Nie bawimy się w kościół

Domeną dzieci jest zabawa. Bawią się przez pewien czas odgrywając dla zabawy jakąś rolę, a potem przerzucają się na zabawę w kogoś innego. Sporo w tym zależy od atrakcyjności danej profesji dla konkretnego dziecka, od aktualnie popularnych bohaterów filmowych, a także od środowiska, w jakim dzieci wyrastają. Czasem zdarza się, że malec bawiący się w lekarza, lekarzem rzeczywiście potem zostaje, lecz najczęściej z upływem lat porzucamy role swoich dziecinnych zabaw. Doroślejemy i zaczynamy zajmować się całkiem innymi sprawami.

Podobny mechanizm behawioralny obserwuję w sferze duchowej. Dość często w środowisku chrześcijańskim mamy do czynienia z ludźmi, którzy zdają się bawić w kościół. Dotyczy to przeważnie ludzi, którzy nawrócili się w młodym wieku.  Przez pewien czas są gorliwi, uduchowieni i konkretnie opowiadają się po stronie Jezusa Chrystusa. Po kilku latach wszakże ich entuzjazm przygasa. Kiedy zaś podejmą pracę, założą rodzinę i zaczynają się w życiu czegoś dorabiać, wówczas wszystko czym wcześniej żyli jakby im przechodzi. Wyłączają się z życia duchowego. Porzucają pełnioną służbę i w najlepszym przypadku widzimy ich w zborze zaledwie w niektóre niedziele. Ot, takie życie, obowiązki, brak czasu – rozkładają ręce i jeszcze mniej się angażują w duchową działalność kościoła.

Przysłuchując się dziś wypowiedzi jednego z mężczyzn należących do Centrum Chrześcijańskiego NOWE ŻYCIE w Gdańsku doznałem nagłego przypływu radości i głębokiej satysfakcji. Człowiek ten spędził dzieciństwo w środowisku ewangelicznego zboru. Wyrósł, zdobył wyższe wykształcenie z tytułem doktora, ożenił się, kupił mieszkanie, ma dzieci, dobrą pracę  oraz zarobki pozwalające na kosztowne hobby i weekendowe rozrywki. A jednak ten facet niezmiennie, mimo upływu lat, jest z nami, systematycznie angażując się w działalność zboru. Wypełnia mnie przyjemne uczucie. Nie przeszło mu z wiekiem. Jego serce wciąż jest oddane Bogu. To jest prawdziwy brat w Chrystusie i naśladowca Pana Jezusa. Dumny jestem z tego, że w naszym gronie mamy takich ludzi.

W historii zboru, którego jestem członkiem nie jeden raz się zdarzyło, że ktoś przez parę lat jakby pobawił się w kościół, a potem opuścił zbór i przerzucił się na coś nowego. Sezonowo – niczym biblijny Demas – pobawił się w działalność misyjną, a następnie poszedł sobie w świat. Jednak znakomita większość naszych braci i sióstr, to ludzie zdeklarowani i stabilni w wierze. A tak, bracia moi mili, bądźcie stali, niewzruszeni, zawsze pełni zapału do pracy dla Pana, wiedząc, że trud wasz nie jest daremny w Panu [1Ko 15,58]. W myśl powyższego fragmentu Słowa Bożego nie bawimy się w kościół. Jesteśmy kościołem Jezusa Chrystusa na poważnie.

I jeszcze jedna myśl. Są tacy, którzy w dzieciństwie bawili się w policjantów, a potem zostali przestępcami. Niestety, niejeden dzisiejszy szyderca, to dawny wyznawca Chrystusa. Obserwuję gorliwość młodych ludzi, słucham ich świadectw i drży mi serce. Niechby po latach się okazało, że to nie była dla nich żadna zabawa!