W kwietniu 30 roku grupa mężczyzn patrzyła na rozbudowaną przez Heroda, niezwykle okazałą świątynię w Jerozolimie i inne wspaniałe budowle. Nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie został rozwalony [Mk 13,2] – powiedział na to Jezus. Zaprawdę powiadam wam, że nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie [Mk 13,30]. Czterdzieści lat później, czyli zgodnie z tym, jak w Izraelu liczono jedno pokolenie, przyszli Rzymianie i zadufaną w sobie Jerozolimę obrócili w gruzy.
Te dwa przypadki przypominają mi rozważania biblijnego Asafa o ulotności bezbożnego świata. Mimo, że wydaje się być taki pewny swego, w każdej chwili może się skończyć. Zaprawdę, stawiasz ich na śliskim gruncie, strącasz ich w zagładę. Jakże nagle niszczeją, znikają, giną z przerażenia. Jak pierzcha sen, gdy się człowiek budzi, tak Ty, Panie, gdy się ockniesz, wzgardzisz ich mrzonkami [Ps 73,18-20].
W latach 60. pierwszego wieku apostoł Paweł pisał z więzienia o duchowej budowli, rozpoczętej w życiu Filipian. Zewnętrzne okoliczności nie zapowiadały łatwej przyszłości. Skąd mógł wiedzieć, jak trwałe będzie ich chrześcijaństwo? Jednakże ten sługa Boży nie obawiał się, że nowe życie Filipian nie przetrwa jednego pokolenia. Pisał mając tę pewność, że Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, będzie je też pełnił aż do dnia Chrystusa Jezusa [Flp 1,6].
W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku skromny człowieczek uwierzył w Jezusa Chrystusa. Łaska Boża rozpoczęła misterne dzieło utworzenia i objawienia w nim obrazu Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Od tamtych dni minęło już całe pokolenie, a to dzieło łaski Bożej trwa, bo miłosierdzie jego z pokolenia w pokolenie nad tymi, którzy się go boją [Łk 1,50].
I Filipianie, i autor tych słów, ukorzyli się przed Bogiem, aby codziennie chodzić w bojaźni Bożej. Takie życie nie wygasa wraz ze swoim pokoleniem. Kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki [1Jn 2,17]. Alleluja!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz