Na ile możemy im ufać?

Nachodzą mnie ostatnio myśli o zaufaniu do chrześcijańskich przywódców. Dawniej ta sprawa wydawała mi się jakoś jaśniejsza. Wiedziałem, że w sprawach duchowych nie mogę zaufać duchowieństwu kościołów historycznych, bowiem służy ono przede wszystkim Tradycji kościelnej i stoi na straży jej przestrzegania. Biblia w ich posłudze od wieków nie ma większego znaczenia. Kaznodziejów, pastorów, przełożonych i starszych zborów ewangelicznych postrzegałem natomiast jako bogobojnych, bezinteresownych, skromnych braci, chodzących na co dzień z Bogiem i wiernie trzymających się Słowa Bożego. Naprawdę wzbudzali zaufanie.

Ten budujący, cieszący mnie przez lata pogląd na braci pełniących rozmaite funkcje przywódcze w środowiskach ewangelikalnych doznaje jednak coraz większej konfuzji. Kto jest bacznym obserwatorem i ma choć trochę duchowego rozeznania, ten zauważa, że jest nie tak, jak być powinno. Słowa, postawy i czyny niektórych z nich nie tylko już zasmucają ale wywołują też zgorszenie i wprowadzają poważną dezorientację.

Są bardzo pewni siebie i aroganccy. Prześcigają się w wymyślaniu rozmaitych nowości i opowiadają poruszające historie, aby tylko ludzi pociągnąć za sobą. Zwiastowanie ewangelii wykorzystują przede wszystkim w celu zebrania jak największej ilości pieniędzy. Nierzadko defraudują pieniądze ofiarowane na zbożne cele. Coraz częściej zdarza się im grzech cudzołóstwa. Są to oczywiście grzechy stare jak świat i przytrafiały się zawsze, ale teraz spotykają się z coraz większym przyzwoleniem społecznym.

Parę przykładów? Lider uwielbiania udaje chorego na raka, aby organizować specjalne koncerty i w tysiącach współwyznawców wzbudzać litość, potrzebną do zbierania pieniędzy na jego rzekome leczenie. Wytatuowany ewangelista przyciąga uwagę i poparcie finansowe setek tysięcy ludzi, a w tym samym czasie cudzołoży z jedną z towarzyszących mu kobiet. Przywódca amerykańskiego megazboru, który parę lat temu okazał się żałosnym bohaterem skandalu homoseksualnego, zakłada nowy zbór, a w jego stronę zaczynają płynąć wyrazy poparcia i błogosławieństwa. Pastor australijskiego megazboru obwieszcza, że ich drużyna narodowa wygra mecz piłki nożnej, bo modli się o to cały jego zbór, a Australia jednak mecz przegrywa...

Wielu dzisiejszych liderów chrześcijańskich zaskakuje nas brakiem bojaźni i mądrości Bożej, brakiem prawowierności i duchowej uczciwości. Mało kto jednak zdaje się to zauważać. Czy spokojnie możemy zaufać tego pokroju przywódcom duchowym? Czy możemy twierdzić, że na pewno są dobrymi duszpasterzami i rzeczywiście głoszą Słowo Boże? Czy powyższy rodzaj duchowego przywództwa jest pewniejszy i bardziej spolegliwy od rzymskokatolickiego, dalekiego od Biblii, nierzadko splamionego pedofilią i homoseksualizmem, czerpiącego korzyści z dystrybucji sakramentów? Nie widzę żadnej istotnej różnicy.

Pismo Święte nie rozróżnia denominacji kościelnych. Gdziekolwiek duchowi przywódcy nadużywają swej pozycji społecznej, spotkają się z Bożym sądem. Tak mówi Pan o prorokach, którzy zwodzą mój lud. Gdy zęby ich mają co gryźć, zwiastują pokój, lecz przeciwko temu, który im nic do ust nie da, ogłaszają świętą wojnę. Dlatego zaskoczy was noc i nie będzie widzenia, zapadnie ciemność i nie będzie wieszczby; słońce zajdzie nad prorokami i dzień stanie się im ciemnością. Jasnowidze będą zawstydzeni, a wieszczkowie zawiedzeni; wszyscy zakryją sobie twarze, bo nie będzie odpowiedzi Boga. [Mi 3,5–7].

Biada wam, faryzeusze, że lubicie pierwsze miejsca w synagogach i pozdrowienia na rynkach. Biada wam, że jesteście jak groby nie oznaczone, a ludzie, którzy chodzą po nich, nie wiedzą o tym. A odpowiadając, rzekł jeden z uczonych w zakonie do niego: Nauczycielu, mówiąc tak, i nas znieważasz. On zaś rzekł: I wam, zakonoznawcy, biada, bo obciążacie ludzi brzemionami nie do uniesienia, a sami ani jednym palcem swoim nie dotykacie tych brzemion [Łk 11,43–46].

Dawno temu usłyszałem, że kaznodzieja i drogowskaz niczym się nie różnią, bo jeden i drugi wskazuje drogę, ale sam się tam nigdy nie udaje. Mnie ta anegdota nie śmieszy. Jako sługa Słowa Bożego bardzo ubolewam z powodu takiego stanu rzeczy. Sam będąc kaznodzieją, przestrzegam przed ślepym zaufaniem i oddaniem w stosunku do każdego, kto się za sługę Bożego podaje. Uważajmy zwłaszcza na tych, którzy bardzo kwieciście potrafią opowiadać o sobie i swoich dokonaniach w służbie, nie zapominając przy tym podać numeru swojego konta bankowego. Albowiem nie ten, kto sam siebie zaleca, jest wypróbowany, ale ten, kogo Pan poleca [2Ko 10,18].

Czytajmy i studiujmy Pismo Święte. Ono składa świadectwo o Synu Bożym, Jezusie Chrystusie – Arcypasterzu naszych dusz! Znajomość Słowa Bożego ustrzeże nas od niejednego zwodziciela. Uzdolni do odróżnienia rzeczywistych pracowników Bożych od różnej maści duchowych szarlatanów. Pozwoli wspierać tylko prawdziwych mężów Bożych i podążać za nimi w poznaniu i w służbie. Jednym słowem, trzymajmy się Biblii, nawet gdyby prostolinijne posłuszeństwo jej wezwaniom tu i ówdzie było wyśmiewane i uważane za przejaw duchowego zacofania.

I na koniec przestroga, która mnie samemu nieraz spędza sen z powiek: Niechaj niewielu z was zostaje nauczycielami, bracia moi, gdyż wiecie, że otrzymamy surowszy wyrok. Dopuszczamy się bowiem wszyscy wielu uchybień [Jk 3,1–2].