Niech nazwa odpowiada rzeczywistości!

Dziś Rocznica Utworzenia Wolnego Miasta Gdańska. Było to autonomiczne miasto-państwo pod ochroną Ligi Narodów, utworzone 15 listopada 1920 roku na mocy traktatu pokojowego, kończącego I Wojnę Światową.

 Traktat ów, ustanawiając Wolne Miasto Gdańsk (niem. Freie Stadt Danzig) określił jego granice i ustanowił obywatelstwo WMG dla osób je zamieszkujących. W jego skład wszedł powiat grodzki Gdańsk, Sopot oraz większe części ówczesnych powiatów; Gdańskie Wyżyny i Gdańskie Niziny, jak również niewielkie fragmenty powiatów wejherowskiego, tczewskiego, elbląskiego, malborskiego, kościerskiego i kartuskiego.

 Wolne Miasto Gdańsk miało powierzchnię 1893 km² i liczyło ponad 400 tysięcy mieszkańców, przeważnie Niemców. Polacy stanowili w nim mniejszość, co najwyżej 15% ogółu populacji WMG. Jeżeli chodzi o przynależność wyznaniową, to spis z sierpnia 1924 roku wykazał na terenie Wolnego Miasta 260 tysięcy protestantów, 130 tysięcy katolików i około 8-11 tysięcy osób wyznania mojżeszowego.

 Wolne Miasto Gdańsk miało własną konstytucję, hymn, Parlament oraz Senat stanowiący władzę wykonawczą. Kompetencje władz WMG były jednakże w wielu dziedzinach ograniczone na rzecz Ligi Narodów i Polski. Językiem urzędowym był język niemiecki, chociaż dokumenty wysyłane do Polaków i Kaszubów zamieszkujących WMG były urzędowo tłumaczone na polski.

 Wolne Miasto Gdańsk! Brzmi dumnie, a jednak dziewiętnaście lat statusu Wolnego Miasta nie było w Gdańsku żadną sielanką. Niechęć Gdańszczan do odradzającej się Polski, słaba sytuacja gospodarcza, drożyzna, brak zgody społecznej na oderwanie od Niemiec – to wszystko stwarzało atmosferę ciągłego napięcia. Nic więc dziwnego, że już 1 września 1939 roku Gdańsk został czym prędzej włączony do III Rzeszy.

 Wolne Miasto Gdańsk może poniekąd być ilustracją stanu niejednej duszy, trochę na siłę nawróconej do Chrystusa. Jak to wygląda? Tytułowej wolności brak pokoju i wewnętrznej spójności. Serce rwie się do świata. Rozum próbuje budować życie na podstawie nie przyswojonych wartości. Dusza nakłaniania z zewnątrz do pobożności i uświęcenia złości się, a nawet buntuje.

 Jak długo takie naciągane chrześcijaństwo może przetrwać? Kilka lub kilkanaście nieprzyjemnych lat i – jak mówi Biblia – sprawdza się na nich treść owego przysłowia: Wraca pies do wymiocin swoich, oraz: Umyta świnia znów się tarza w błocie [2Pt 2,22].

 Atmosfera Królestwa Bożego jest prawdziwie obecna tylko w ludziach naprawdę narodzonych na nowo. Tak jak w sercach przywiązanych do narodowości i kultury niemieckiej nie można było stworzyć szczęśliwej atmosfery wolnego i niezależnego miasta, administracyjnie oddzielając je od macierzy, tak w duchowo nie odrodzonej duszy, wciąż skupionej na materialnej stronie życia, nie pojawi się sprawiedliwość i pokój, i radość w Duchu Świętym [Rz 14,17].

 Jaki z tego wniosek? Jeżeli nie znajduję w sobie autentycznego zachwytu Chrystusem Jezusem i Słowem Bożym, odkrywam zaś zamiłowanie do tego, co duchowo nieczyste, jeżeli nadal ciągnie mnie do świeckiego towarzystwa, to znaczy, że moje duchowe odrodzenie jeszcze nie nastąpiło.

 Albo więc padnę na kolana przed Bogiem i dostąpię łaski gruntownej pokuty, śmierci dla grzechu i całkowitej zmiany myślenia, stając się nowym stworzeniem, albo moje burzliwe chrześcijaństwo wkrótce się rozmyje i zakończy powrotem do przynależności, której nigdy w głębi serca naprawdę się nie wyrzekłem.

Od wielu lat nazywam siebie chrześcijaninem. To zaszczytny tytuł, ale i poważne zobowiązanie względem Jezusa Chrystusa, który jest Prawdą.