Czy Putin miał rację?

Ta zima długo daje się nam we znaki. Bardzo utrudniała poruszanie się po kraju, a lokalnie parę razy niemal całkowicie sparaliżowała ruch na drogach. Stało się normalną praktyką, że zachodzące zjawiska atmosferyczne od dawna zwykliśmy wiązać z wcześniejszą prognozą pogody. Podział ról jest taki, że meteorolodzy ostrzegają nas o zbliżaniu się niekorzystnych zmian, a my stosownie do tego planujemy swoje życie.

Rola ‘proroków’ pogody w społeczeństwie urosła do tej rangi, że jeżeli ktoś zlekceważy ich komunikaty meteorologiczne i nie zastosuje się do oficjalnie podanych wskazówek, to nie tylko ponosi szkody osobiste, ale także z tego tytułu spoczywa na nim odpowiedzialność prawna. Dla przykładu, każdy sternik zanim wyjdzie na otwarte morze, ma obowiązek sprawdzenia prognozy pogody dla danego akwenu wodnego. Jeżeli prognozy są złe, a on to zlekceważy, zabierze ludzi na pokład i wyjdzie w morze, to nawet jeśli nie wydarzy się żadna tragedia, to i tak czekają go z tego tytułu konsekwencje prawne.

A co z trafnością prognoz meteorologicznych? Skoro są konsekwencje za ich zlekceważenie, to czy ktoś rozlicza meteorologów za chybione prognozy? Czy pamiętamy, co tej zimy zrobił premier Putin, gdy cała Moskwa była sparaliżowana z powodu nagłego ataku zimy? Ustalił, że meteorolodzy nie przedstawili społeczeństwu trafnej prognozy pogody, nie ostrzegli w porę o nadciągającej śnieżycy i za to kazał zwolnić ich z pracy. Czy miał rację?

W kręgach kościelnych mamy do czynienia z prorokami. W ostatnich dekadach szczególnie dużo się o tym mówi, bo pod koniec dwudziestego wieku wyrodził się w Ameryce nowy ruch apostołów i proroków, wieszczący kres kościołów denominacyjnych i uzurpujący sobie misję od Boga zapoczątkowania kościoła postdenominacyjnego, nowoapostolskiego. W tymże ruchu nowoapostolskim faktycznie wszystko od a do z opiera się na prorokach i ich proroctwach.

Tysiące prostolinijnych chrześcijan z drżeniem serca słucha tych proroków i skwapliwie stosuje się do ich wskazań. Mają w sercu bojaźń Bożą i boją się zlekceważyć cokolwiek, co pochodzi z ust Bożych. Wszak Mojżesz powiedział: Proroka, jak ja, spośród braci waszych wzbudzi wam Pan, Bóg; jego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do was mówić będzie. I stanie się, że każdy, kto by nie słuchał owego proroka, z ludu wytępiony będzie [Dz 3,22–23].

To jest święta prawda, że proroka Bożego należy słuchać i przejmować się tym, co ogłasza. Jezus nauczał jednak, że każde drzewo poznaje się po jego owocu [Łk 6,44]. Trzeba więc uważnie słuchać i pamiętać, co zostało powiedziane. A co do proroków, to niech mówią dwaj albo trzej, a inni niech osądzają [1Ko 14,29]. Wartość proroctwa mierzy się jego spełnieniem, a nie jego piękną i pozytywną treścią.

Od ponad trzydziestu lat słucham, co ogłaszają różni przyjezdni i miejscowi prorocy. Pomiędzy natchnionymi słowami od Boga padło niestety wiele słów pustych, chociaż brzmiących niezwykle budująco. Dla przykładu, słyszałem jak jeden z bardzo swego czasu wziętych w Polsce ‘proroków’ zapowiedział pewnemu młodzieńcowi, że za pięć lat będzie pastorem. Niedawno dowiedziałem się, że ów młodzieniec zmarł po przedawkowaniu narkotyków i nigdy nawet nie podjął żadnej służby duchowej.

Dlaczego tak niewielu chrześcijan w Polsce miewa choćby chwilę zastanowienia się, czy to, co przed laty zostało wypowiedziane jako proroctwo na najbliższe lata, rzeczywiście się spełniło? Myślę, że bardzo by się przydało, gdyby przynajmniej niektórzy z nas odkurzyli stare nagrania i zechcieli posłuchać, co ci - wciąż znani i cieszący się dużym wzięciem - prorocy, mówili przed laty. Ile razy już ta ziemia słowami owych proroków została odnowiona i z ilu miast wyszło przebudzenie na cały kraj?

Jeżeli słowo, które wypowiedział prorok nie w imieniu Pana, nie spełni się i nie nastąpi, jest ono słowem, którego Pan nie wypowiedział, lecz w zuchwalstwie wypowiedział je prorok; więc nie bój się go [5Mo 18,22].