Znaleziony, czy wciąż poszukujący?

Komu Bóg naprawdę się objawił, ten zmienia się nie do poznania.  Przykazanie: Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej siły swojej [5Mo 6,5] staje się pasją i największą radością jego życia. Nawiedzony, duchowo odrodzony i pojednany z Bogiem chrześcijanin znajduje pełne zaspokojenie w relacji z Jezusem. Jego życie stabilizuje się, rozkwita i wydaje owoc.

Dlaczego więc niektórzy uważający się za chrześcijan ludzie wciąż poszukują czegoś nowego? Dlaczego fascynują się koncepcjami zrodzonymi w umysłach niewierzących i próbują szukać dla nich miejsca w Kościele?  Czemu prostolinijne naśladowanie Pana Jezusa tak szybko się im nudzi?

Biblia poucza, że wolą Bożą dla chrześcijan w doczesności jest to, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości [1Tm 2,2]. Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym [1Tm 2,3]. Kto wciąż ugania się za nowinkami, kto każdej niedzieli rozgląda się za jakąś atrakcją, ten zdradza swą postawą swoisty rodzaj duchowego niespełnienia, żeby nie powiedzieć – frustracji. Jego dusza najwyraźniej jeszcze nie odpoczywa w Zbawicielu.

Jezus powiedział: Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych [Mt 11,28-29]. Ludzie zrodzeni z Ducha Świętego lubią żywot cichy [1Ts 4,11]. Nie robią wokół swojej osoby niepotrzebnego zgiełku. Potrafią pozostawać niezauważeni. Rozkoszują się Panem i społecznością z Nim.

Uważajmy na ludzi duchowo niespokojnych. Nie brak dziś takich, którzy koniecznie chcą zrobić na nas wrażenie. Wzbudzić zachwyt wśród wierzących. Zasłynąć jako słudzy Boży szczególnie obdarowani, warci tego, by ich słuchać, zapraszać i wspierać materialnie. Nawet spomiędzy was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą [Dz 20,30]. Owe „gwiazdki” chrześcijańskiego firmamentu zbyt często okazują się być chmurami bez wody unoszonymi przez wiatry, drzewami jesiennymi, które nie rodzą owoców, dwakroć obumarłymi, wykorzenionymi, wściekłymi bałwanami morskimi, wyrzucającymi hańbę swoją, błąkającymi się gwiazdami [Jd 1,12-13].

Gdy wiele lat temu znalazłem Pana Jezusa Chrystusa, a ściślej mówiąc, gdy On mnie znalazł, przestałem szukać. Moje życie trafiło na właściwe tory, a w sercu pojawiło się świadectwo pokoju Bożego. A takie jest to świadectwo. że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma Syna, ma żywot [1Jn 5,11-12]. Mając żywot wieczny mogę spokojnie służyć Bogu, ciesząc się każdymi doczesnymi warunkami, w jakich mnie Pan umieścił.

Człowieku! Jeżeli nie potrafisz nigdzie na dłużej zagrzać miejsca, jeżeli wciąż się rozglądasz, wymyślasz i  poszukujesz,  gnany potrzebą kolejnych zmian  – to  znaczy, że jeszcze nie zostałeś znaleziony. Głodny wciąż nowych wrażeń przynajmniej bądź powściągliwszy w powoływaniu się na Ducha Świętego. On cię tak nie ciąga od miejsca do miejsca.

To nie zbór jest zły albo współmałżonek. To nie praca jest zła, ani sąsiedzi. To twoja niespokojna dusza najwyraźniej jeszcze nie spoczęła w Bogu. Wszystko zacznie być OK, gdy wreszcie znajdziesz w Jezusie ukojenie dla swojej duszy.