Mieszane odczucia po "Obozie Jezusa"

Zagadnięty dziś rano przez mojego przyjaciela z Warszawy o opinię na temat filmu „Obóz Jezusa” postanowiłem wykroić trochę czasu, aby się z nim zapoznać. Znalazłem go bez trudu w Internecie i obejrzałem.

Muszę powiedzieć, że rzadko kiedy mam tak mieszane uczucia, jak dziś po tym filmie. Jak najbardziej jestem za mówieniem dzieciom o Jezusie i prezentowaniu im ponadczasowych, uniwersalnych wartości chrześcijańskich, takich jak miłość czy uczciwość. Jednak jestem przeciwko narzucaniu dzieciom religijno–politycznych wizji ludzi dorosłych, a tym bardziej przeciwko wciąganiu ich w jakąś dziwną walkę duchową, która okrada je z uroków beztroskiego dzieciństwa.

Zasadniczo rzecz biorąc, absolutnie nie zgadzam się z kierunkiem, w jakim zmierzają przedstawione w filmie współczesne środowiska charyzmatyczne. Pogląd, że Bóg powołuje chrześcijanina do tego, aby na drodze jakichś wysiłków i społecznego zaangażowania wywalczał zmiany w tym świecie, jest obcy mojemu rozumieniu Biblii. Pismo Święte naucza, żebyśmy z całego serca miłując Boga, a bliźniego, jak siebie samego, codziennie naśladowali Jezusa, abyśmy ciche i spokojne życie wiedli we wszelkiej pobożności i uczciwości [1Tm 2,2].

W życiu Jezusa i pierwszych chrześcijan nie widać żadnej aktywności, a tym bardziej walki, politycznej. W Dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty nie nakręcał ludzi do powstania, w celu przejęcia duchowej kontroli nad ówczesnym światem. Mieli iść i głosić ewangelię, to znaczy wzywać ludzi do wiary w Jezusa Chrystusa. W praktyce chodziło o opamiętanie się z grzechów i prowadzenie nowego życia, pełnego radosnej nadziei na Królestwo Boże, które nie jest z tego świata.

 Film „Obóz Jezusa” może wywołać wrażenie, że wszyscy ewangelikalni chrześcijanie myślą tak samo. Otóż nie jest to prawdą. Owszem, narzucający się nam coraz bardziej tzw. ruch nowoapostolski, łączący w sobie środowiska ruchu wiary, wystawienników i coraz więcej nieświadomych zwiedzenia chrześcijan z różnych denominacji kościelnych, niestety kieruje się ideologią znaną z tego filmu. Jednak na szczęście nie wszyscy dali się zbałamucić [2Ts 2,2].

 Nie utożsamiam się z tym ruchem nowych apostołów i proroków, który serwuje wierzącym z różnych kościołów coraz to nowe konferencje prorocze, światowy dzień modlitwy i modlitwę non-stop sterowaną z Kansas City, a jednocześnie zapowiada zmierzch wszystkich denominacji na rzecz świetlanej przyszłości ruchu nowoapostolskiego. Rzekoma duchowa walka, prowadzona przez takich ludzi, jak pojawiający się w filmie Ted Haggard [mówiący coś nomen omen przeciwko homoseksualizmowi], nie jest moim powołaniem.

 Organizowałem chrześcijańskie obozy dla dzieci i młodzieży i nadal chętnie się w nie angażuję. Lecz obcy im był powszechny dziś duch jakiegoś dziwnego militaryzmu. Uczyliśmy się prostolinijnego i uczciwego życia. Zachęcaliśmy do posłuszeństwa rodzicom, do pilności w nauce, pracowitości, słowności itp. Było przy tym wiele radosnej, stosownej do wieku, zabawy.

Nie obciążaliśmy dzieci żadną polityką. Nie wzywaliśmy ich do walki z aborcją i do zbawiania całego świata. Jedni chrzczą niemowlęta, inni od kołyski wpajają dzieciom ideologię dżihadu, czyż mielibyśmy robić coś podobnego? Rolą dojrzale myślących chrześcijan jest to, by swoim osobistym życiem dać dzieciom dobry przykład, zapoznać ich z osobą Jezusa Chrystusa i pozwolić im z czasem wybrać swoją własną drogę życia.

 Wygadałem się nieco, a wciąż nie opuszczają mnie wątpliwości, czy przedstawiony w filmie obóz można nazwać obozem Jezusa...