Kto liczy tu na sprawiedliwość społeczną?

Decyzją Zgromadzenia Ogólnego ONZ dwudziesty dzień lutego został proklamowany jako Światowy Dzień Sprawiedliwości Społecznej (ang. World Day of Social Justice). Wszyscy członkowie Zgromadzenia jednogłośnie przyjęli rezolucję, w której wzywają kraje członkowskie, by poświęciły ten dzień promocji inicjatyw w zakresie walki z ubóstwem, pełnego i godnego zatrudnienia, równości płci, dostępu do świadczeń socjalnych i sprawiedliwości dla wszystkich obywateli.

 Trzeba przyznać, że Dzień Sprawiedliwości Społecznej to piękna inicjatywa. Nie po raz pierwszy odnoszę jednak wrażenie, że niektóre rezolucje ONZ, pomimo dobrych zamiarów i jednomyślnych głosowań, nie mają niestety większych szans na spełnienie w praktycznym życiu poszczególnych narodów. Tym światem rządzi miłość do pieniędzy, a nie miłość do bliźniego, pojęcie sprawiedliwości zaś ma rozmaite oblicza. Nierzadko bywa tak, że gnębieni przez lata przeradzają się w gnębicieli. Nawet w najbardziej cywilizowanych społeczeństwach wciąż występuje strefa ubóstwa, nierówność w dostępie do przywilejów socjalnych czy choćby zjawisko wyzysku.

 Można tworzyć piękne hasła, wystosowywać apele, uchwalać nowe ustawy a nawet rewolucyjnie zmieniać ustrój społeczny, a jednak niczego w tej sferze nie daje się trwale zmienić. Dlaczego? Rewolucje zazwyczaj polegają jedynie na przeszeregowaniu nazwisk, natomiast magnetyzm tzw. 'koryta' pozostaje bez zmian i po niedługim czasie wszystko jest znowu po staremu. Demokracja? Jaka to sprawiedliwość, gdy 51% społeczeństwa może narzucić swą wolę 49% pozostałych? Gdzie tu mowa o równości, gdy urzędnik unijny zarabia kilkadziesiąt tysięcy, a urzędnik krajowy, choćby nie wiem jak dobrze przez cały miesiąc pracował, nie dostanie więcej niż dwa tysiące?

Wierzę Słowu Bożemu, bo ono nie rozgłasza złudzeń, że na tej ziemi przed powrotem Chrystusa można będzie ustanowić sprawiedliwość społeczną. Na przykład, Jezus powiedział: Albowiem ubogich zawsze u siebie mieć będziecie [Jn 12,8] i gdy zechcecie, możecie im dobrze czynić [Mk 14,7]. Rzecz więc nie w tym, jak to zrobić, żeby ich na świecie nie było, lecz w tym, jak należycie się o nich zatroszczyć.

 Nigdzie w Biblii nie mamy zapowiedzi, że w końcu uda się stworzyć na ziemi nowy, lepszy świat. Dopóki nie przyjdzie Pan, biblijne prognozy dla tego świata są raczej następujące: A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni, bez serca, nieprzejednani, przewrotni, niepowściągliwi, okrutni, nie miłujący tego, co dobre, zdradzieccy, zuchwali, nadęci, miłujący więcej rozkosze niż Boga [2Tm 3,1–4]. Czyż z ludźmi o takich sercach można ustanowić sprawiedliwość społeczną?

Smucę się, że wbrew tym zapowiedziom, prorocy tzw. ruchu nowoapostolskiego propagują wśród ewangelicznych chrześcijan ideę lepszego świata i wzywają wierzących do angażowania się w tzw.  uwalnianie narodów. Ta mrzonka stworzenia na ziemi sprawiedliwego świata bardzo dobrze zdaje się współgrać z rozmaitymi rezolucjami ONZ, ale czy zgadza się z duchem Biblii? Postrzegam ją raczej jako chytry sposób przekierowania aktywności gorliwych chrześcijan na niewłaściwe tory.

 Wiem jedno: Pan Jezus nie wezwał mnie do walki o sprawiedliwość społeczną na ziemi. Jako Jego uczeń mam natomiast obowiązek praktycznego okazywania miłości swoim bliźnim, trwania w uświęceniu i zwiastowania ewangelii Chrystusowej. W ONZ-towskim Dniu Sprawiedliwości Społecznej ogłaszam więc sobie po prostu Dzień Posłuszeństwa Słowu Bożemu, nie tylko na dzisiaj ale na zawsze!