Dlaczego w tych dniach nie odwiedzam grobów bliskich mi osób?

Dziś w Polsce dzień wolny od pracy z powodu rzymskokatolickiej uroczystości Wszystkich Świętych. Jest to święto obchodzone od 731 roku w dniu 1 listopada ku czci wszystkich znanych i nieznanych świętych katolickich. Ma ono charakter religijny ale i osoby niereligijne świętują tego dnia pamięć o zmarłych, oddając im cześć i szacunek.

 Nie będę dziś pisał o tym, kto wg Biblii jest świętym, a kto nie. Nie zajmę się też tym, czy należy adorować zmarłych męczenników oraz innych świętych katolickich i modlić się do nich. Nie odniosę się nawet do kwestii modlitwy za zmarłych. Kto czyta Pismo Święte, ten wie, jak się te sprawy mają, a kto nie jest Słowem Bożym zainteresowany, ten raczej nie czyta też tego bloga ;)

 Zajmijmy się dziś fenomenem niezwykłego tłoku na cmentarzach i w kościołach na okoliczność Wszystkich Świętych. Skąd taka wzmożona frekwencja Polaków w tych miejscach?

 Otóż niewątpliwym magnesem przyciągającym dziś i jutro katolików na cmentarze i do kościołów są łatwo dostępne odpusty. Odpust to – wg nauki rzymskokatolickiej – darowanie przez Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Rozróżniają oni odpusty cząstkowe i zupełne (zależnie od tego, w jakim stopniu uwalniają od kary doczesnej). Odpusty te, po spełnieniu odpowiednich warunków, każdy ochrzczony katolik może zyskiwać dla siebie, lub ofiarowywać je za zmarłych.

 I tak, dzisiaj od południa i przez cały dzień jutrzejszy, czyli tzw. Dzień Zaduszny w kościołach i kaplicach publicznych można uzyskać odpust zupełny. Wystarczy pobożnie nawiedzić kościół lub kaplicę, odmówić "Ojcze nasz", "Wierzę w Boga" i dowolną modlitwę w intencji papieża oraz wyspowiadać się i wziąć udział w Komunii św. W ciągu kolejnych dni, aż do 8 listopada, można także pozyskać odpust zupełny za nawiedzenie cmentarza pod wyżej wymienionymi warunkami. W pozostałe dni roku za nawiedzenie cmentarza pozyskuje się odpust cząstkowy.

 Innymi słowy, pójście na cmentarz w tych dniach, poza odwiedzeniem grobów swoich bliskich, oznacza dla katolików okazję do otrzymania niezwykłego bonusu, a mianowicie odpustu zupełnego, czyli całkowitego uwolnienia od kary doczesnej za popełnione grzechy. Sprytnie pomyślane. Ponieważ katolicy wierzą, że naprawdę jest tak, jak im się obiecuje, gremialnie idą w tych dniach na cmentarz i do kościoła.

 Pismo Święte nigdzie ani trochę nie daje podstaw do takiego myślenia, że uwolnienie od kary za grzechy może być uzależnione od odwiedzenia cmentarza lub obecności w kościele. Odpuszczenie grzechów i uwolnienie od kary za ich popełnienie, grzesznik uzyskuje za darmo, z łaski Bożej, gdy uwierzy, że Syn Boży, Jezus Chrystus, również i za niego złożył ofiarę zagrzeszną, i przez nią pojednał go z Bogiem. Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił [Ef 2,8–9].

Przebaczenie następuje z chwilą ukorzenia się przed Bogiem i wyznania Mu swoich grzechów. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości [1Jn 1,9]. Biblia nic nie mówi o obowiązku udania się w związku z tym do jakiegoś szczególnego miejsca. Wszystko tu zależy od postawy serca i osobistej wiary człowieka, a to można wyrazić przed Bogiem w każdym miejscu.

Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczą zakon i prorocy, i to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy, gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, i są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przedtem popełnionych grzechów, dla okazania sprawiedliwości swojej w teraźniejszym czasie, aby On sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa [Rz 3,21-26].

 Znowu więc, za apostołem Pawłem chciałoby się powtórzyć: Bracia! Pragnienie serca mego i modlitwa zanoszona do Boga zmierzają ku zbawieniu moich rodaków. Daję im bowiem świadectwo, że mają gorliwość dla Boga, ale gorliwość nierozsądną; bo nie znając usprawiedliwienia, które pochodzi od Boga, a własne usiłując ustanowić, nie podporządkowali się usprawiedliwieniu Bożemu [Rz 10,1–3].

 Nie chcę uczestniczyć w niebiblijnych praktykach religijnych. Już sama moja obecność mogłaby zostać odczytana w ten sposób, że podzielam te przekonania. Jako uczeń Pana Jezusa nie chodzę więc w tych dniach na cmentarz.

Na groby bliskich mi osób zajrzę sobie w innym terminie.