Czerwcowa refleksja nad posłuszeństwem

Podczas ostatniej podróży na Litwę wsłuchiwałem się w Pierwszą Księgę Królewską. Tym razem jakoś szczególnie uderzyło mnie to, że w większości przypadków zapoczątkowane przez Boga dobre dzieło upadało z powodu samowoli i nieposłuszeństwa człowieka.

Weźmy na przykład Salomona. Został on powołany na króla i szczególnie przez Boga obdarowany. Obejmując urząd usłyszał: Przestrzegaj wiernie służby Pana, Boga swego, i chodź jego drogami, przestrzegając jego ustaw, jego przykazań, jego praw i jego ustanowień, jak są zapisane w zakonie Mojżeszowym, aby ci się wiodło we wszystkim, co będziesz czynił, i wszystko, dokądkolwiek się zwrócisz [1Kr 2,3].

Przypomnijmy, że Bóg określając zasady życia narodu wybranego, pozwolił im ustanowić nad sobą króla, czyniąc następujące zastrzeżenie: Tylko niech nie trzyma sobie wiele koni i niech nie prowadzi ludu z powrotem do Egiptu, aby mnożyć sobie konie, gdyż Pan powiedział do was: Nie wracajcie już nigdy na tę drogę. Niech też nie bierze sobie wiele żon, aby nie odstąpiło jego serce. Także srebra i złota niech wiele nie gromadzi [5Mo 17,16–17].

Salomon znał te przykazania. Początki miał wspaniałe, ale z czasem niestety zaczął postępować samowolnie. Spowinowacił się z faraonem, królem egipskim, biorąc córkę faraona za żonę i sprowadzając ją do Miasta Dawidowego, zanim jeszcze ukończył budowę swojego domu i przybytku dla Pana oraz muru wokół Jeruzalemu [1Kr 3,1].

Mało tego. Ilość złota, jakie napływało do Salomona w ciągu jednego roku, wynosiła (nomen omen) sześćset sześćdziesiąt sześć talentów [1Kr 10,14]. Król Salomon pokochał wiele kobiet cudzoziemskich: córkę faraona, Moabitki, Ammonitki, Edomitki, Sydonitki, Chetytki, z narodów, co do których Pan nakazał Izraelitom: Nie łączcie się z nimi i one niech się nie łączą z wami, nakłonią bowiem na pewno wasze serca do swoich bogów. Otóż do tych zapałał Salomon miłością. Miał on siedemset żon prawowitych i trzysta nałożnic, a te jego kobiety omamiły jego serce [1Kr 11,1–3]. Jak to się miało do jasno sprecyzowanych mu przykazań? Nieposłuszeństwo wyautowało Salomona zupełnie poza społeczność z Bogiem.

Za kolejne przykłady samowoli i nieposłuszeństwa może nam służyć historia Jeroboama albo męża Bożego z Sylo. Powołani przez Boga zaczynali posłusznie wypełniać wolę Bożą, a potem przestawali się liczyć ze Słowem Bożym i byli coraz bardziej samowolni. Ten smutny proces można zauważyć w wielu biblijnych życiorysach.

 A jak jest dzisiaj? Czy współcześni wierzący są inni? Unoszący się w powietrzu duch humanizmu i demokracji robi swoje. Nawet nie jesteśmy świadomi tego, jak bardzo wywiera na nas wpływ. Wciąż powtarza się scenariusz zapowiedzianej Jeremiaszowi reakcji ludu na wezwanie do posłuszeństwa. Lecz oni odpowiedzą: Nic z tego! Pójdziemy raczej za naszymi zamysłami i każdy z nas kierować się będzie uporem swojego złego serca [Jr 18,12].

 Właśnie dlatego chcę dziś przypomnieć, że postawa posłuszeństwa Bogu jest w oczach Bożych szczególnie ważna. Nawet kierowanie się pragnieniem złożenia Bogu jakiejś szczególnej ofiary nie uszlachetnia naszej samowoli. Czy takie ma Pan upodobanie w całopaleniach i w rzeźnych ofiarach, co w posłuszeństwie dla głosu Pana? Oto: Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani. Gdyż nieposłuszeństwo jest takim samym grzechem, jak czary, a krnąbrność, jak bałwochwalstwo i oddawanie czci obrazom [1Sm 15,22–23].

 Słowa padające z wielu dzisiejszych kazalnic nie prowadzą niestety do korekty naszych postaw przed Bogiem w tym względzie. Raczej - podobnie jak dawniej bywało - jesteśmy uspokajani i utwierdzani w samowoli i nieposłuszeństwie. Tak mówi Pan Zastępów: Nie słuchajcie słów proroków, którzy wam prorokują, oni was tylko mamią, widzenie swojego serca zwiastują, a nie to, co pochodzi z ust Pana! Ustawicznie mówią do tych, którzy gardzą słowem Pana: Pokój mieć będziecie. A do tych wszystkich, którzy kierują się uporem swojego serca, mówią: Nie przyjdzie na was nic złego [Jr 23,16–17].

Środowiska chrześcijańskie pełne są dziś ludzi samowolnych, którzy robią to, co się im podoba. Utrzymują, że znają Boga, ale uczynkami swymi zapierają się go, bo to ludzie obrzydliwi i nieposłuszni, i do żadnego dobrego uczynku nieskłonni [Tt 1,16]. Każdy z nich - jak w supermarkecie - wybiera sobie z chrześcijaństwa, to co mu osobiście odpowiada,  inne, mniej atrakcyjne dla niego kwestie, zupełnie pomijając.

Nieposłuszeństwo Słowu Bożemu z pewnością spotka się z gniewem Bożym. Może nie tak od razu, ale Biblia zapowiada, że to nastąpi, gdy się objawi Pan Jezus z nieba ze zwiastunami mocy swojej, w ogniu płomienistym, wymierzając karę tym, którzy nie znają Boga, oraz tym, którzy nie są posłuszni ewangelii Pana naszego Jezusa. Poniosą oni karę: zatracenie wieczne, oddalenie od oblicza Pana i od mocy chwały jego [2Ts 1,7–9].

 Może ktoś pomyśli, że początek czerwca, to nie najlepsza pora, by wzywać do posłuszeństwa. Na progu wakacji chętniej posłuchalibyśmy czegoś innego. Posłuszeństwo jednak to stan umysłu i serca, który objawia się w każdych okolicznościach. Mnie bardzo ten temat dotknął. Jakże łatwo, czasem bez żadnego zastanowienia się, przychodzi mi postąpić samowolnie! Czerwcowe słońce i ciepły wiaterek w żadnym razie nie usprawiedliwią mojego nieposłuszeństwa Słowu Bożemu.

Nie jest żadną sztuką być posłusznym, gdy jest na to moda, gdy wszyscy wokoło uważnie słuchają. Posłuszeństwo nabiera szczególnej wartości, gdy kwitnie samowola. Apostoł Paweł, znając realia zboru korynckiego, chciał pomóc im sprawdzić stan własnych serc. Po to zresztą i pisałem, aby was wypróbować, czy we wszystkim jesteście posłuszni [2Ko 2,9].

Niech powyższe słowa i nas sprowokują do refleksji nad własnym posłuszeństwem Słowu Bożemu.