Znaczenie sukcesu siatkarzy

Cały kraj aż huczy dziś od zwycięstwa polskich siatkarzy. Jesteśmy najlepsi w Europie! Jeszcze kilka miesięcy temu wydawało się to nierealne, a stało się! Najważniejsze głowy w kraju gratulują siatkarzom, zachwycają się, dziękują i opisują ich w kategoriach bohaterów narodowych. Brawo!

 Niewątpliwie złoty medal w siatkówce dostarczył Polakom mnóstwa pozytywnych emocji. Wszyscy są szczęśliwi, zarówno zawodnicy jak i kibice. Nawet mnie, chociaż na co dzień nie interesuję się takimi rozgrywkami, udziela się ta radość.

 W trakcie obserwacji narodowej euforii naszły mnie myśli o randze tego zwycięstwa i jego praktycznym znaczeniu dla Polaków. Czy dzięki temu zmieni się i poprawi los Kowalskiego? Jakie wartości  tkwią w tym złotym medalu?

 Powinienem się domyślać, że od dzisiaj, zmotywowany tym sukcesem, Jan będzie milszy dla żony, Jasio zacznie słuchać rodziców a Janusz przestanie okradać swojego pracodawcę. Skoro wszyscy – jak słyszę – mamy za co dziękować siatkarzom, to wkrótce powinienem chyba zobaczyć, za co?

 Euforia tłumów nie zawsze potrzebuje głębokich i wzniosłych wartości. Grunt, że wszyscy się cieszą i to jest najważniejsze! To jest wartość sama w sobie. Nie krytykuję tej radości. Jako sługa Słowa Bożego chcę jednak przy tej okazji zachęcić nas do zastanowienia się nad istotą tego, czym się cieszymy.

 W świetle Biblii, radość szuka oparcia w konkretnych wartościach. Na przykład wezwanie: Radujcie się w Panu zawsze; powtarzam, radujcie się [Flp 4,4]. Radość chrześcijanina jest mocno zakotwicza. Ona wynika z wiary w Jezusa Chrystusa. Przebaczenie grzechów, usprawiedliwienie, pojednanie z Bogiem i codzienna bliskość Pana, to prawdziwe powody do radości.

 Dlaczego tak jest, że Ewangelia, czyli to, co naprawdę może pozytywnie wpłynąć na życie Polaków i zapewnić im wspaniałą przyszłość, wcale ich nie obchodzi, a nawet wywołuje złość, a do euforii doprowadza ich to, co już jutro nie będzie miało żadnego znaczenia? Może ktoś mógłby mi pomóc to zrozumieć?