Co łączy cud w Sokółce z cudem na Nowolipkach?

Równo pięćdziesiąt lat temu miał w Warszawie miejsce tzw. cud na Nowolipkach. 7 października 1959 roku na tle pozłacanej kulistej podstawy krzyża wieńczącego dach kościoła św. Augustyna [na zdjęciu], doszło do ukazania się w godzinach wieczornych tak zwanej Matki Boskiej Muranowskiej Współczującej Miłosiernej. Rzekomo ukazywała się ona, z wyjątkiem dnia następnego, jeszcze przez dwadzieścia dni, przyciągając uwagę tysięcy wiernych z całej dzielnicy.

 Kuria metropolitarna wydała specjalny komunikat stwierdzający, iż domniemany cud jest zjawiskiem naturalnym. Z powodu negatywnego nastawienia władz nie powołano ekspertów, którzy mogliby dokonać ewentualnej weryfikacji zjawiska. Krótko potem kopułę pomalowano na czarno i tak skończyła się sprawa cudu na Nowolipkach.

 Ale oto mamy inną sensację. Kilka dni temu polskie media doniosły o pierwszym tzw. cudzie eucharystycznym w Polsce. Miał się on zdarzyć na przełomie stycznia i lutego 2009 roku w kościele św. Antoniego w Sokółce. Podczas udzielania komunii jeden z księży upuścił konsekrowaną hostię, która spadła na posadzkę. Zgodnie z przepisami liturgicznymi umieszczono ją w wypełnionym wodą specjalnym naczyniu, w którym miała się rozpuścić.

 Po kilku dniach zauważono, że hostia się nie rozłożyła. Co dziwniejsze, woda zabarwiła się na kolor czerwony, przypominając krew. Gdy wylano ją na liturgiczny obrus, na jego powierzchni pozostał czerwony skrzep. Na polecenie kurii zbadali go dwaj niezależni lekarze specjaliści. W swojej ekspertyzie stwierdzili oni, że badana tkanka to fragment ludzkiego mięśnia sercowego. Teraz trwa postępowanie sprawdzające, czy opisane zdarzenie było rzeczywiście cudem, tj. czy nie wydarzyło się z pomocą ludzką.

 Dziwne te cuda. I cud na Nowolipkach sprzed pięćdziesięciu lat, i cud w Sokółce sprzed kilku miesięcy, i wiele innych im podobnych cudów – to wydarzenia, które, gdyby miały być prawdziwe i pochodzić od Boga – to musiałyby źle świadczyć o Bogu.

 Już tak na zdrowy rozum, wielka duchem i chwalebna niewiasta ukazująca się gdzieś na samym szczycie wieży kościoła, albo na drzewie w parku – to co najmniej niepoważne zachowanie, jak na tak czcigodną osobę. Jeśli brać pod uwagę normalnych, dorosłych ludzi, to tacy po dachach i drzewach nie chodzą. Gdyby np. moja mama weszła na kopułę wieży kościelnej lub na drzewo w parku – to miałbym niezłą zagwozdkę.  Każdy pomyślałby, że raczej świadczy to o jakimś jej wielkim dramacie, a nigdy o normalnym zachowaniu.

 Dlaczego więc matka naszego Pana miałaby ukazywać się w takich miejscach? Czyżby ktoś miał pomyśleć, że jest ona zdesperowana i nie zaznaje spokoju w społeczności z Chrystusem w raju? Coś mi tu wyraźnie nie gra. Mało tego. Z Biblii nie wynika, że ludzie, którzy odeszli już z tego świata, wracają sobie kiedy chcą na ziemię i mają zdolność epifanii.

Mamy wprawdzie ewangeliczny opis krótkiego pojawienia się Mojżesza i Eliasza na Górze Przemienienia, ale ukazali się oni tam wyłącznie ze względu na Chrystusa, jako swego rodzaju tło dla cudownego przemienienia się Pana i tylko z Nim rozmawiali. Nie ma w NT żadnej wzmianki i przyzwolenia na to, ażeby uczniowie Jezusa mogli mieć jakieś zgodne z wolą Bożą kontakty ze zmarłymi.

A najnowsza rewelacja z Sokółki? Jest ona oparta na założeniu, że hostia, to prawdziwe ciało Chrystusa, czyli że Chrystus jest fizycznie obecny na każdym kościelnym ołtarzu. Nigdzie w Biblii nie ma takiej nauki. Stwierdzanie fizycznej obecności Boga i czczenie materialnego obiektu jako Boga (czy może jeszcze gorzej – Jego cząstki) to nic innego, jak akt bałwochwalstwa. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie [Jn 4,24]. Jezus jest obecny wszędzie w Duchu Świętym, ale od wniebowstąpienia nigdzie na ziemi nie jest obecny w sensie fizycznym. I gdyby wam wtedy kto powiedział: Oto tu jest Chrystus, oto tam, nie wierzcie [Mk 13,21].

 Tak więc nie jest dla nas ważne, czy ta hostia w Sokółce zamieniła się w kawałek ludzkiego serca, czy nie, bowiem w świetle Biblii jasno widać, że nie mogło to być ciało Chrystusa. Bóg nie czyni cudów, które stałyby w sprzeczności z Jego Słowem, bo samego siebie zaprzeć się nie może [2Tm 2,13].

 Każdy prawdziwy cud Boży, obok swojej niezwykłości ma jeszcze w sobie głęboki sens duchowy lub jakieś dobro praktyczne. Wspomniane zaś „cuda” co najwyżej miałyby wzmocnić w ludziach niebiblijne wierzenia i praktyki religijne. Ponieważ wierzę w Boga, nie mogę wierzyć w takie cuda.