Żywot (pół)wieczny

Cokolwiek w dniu 26 października 2009 roku dzieje się na świecie, dzisiaj pozwolę sobie na odrobinę prywaty. ;) Właśnie skończyłem pięćdziesiąt lat i od mojego wnuka otrzymałem medal [na załączonym zdjęciu]. Pół wieku żyję na ziemi. Co w związku z tym mam do powiedzenia?

 Przede wszystkim to, że wiele lat temu została mi dana możliwość nawiązania kontaktu, który zupełnie odmienił mój los. Dzięki temu, chociaż pochodzę z zapadłej wioski, niewiele wiem, niewiele potrafię i mało kto mnie zna – to jednak jestem człowiekiem całkowicie w życiu spełnionym.

 Niezależnie od tego kim jestem według ciała, tajemnica mojego szczęścia tkwi w tym, że poznałem Jezusa. Narodziłem się na nowo i ponad trzydzieści lat temu stałem się dzieckiem Bożym. Jestem uczniem Jezusa Chrystusa. A obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie za mnie [Ga 2,20].

 To zaś oznacza, że moje doczesne życie zostało przemianowane i stało się częścią żywota wiecznego. Kto wierzy w Syna Bożego, ma świadectwo w sobie. [...] A takie jest to świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota [1Jn 5,10–12].

 Ponieważ przez wiarę w Syna Bożego zostałem zrodzony z Boga, żyjąc w ciele, nie tkwię już w klatce doczesności. A kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to? [Jn 11,26]. Ja wierzę z całego serca. Dzięki temu moje półwieczne życie jest szczęśliwe i całkowicie spełnione, bo de facto jest to już życie wieczne! Bogu niech będą dzięki za niewysłowiony dar Jego [2Ko 9,15].