Czy tylko mięczaki wzywają Jezusa?

Można sobie rozmaicie dowcipkować ze słów wypowiadanych przez ludzi tuż przed śmiercią. Na żartobliwej liście są między innymi takie zawołania: Zobacz, ten krokodyl wygląda zupełnie jak żywy! Przecież mówię, że to nie jest pod prądem!  Ojej, przepraszam, niechcący pobrudziłem panu dres...

Od dawna nie mam nastroju do takich żartów. Tym bardziej, od kiedy stało się dla mnie jasne, że z chwilą śmierci fizycznej ostatecznie zapada klapka, jak będzie wyglądała wieczność umierającego człowieka; czy będzie to żywot wieczny, czy też wieczne potępienie.

Właśnie się dowiedzieliśmy, że piloci prezydenckiego samolotu w dniu 10 kwietnia 2010 roku, w chwili katastrofy pod Smoleńskiem, wołali: - Jezu! Jezu! Czy to nie znamienne i nie dające do myślenia? Nie był to przecież religijny jęk jakiegoś przerażonego seminarzysty, czy młodej zakonnicy...  To byli twardzi faceci!

Pierwszy z nich, to kapitan pilot Arkadiusz Protasiuk (36 lat). Miał opinię człowieka bardzo odważnego a zarazem uporządkowanego. Być może dlatego tak bardzo podobało mu się wojsko. Miał świetną kondycję psychofizyczną. Jego żywiołem było nie tylko powietrze, ale również woda. Kochał pływać pod żaglami. Drugi, to major pilot Robert Grzywna (także 36 lat). Podobnie jak kpt. Protasiuk był doświadczonym pilotem, żołnierzem odznaczonym za zasługi dla obronności kraju. Wykonywał loty we wszystkie rejony świata.

Powtórzmy: – Jezu! Jezu! – wołali żołnierze, piloci potrafiący zachować tzw. zimną krew, prawdziwi mężczyźni. Dlaczego w ogóle ludzie w ostatnich sekundach życia wzywają imienia Bożego? Czy to zwykły przypadek, czy może instynktowny krzyk ludzkiej duszy, która – w chwili, gdy rozum przestaje ją kontrolować – rwie się do bezpiecznej kryjówki?

Biblia zachęca nas do nawiązania społeczności z Bogiem teraz, gdy jeszcze śmierć nie zajrzała nam w oczy. Szukajcie Pana, dopóki można Go znaleźć, wzywajcie go, dopóki jest blisko! Niech bezbożny porzuci swoją drogę, a przestępca swoje zamysły i niech się nawróci do Pana, aby się nad nim zlitował, do naszego Boga, gdyż jest hojny w odpuszczaniu! [Iz 55,6–7].

Niechby z nami nie było tak, że dopiero - jak trwoga, to do Boga. Pamiętajmy o Jezusie na wszystkich naszych drogach i stale żyjmy pojednani z Nim, ponieważ Bóg powiedział: Pojmijcież to wy, którzy zapominacie Boga, bym was nie rozdarł, a nie będzie ratunku! [Ps 50,22].

Od wielu lat mam zwyczaj wzywania Jezusa nad moim życiem, zarówno w dniach dobrych, jak i w złych. Wszystkim radzę robić podobnie, bo oto ci, którzy oddalają się od ciebie, zginą [Ps 73,27], wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pańskiego, zbawiony będzie [Dz 2,21].