Czekam na Chrześcijanina

Osiemdziesiąt lat temu ewangelicznie wierzący Polacy trzymali w rękach i czytali pierwsze numery miesięcznika "Chrześcijanin". W słowie wstępnym czytali: "(...) To pisemko z pomocą Bożą poświęcamy świadectwu o Jezusie Chrystusie, jako jedynej nadziei naszej, a zarazem każdego człowieka. Na stronicach tegoż chcemy dowodzić, że w nikim innym i w niczem innym nadziei naszej pokładać nie możemy i nie powinniśmy, jeżeli nie chcemy doznać wielkiego, wiecznego zawodu. Chcemy również zachęcać wszystkich naszych czytelników do przyjęcia tej jedynej nadziei naszej, na której chcemy najzupełniej polegać i w sprawie wydawania tego świadectwa."

 Przez osiem kolejnych dekad wydawanie "Chrześcijanina" napotykało oczywiście na przeszkody, które czasowo zatrzymywały jego edycję. Trudności finansowe, ze zrozumiałych powodów II wojna światowa, czy też polityczny zakaz władz PRL, ale jak do tej pory nikomu nie udało się zgasić tej formy naszego zbiorowego świadectwa o Jezusie Chrystusie na stałe.

 Staram się żywić nadzieję, że tak będzie i tym razem. Niepokoję się, bo od początku 2009 roku nie ukazał się ani jeden numer "Chrześcijanina". A przecież nie mamy teraz ani wojny, ani politycznego zakazu, a i pieniędzy – jak zauważam – nie brakuje na rozmaite inne sprawy. Co faktycznie stanęło na przeszkodzie?

 Nie wiem dlaczego dotychczasowy zespół redakcyjny przestał pracować. Jedyne, co usłyszałem niedawno, to okraszoną potrójną owacją informację znanego człowieka, że pomimo pokładania w nim nadziei, "Chrześcijanin" nie będzie jednak dla niego priorytetową sprawą. Dostałem też mgliste zapewnienie, że nadal będę  mógł w przyszłości czytać "Chrześcijanina", ale wciąż nie mam jasności, kiedy to nastąpi.

Dobrej, budującej lektury w życiu wierzącego człowieka nie sposób przecenić. Apostoł Paweł wzywał Tymoteusza: pilnuj czytania, napominania, nauki [1Tm 4,13]. Sam też najwidoczniej domagał się stosownej dla siebie lektury: Płaszcz, który zostawiłem w Troadzie u Karposa, przynieś, gdy przyjdziesz, i księgi, zwłaszcza pergaminy [2Tm 4,13]. Czemu właśnie tej lektury pragnął? Mógłby sobie przecież tam, gdzie przebywał, kupić albo wypożyć jakieś inne, ciekawe pozycje. Najwidoczniej Paweł chciał znowu czytać to, co było mu bliskie.

Nie każda gazeta warta jest czytania. Miesięcznik "Chrześcijanin" był - poza Biblią - moją pierwszą lekturą, gdy w 1971 roku ewangelia dotarła do naszego domu. Chciałbym, aby nadal mógł być wręczany początkującym w wierze i stanowił dla nich życiowe świadectwo wiary w Jezusa Chrystusa.

Środowisko ludzi ewangelicznie wierzących w Polsce potrzebuje tego pisma. Moim zdaniem nie tyle potrzebujemy kolorowego magazynu pełnego nowinek graficznych, co raczej pisma pełnego rzeczowych artykułów, prezentujących biblijne stanowisko w sprawach nurtujących współczesnych chrześcijan.

 Dlatego czekam na "Chrześcijanina". Ktoś jeszcze?