusty wam zostanie [Łk 13,34–35].

 Dzisiejsze użalanie się nad ofiarami Holokaustu nie jest im do niczego potrzebne. Grożenie komukolwiek palcem, ażeby coś takiego już nigdy nikomu nie przyszło do głowy, może co najwyżej oznaczać ignorowanie sprawiedliwych wyroków Bożych i sprowadzanie Holokaustu do poziomu międzyludzkich rozgrywek. Nikt wierzący nie myśli przecież, że ktokolwiek mógł zrobić coś z ludem Bożym, bez Jego przyzwolenia. Znamy przecież tego, który powiedział: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę; oraz: Pan sądzić będzie lud swój. Straszna to rzecz wpaść w ręce Boga żywego [Hbr 10,30–31].

 Pamięć o ofiarach Holokaustu niech raczej dla wszystkich będzie wielkim ostrzeżeniem i wezwaniem do posłuszeństwa Słowu Bożemu. Dlatego musimy tym baczniejszą zwracać uwagę na to, co słyszeliśmy, abyśmy czasem nie zboczyli z drogi. Bo jeśli słowo wypowiedziane przez aniołów było nienaruszalne, a wszelkie przestępstwo i nieposłuszeństwo spotkało się ze słuszną odpłatą, to jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie? [Hbr 2,1–3].

Jest tylko jeden sposób na to, żeby Holokaust nigdy już się nie powtórzył. Upamiętanie z grzechów, pojednanie z Bogiem przez Jezusa Chrystusa i posłuszeństwo Słowu Bożemu. Nic innego nie odwróci sądów Bożych nad narodami.