Czy jest się czym chwalić?

fot. AFP

Światowe serwisy informacyjne donoszą, że dziś został zabity dyktator libijski, Muammar Kaddafi. Wyjechał w konwoju z rodzinnej Syrty i już nigdzie nie dotarł, bo konwój został zaatakowany przez myśliwce NATO. Kto go bezpośrednio dopadł i zastrzelił? Chwali się tym 18-letni Libijczyk, Mohammed Al-Bibi, a na dowód swego czynu pokazuje złoty pistolet, który – jak twierdzi – odebrał Kaddafiemu. Były dyktator tuż przed swoją śmiercią miał go prosić o litość i wołać: "Nie strzelaj".

 Niezależnie od tego, ile w tym prawdy, a ile młodzieńczej fantazji, przypomina mi się biblijna opowieść, w której również młodzieniec chwali się przed Dawidem, że uśmiercił Saula. A młodzieniec, który mu przyniósł te wieści, rzekł: Przypadkowo znalazłem się na pogórzu Gilboa, a oto Saul stał tam oparty na swojej włóczni, a tu już wozy i jeźdźcy go dosięgali, wtem obejrzał się i zobaczywszy mnie, zawołał na mnie, więc ja rzekłem: Oto jestem. A on rzekł do mnie: Kto ty jesteś? Odpowiedziałem mu: Jestem Amalekitą. On rzekł do mnie; Przystąp do mnie i dobij mnie, gdyż zdrętwienie mnie już ogarnęło, a życie kołacze się jeszcze we mnie. Przystąpiłem więc do niego i dobiłem go, wiedziałem bowiem, że nie przeżyje swojego upadku. Potem zdjąłem diadem, który miał na głowie, i naramiennik, który miał na ramieniu, i przyniosłem je oto do mojego pana! [2Sm 1,6–10].

 Odrzucony i zdegradowany przez samego Boga Saul był śmiertelnym wrogiem Dawida. Nieuchronnie musiała nadejść chwila jego śmierci i wszyscy w Izraelu raczej się z tym liczyli. Czy jednak ów młodzieniec, po zadaniu Saulowi śmiertelnego ciosu, rzeczywiście miał się czym pochwalić przed królem Dawidem?

 Potem Dawid zapytał młodzieńca, który mu przyniósł te wieści: Skąd jesteś? A on rzekł: Jestem synem przybysza amalekickiego. A Dawid rzekł do niego: Jakże! Nie bałeś się podnieść swej ręki, aby zabić pomazańca Pańskiego? I Dawid przywołał jednego ze swoich sług, i rzekł: Przystąp i przebij go. Ten ugodził weń tak, że zginął. A Dawid rzekł jeszcze do niego: Twoja krew niech spadnie na twoją głowę, gdyż twoje usta świadczyły przeciwko tobie, gdy rzekłeś: Ja zabiłem pomazańca Pańskiego [2Sm 1,13–16].

 Młodzieniec strzelający do starszego człowieka (kimkolwiek by on nie był), który błaga go o litość, nie powinien się chwalić tym, co zrobił. Lufa po tym śmiertelnym strzale jakoś mi nie pachnie tryumfem...

 Czasem mamy do czynienia z tak zawiłym problemem, że chociaż wszyscy oczekują na jego rozwiązanie, to jednak żadna opcja tego rozwiązania nie jest chwalebna i nie może nikomu przynieść pochwały. Ktoś w końcu robi decydujący ruch, ukróca dalsze zło, skutecznie unieszkodliwia człowieka stanowiącego zagrożenie dla innych, ale jeżeli jest mądry, to nabiera wody w usta i znika z pola widzenia. Zachowuje się jak dobry agent służb specjalnych, który po wykonaniu ważnego zadania znika tak samo niepostrzeżenie, jak się w miejscu akcji pojawił.

 Życie uczy, że przechwalanie się swoimi czynami nigdy nie jest na miejscu. Nawet po dokonaniu czegoś ewidentnie godziwego i chwalebnego lepiej się z tym nie obnosić, a cóż dopiero, gdy zdarzyło się nam stanąć w obliczu konieczności wykonania zadania o niejednoznacznym wydźwięku. Mało kto nas wtedy zrozumie, a już na pewno pochwałę przyćmi niejedna nagana.

 A więc niektórymi czynami – choćby jak najbardziej potrzebnymi – lepiej się nie chwalić.