Krasomówcom pod rozwagę

Wczorajsza wizyta wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych w Polsce niespodziewanie wprowadza nas w temat dzisiejszej refleksji, bowiem mamy dziś Światowy Dzień Osób Jąkających się, a Joe Biden – to dobry przykład człowieka, który pomimo tej przypadłości, nie tylko nie wycofał się z życia ale i sporo w nim osiągnął.

 W Polsce jąka się ok. 1-2 procent dorosłych i ok. 4 procent dzieci, co daje liczbę około 500 tysięcy osób. Blisko 65 procent dzieci wyrasta z jąkania, zanim skończą cztery lata. Możliwe jest też leczenie jąkania. Wprawdzie konieczna jest przy tym wytrwała praca pacjenta, ale efekty mogą być naprawdę zadowalające. Całkiem nową metodą rozwiązania tego problemu jest uczenie się mowy zupełnie od nowa. Trwa to mniej więcej półtora roku. W początkowej fazie terapii pacjent mówi w tempie kilkakrotnie zwolnionym, ale powoli jego mowa staje się normalna.

 Wiadomo, że oprócz wspomnianego już wiceprezydenta Joe Bidena, jest całkiem sporo innych, znanych ludzi borykających się z jąkaniem. Na polskim podwórku można tu wspomnieć Jurka Owsiaka i Adama Michnika. Z przeszłości zaś przywołajmy takie przykłady jak cesarz Klaudiusz, Izaak Newton, George Washington czy Winston Churchill. Wszyscy oni napotkali w życiu na tę barierę, a jednak nie dali się jej zatrzymać.

 Najsławniejszym ze znanych jąkających się ludzi jest biblijny Mojżesz. Wiemy nawet, że z powodu trudności w mowie, nie za bardzo chciał podjąć się zlecanej mu roli przywódczej. A Mojżesz rzekł do Pana: Proszę, Panie, nie jestem ja mężem wymownym, nie byłem nim dawniej, nie jestem nim teraz, odkąd mówisz do sługi swego, jestem ciężkiej mowy i ciężkiego języka [2Mo 4,10]. Jednak Bóg miał dla niego wielkie zadanie i chciał go użyć. Aby dodać Mojżeszowi otuchy wyznaczył mu na pomocnika sprawnego w mowie Aarona. On będzie mówił za ciebie do ludu, on będzie ustami twoimi, a ty będziesz dla niego jakby Bogiem [2Mo 4,16].

 Mojżesz jest dobitnym przykładem tego, że u Boga liczy się przede wszystkim charakter i osobowość człowieka, a nie sprawność języka. Wszyscy znamy ludzi o potoczystej mowie, z którymi nie chcielibyśmy jednak mieć bliżej do czynienia. Dość szybko też przekonujemy się, że słusznie ich unikaliśmy. Taka to jest droga tych, którzy żyją w błędnej pewności siebie, i taki koniec tych, którym własna mowa się podoba [Ps 49,14]. Co innego Mojżesz. Mojżesz był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, którzy są na ziemi [4Mo 12,3]. Oto tajemnica, dlaczego Bóg go sobie upatrzył i tak go wyróżnił!

 Prawda jest taka, że ludzie o naturalnych predyspozycjach i uzdolnieniach często zawodzą. Są zbyt leniwi lub chimeryczni, aby mogli zostać przez Boga użyci. Bóg powołuje więc nieraz do swoich zadań osoby, które w ludzkich castingach raczej odpadają. Zaiste, przez jąkających się i mówiących obcym językiem przemówi do tego ludu [Iz 28,11]. Kto faktycznie zajdzie dalej; ten kto potrafi tylko ładnie mówić, czy ten, kto dba o postawy miłe Bogu i kogo Bóg zechce użyć do swoich zadań?

 Pismo Święte zapowiada nadejście czasów, gdy już żadna przypadłość i żaden defekt nie będzie utrudniał nam życia. Bóg wynagrodzi naszą gotowość do posłuszeństwa Słowu Bożemu, naszą pracowitość i skromność poprzez usunięcie wszelkich tego typu barier, a ponadto uporządkuje cały system wartości. Umysł skwapliwych zyska właściwe poznanie, a język jąkałów będzie mówił szybko i wyraźnie. I głupiego już nie będą nazywali szlachetnym, a o łotrze nie będą mówić, że zacny [Iz 32,4–5]. Wprost nie mogę się już doczekać takich czasów.