Z inicjatywy Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Przyrody Pro Natura 31 maja w Polsce – to Dzień Bociana Białego. Celem tego dnia jest chęć zwrócenia uwagi na szczególne miejsce, jakie ten ptak zajmuje w polskiej kulturze i krajobrazie, na czyhające nań zagrożenia oraz na potrzebę jego ochrony. Jest to naprawdę ptak wyjątkowy. Powszechnie przecież wiadomo, że bocian "przynosi dzieci" i cóż byśmy poczęli, gdyby go w Polsce zabrakło? J
Jedną z prawdziwych cech, charakterystycznych dla bociana białego jest to, że w odróżnieniu od swojego czarnego brata, lubi sąsiedztwo siedlisk ludzkich. Bocian czarny unika takiego towarzystwa i zakłada gniazda w lesie, gdzieś na odludziu, natomiast bocian biały wprost przeciwnie, lubi gnieździć się i wychowywać potomstwo w miejscach zamieszkiwanych przez ludzi.
Podobnie bywa z ludźmi. Jedni lubią przebywać w towarzystwie, zawsze szukają możliwości jakiegoś spotkania i kontaktu, drudzy wolą odludzie. Dość często pojawia się tu swego rodzaju prawidłowość, że "bocian czarny" woli się ukrywać ze swoimi słabościami i grzechami, podczas gdy "bocian biały" wychodzi z ukrycia i dąży do światłości, aby wyszło na jaw, że uczynki jego dokonane są w Bogu [Jn 3,21].
Mam dzisiaj jeszcze inną refleksję związaną z bocianem. Otóż bocian biały niechętnie lata siłą własnych mięśni. Częściej posługuje się lotem szybowcowym, czyli wykorzystując powierzchnię swoich skrzydeł i wznoszące, ciepłe prądy powietrzne. Najwidoczniej o tym właśnie wspomina Biblia: Znowu podniosłem oczy i spojrzałem, a oto wyszły dwie kobiety, których skrzydła poruszał wiatr, a miały skrzydła jak skrzydła bocianie [Za 5,9].
Aby móc swobodnie szybować w przestworzach, trzeba mieć odpowiednie skrzydła. Strusica radośnie bije skrzydłami, lecz czy są to skrzydła i pióra bociana? [Jb 39,13]. Struś choćby nie wiem jak bardzo chciał, nie jest w stanie szybować. Gdyby w powietrzu – jak bocian – rozłożył swoje skrzydła, to najnormalniej runąłby na ziemię. Innymi słowy, ażeby bez wysiłku godzinami szybować, trzeba być bocianem!
To jest myśl. Są ludzie, którzy siłą swoich religijnych starań i dobrych uczynków próbują osiągnąć cudowny poziom wewnętrznego pokoju i radości. Niestety, wciąż nie mają pokoju Bożego i nie wiedzą, co to znaczy być usprawiedliwionym i pojednanym z Bogiem. Jak strusica biją skrzydłami, pomnażają swoje wysiłki, ale wciąż nie znają uczucia frajdy z wysokich lotów.
Kto zaś naprawdę uwierzy, że Jezus Chrystus poniósł całą karę za jego grzechy, kto przez wiarę dostąpi oczyszczenia z grzechów i usprawiedliwienia – ten zostaje pojednany z Bogiem i od tej chwili w sensie duchowym może wzbijać się bardzo wysoko. Jak bocian, nie siłą własnych mięśni, ale korzystając z łaski Bożej! Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił [Ef 2,8-9]. Alleluja!
Cieszę się, że od wielu już lat żyję w królestwie "białych bocianów".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz