Czyżby wykrakali?

Dużo w tych dniach mówi się w Polsce o przebaczeniu i pojednaniu. Przez kilka dni, mimo nadciągającej chmury pyłu wulkanicznego, niebo nad Polską było jakby jaśniejsze. Słyszeliśmy deklaracje zgody tak górnolotne, że aż trudno było w nie uwierzyć. Niektórzy więc głośno nie dowierzali. Krakali i - niestety - wykrakali.

Oto klasyczny przykład: Tuż po katastrofie prezydenckiego samolotu znany niedoszły trybun narodu deklarował, że wybacza wszystko braciom Kaczyńskim i żałuje, że nie zdążył się pojednać. Po uroczystościach pogrzebowych napisał na blogu: „Wszystko, co powiedziałem kiedykolwiek o Panach Kaczyńskich, pozostaje w mocy, niczego nie cofam”. Ponadto, jednej z gazet powiedział: „Złe słowa, które usłyszałem od braci Kaczyńskich, im wybaczam, ale nie wycofuję się z tego, co o nich mówiłem, nawet z tego, że nazwałem Kaczyńskiego durniem”. Obarczył też Lecha Kaczyńskiego winą za katastrofę pod Smoleńskiem.

Nigdy nie zapomnę, jak swego czasu trudziłem się nad doprowadzeniem do naprawienia relacji pomiędzy dwoma chrześcijankami. Rozmawiałem oddzielnie z każdą z nich. Modliłem się z nimi. Zorganizowałem pojednawcze spotkanie. Ogłosiliśmy zgodę. Parę dni później usłyszałem: „Bracie, ja jej wybaczyłam, ale jak na nią spojrzę, to zawsze coś mnie głęboko w sercu ukłuje”.

Przebaczenie uzależnione od postawy winowajcy i karmiące się oczekiwanym od niego zachowaniem, skazane jest na rychłą śmierć. Jedynym sposobem na uwolnienie serca od niechęci i poczucia krzywdy jest przebaczenie bezwarunkowe. Najlepiej jest przyjąć przy tym założenie, że winowajca nie był i nie jest świadomy tego, co robi. A Jezus rzekł: Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią [Łk 23,34].

 W procesie przebaczenia bardzo pomocna jest też świadomość, że winowajca dlatego nas skrzywdził, ponieważ znalazł się lub wciąż jeszcze znajduje się pod wpływem złego. A sługa Pański nie powinien wdawać się w spory, lecz powinien być uprzejmy dla wszystkich, zdolny do nauczania, cierpliwie znoszący przeciwności, napominający z łagodnością krnąbrnych, w nadziei, że Bóg przywiedzie ich kiedyś do upamiętania i do poznania prawdy i że wyzwolą się z sideł diabła, który ich zmusza do pełnienia swojej woli [2Tm 2,24–26].

 Koniecznie trzeba też pamiętać, że w życiu ludzi należących do Królestwa Bożego, dla szczerego przebaczenia nie ma żadnej alternatywy. Jezus wyraźnie powiedział: Odpuszczajcie, jeśli macie coś przeciwko komu, aby i Ojciec wasz, który jest w niebie, odpuścił wam wasze przewinienia. Bo jeśli wy nie odpuścicie, i Ojciec wasz, który jest w niebie, nie odpuści przewinień waszych [Mk 11,25–26]. Kto nie przebaczy, niech nawet nie myśli, że znajdzie się w niebie.

Obserwatorzy życia społecznego w Polsce krakali, że z tym pojednaniem między ludźmi, to tylko takie kilkudniowe zawieszenie broni, no  i wykrakali. Cóż? Nie możemy przebaczyć za innych. Możemy jednak podjąć decyzję, że sami będziemy żyć w miłości Bożej znosząc jedni drugich i przebaczając sobie nawzajem, jeśli kto ma powód do skargi przeciw komu: Jak Chrystus odpuścił wam, tak i wy [Kol 3,13]. Najwidoczniej jest to możliwe, skoro tak jest napisane.

 O tym dziś krakam i bardzo chciałbym to wykrakać w życiu wielu z nas...