Skutki drobnych pozostałości

Dwaj przyjaciele niemal jednocześnie podesłali mi ostatnio artykuł z Gazety Wyborczej o oficjalnym objęciu w dniu dzisiejszym urzędu biskupa Sztokholmu przez pierwszą w historii luteran lesbijkę, która oficjalnie przyznaje się do swojego homoseksualizmu i go praktykuje. Od kilku lat żyje w zaakceptowanym przez szwedzki Kościół luterański związku partnerskim z inną kobietą-kapłanem Gunillą Linden, co tamtejszych protestantów już nawet nie dziwi.

 Wprawdzie pisałem o tej sprawie w maju, gdy pani biskup została wybrana na swe zaszczytne stanowisko, ale w tym tekście zaintrygowała mnie jej wypowiedź nawiązująca do praktykowanego u luteran chrztu dzieci. Otóż w jednym z wywiadów sprzed kilku miesięcy wyjaśniła, dlaczego nie widzi konfliktu między religią a orientacją seksualną: - Po chrzcie nikt nie może powiedzieć, że nie jesteś członkiem Kościoła z powodu swego homoseksualizmu, biseksualizmu czy transseksualizmu.

 Czyż nie ma ona racji? Chrzest dzieci skutkuje tym, że nabyte już od kołyski członkostwo kościelne staje się poniekąd niezależne od późniejszego praktykowania wiary i moralnego prowadzenia się na co dzień. Niby mało znacząca sprawa, ale jakże wielki mająca wpływ na stan duchowy całego kościoła!

Można się chlubić wieloma osiągnięciami Reformacji, ale czyż nie warto wziąć tu pod uwagę Pisma, które mówi: Nie macie się czym chlubić. Czy nie wiecie, że odrobina kwasu cały zaczyn zakwasza? Usuńcie stary kwas, abyście się stali nowym zaczynem, ponieważ jesteście przaśni; albowiem na naszą wielkanoc jako baranek został ofiarowany Chrystus [1Ko 5,6–7]. Przy całym zachwycie nad przemianami w Kościele szesnastego wieku, należy mieć na uwadze i to, że Słowo Boże wzywa: Orzcie sobie ugór w nowy zagon, a nie siejcie między ciernie! [Jr 4,3]. Wielki Reformator zaniedbał jednak tę sprawę i pozostawił trochę starych cierni.

Jakiś anonimowy czytelnik niedawno domagał się ode mnie podania przykładów owego wymieszania nowego ze starym u Lutra. Poświęćmy więc na to chwilę: (1) rzymskokatolickie pojmowanie sakramentów, (2) chrzest dzieci, (3) zamiana chleba i wina podczas Wieczerzy Pańskiej w prawdziwe ciało i krew [tzw. konsubstancjacja], (4) kult maryjny [wprawdzie bez skrajnych form adoracji, ale w komentarzu do „Magnificat” Luter pisał: [...] Należy Marię przyzywać, aby Bóg przez jej wolę udzielił nam wszystkiego, o co prosimy. Sam nawet przyzywa tamże Marię słowami: Święta Dziewico i Matko Boga], (5) pominięcie drugiego przykazania, zakazującego tworzenia świętych obrazów, a rozdzielanie dziesiątego na dziewiąte i dziesiąte, (6) rażący antysemityzm Lutra.

 Wymieniłem tylko te sprawy, które mam w pamięci. Wnikliwi znawcy tematu z pewnością coś by w tej mojej pobieżnej wyliczance skorygowali, a może i coś jeszcze dodali. Nie jest to aż tak w tym momencie istotne. Chcę jedynie pokazać, jak pozornie drobne sprawy mogą przynieść całkiem pokaźne następstwa duchowe.

 Oczywiście, każdego dnia nasze nowe życie toczy się w otoczeniu rzeczy starych. Owszem, każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem Królestwa Niebios, podobny jest do gospodarza, który dobywa ze swego skarbca nowe i stare rzeczy [Mt 13,52]. Nawet w praktykowaniu pobożności stare rzeczy ciągle nam się narzucają i choćby siłą przyzwyczajenia domagają się poświęcania im uwagi. Rzecz w tym, żeby jednak temu co stare zdecydowanie pokazać jego miejsce w szeregu. W innym przypadku po jakimś czasie nowe życie znowu potoczy się po staremu.

Napomknęliśmy tu, że pozostawienie niebiblijnego chrzeczenia dzieci wpływa dziś na stan duchowy protestantyzmu. Tak jest z każdym innym kompromisem w stosunku do nauki biblijnej. Każde samowolne wpuszczanie do kościoła drzwiami od zaplecza elementów starego życia zazwyczaj źle się kończy. Zwolennikom łączenia nowego ze starym przypominam natchnione Słowa: Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe [2Ko 5,17].

Żaden, nawet największy grzech, nie zatrzyma naszego duchowego rozwoju i nie zaważy na naszym wiecznym zbawieniu, jeżeli go porzucamy i całym sercem nawracamy się do Boga. Najmniejszy nawet grzech pozbawi nas w końcu chwały żywota wiecznego, jeżeli nie poślemy go na krzyż, a przez jakieś boczne wejście będziemy go wpuszczać do naszego życia i akceptować, jako coś normalnego.