Nie iść w zaparte

Jakiś czas temu, pod tytułem: „Dlaczego to nie jest rola dla kobiet” pisałem o wyborze Margot Käßmann [51 lat] na stanowisko przewodniczącej Rady Kościołów Ewangelickich w Niemczech. Przypomnijmy, że jako pierwsza kobieta na tym stanowisku, od października ubiegłego roku reprezentuje ona około 25 mln niemieckich protestantów.

Dzisiaj serwisy prasowe donoszą, że owa pani biskup została w sobotę zatrzymana przez policję, gdy przejechała na czerwonych światłach. Test alkoholowy wykazał 1,54 promila alkoholu we krwi. Prokuratura w Hanowerze oceniła Käßmann jako "całkowicie niezdolną do jazdy" i ukarała mandatem w wysokości miesięcznej pensji. Pani biskup utraciła też prawo jazdy na okres roku.

A teraz parę słów o Ilonie Felicjańskiej [lat 37], wicemiss Polski z 1993 roku, a ostatnio znanej z pięknej działalności społecznej. Jej Fundacja Niezapominajka, opłaca turnusy rehabilitacyjne dla dzieci z porażeniem mózgowym, wspiera domy dziecka oraz samotne matki. W nocy z poniedziałku na wtorek, pani Ilona kompletnie pijana, prowadziła Alfa Romeo na warszawskim Ursynowie. Nagle straciła panowanie nad samochodem i wbiła się w zaparkowane samochody. Miała we krwi 2,3 promila alkoholu.

Dlaczego dzisiaj na ten temat i właśnie o tych dwóch kobietach? Otóż zaintrygowało mnie to, że obydwie te panie, pomimo pełnienia ważnych ról społecznych, nie potrafiły zapanować nad tym, co właśnie robiły. Taki chyba jest ten duch czasów, o którym mówiła w październiku pani biskup. To oczywiście daje do myślenia, ale urzekło mnie, że na szczęście jedna i druga szczerze się przyznały do swojej niemocy i przeprosiły, kogo trzeba.

Pani biskup wyznała: Błąd, który popełniłam, przeraża mnie samą. Jestem świadoma, jak niebezpieczne i nieodpowiedzialne jest prowadzenie pod wpływem alkoholu. Oczywiście poddam się wszystkim konsekwencjom prawnym.

Pani Ilona złożyła oświadczenie: Nic nie tłumaczy mojego zachowania, w którym brałam udział. Nie będę próbować w żaden sposób tłumaczyć się z tego karygodnego postępowania. Zdaję sobie sprawę z konsekwencji, jakie mogę ponieść w wyniku prowadzenia przeze mnie samochodu pod wpływem alkoholu i z całą świadomością mam zamiar je ponieść. Pomimo tego, że w wypadku nie uczestniczyła żadna osoba, pragnę przeprosić za moje zachowanie wszystkich, zwłaszcza moją najbliższą rodzinę oraz inne osoby, które poczuły się dotknięte przez to wydarzenie.

Chciałbym powiedzieć, że niezależnie od konsekwencji prawnych, które obydwie panie z pewnością poniosą, przez przyjęcie takiej postawy zyskały moją sympatię. Kto ukrywa występki, nie ma powodzenia, lecz kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia [Prz 28,13].

Biblia przypomina, że dopuszczamy się bowiem wszyscy wielu uchybień [Jk 3,2]. Ważne, żeby nie iść w zaparte, tylko uznać swoją winę. Wspomniane kobiety potrafiły to zrobić. A my?